Πάνω στα αποκαίδια της Ανατολικής Αττικής, και με αφορμή τα δύσκολα χρόνια που έρχονται λόγω της οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κήρυξε πρόωρες εκλογές για τις 4 Οκτώβρη.Οι μεγαλοστομίες για υπευθυνότητα απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα, για βιώσιμες λύσεις στην οικονομία, για την πάταξη της διαφθοράς και τους ΄΄νταβατζήδες΄΄, για την αναγκαιότητα αυτοδύναμης και σταθερής κυβερνητικής πλειοψηφίας, αποδεικνύουν είτε ότι σε περίπτωση επανεκλογής τους-πράγμα λίγο απίθανο-, θα νομιμοποιήσουν ακόμη βαρύτερα μέτρα, είτε ότι απλώς εκπλήρωσαν τους σκοπούς που είχαν αναλάβει για λογαριασμό των μεγάλων συμφερόντων και ήρθε η ώρα να παραδώσουν το κρατικό τιμόνι σε άλλους το ίδιο σκληρούς δυνάστες. Πρόκειται για ένα μαζικό αποπροσανατολιστικό τέχνασμα για να ταυτιστεί η οικονομική κρίση με την μία ή την άλλη παράταξη ώστε ταυτόχρονα οι καπιταλιστές να συνεχίσουν να λεηλατούν τις ζωές των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, η διαχείριση της εξουσίας είτε με την Νέα Δημοκρατία πάνω, είτε με το ΠΑΣΟΚ είναι απολύτως ΙΔΙΑ!!!
Τα χρόνια που ακολούθησαν την Ολυμπιάδα του 2004, παρατηρήθηκε μια εξελικτική διαδικασία από μεριάς του Κράτους και του Κεφαλαίου μέσα στα πλαίσια του ευρωπαϊκού μοντέλου της χώρας, η οποία σύρθηκε στη ροή των αναδιαρθρωτικών μεταπολιτευτικών αλλαγών. Ο κρατικός μηχανισμός ενίσχυσε τους τρόπους επιβολής του πάνω την κοινωνία, η αστυνομία απέκτησε υπερεξουσίες, χιλιάδες κάμερες εγκαταστάθηκαν στους δρόμους, φυλακές υψίστης ασφαλείας φύτρωσαν από δω κι από κει… Τα μικρά και μεγάλα αφεντικά διασφάλισαν τις επενδύσεις και τα επιχειρηματικά τους σχέδια, εξήγαγαν τα καλογυαλισμένα εμπορεύματά τους στις ισοπεδωμένες αλλά εξευρωπαϊσμένες πλέον χώρες της βαλκανικής περιφέρειας, επιτέθηκαν στα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, περιέστειλαν τους μισθούς και τις εργοδοτικές εισφορές. Οι άνθρωποι του μεροκάματου γίνονται όλο και φτωχότεροι, όλο και πιο ανασφαλείς στην δουλειά τους, όλο και πιο αβέβαιοι για το μέλλον των παιδιών τους. Οι νεκροί εργάτες στα κάτεργα της δουλειάς για το 2009 έφτασαν τους 20 ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τους 90. Το τεχνητό ιδεολόγημα της ανεργίας κρατιέται πάντα ζεστό και από την μία φοβίζει τους εργαζόμενους εγκλωβίζοντάς τους στην πειθήνια αντιμετώπιση της μισθωτής σκλαβιάς, από την άλλη στοχοποιεί ως υπεύθυνο για την ανεργία το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας, τους μετανάστες, τροφοδοτώντας ένα άλλο ιδεολόγημα, αυτό του εθνικισμού μαζί με τα ρατσιστικά του παρελκόμενα. Τα συνδικάτα, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, χορεύουν αγκαλιά με τους κεφαλαιούχους και τους βιομηχάνους, στο ρυθμό που βαράνε τα κομματικά συμφέροντα των εργατοπατέρων και πιθανώς αυριανών υπουργών (βλ. Πρωτόπαππας).
Ταυτόχρονα, η κοινωνία τα τελευταία χρόνια, ανέπτυξε πρωτόγνωρες και δυναμικές αντιστάσεις. Οι αγώνες ενάντια στην Ολυμπιάδα, οι μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις, το φοιτητικό ξέσπασμα για τις ιδιωτικοποιήσεις των πανεπιτημιακών ιδρυμάτων το 2006, οι τεράστιες απεργίες για το Ασφαλιστικό, τον Μάρτη του 2008 με πάνω από 250.000 απεργούς, μπόλιασαν την σπορά για την εντονότερη κοινωνική έκρηξη που γνώρισε τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα και ίσως η Ευρώπη: την εξέγερση του Δεκέμβρη. Οι μαθητές και οι νέοι κατέκλυσαν τους δρόμους, τα σύμβολα των κυρίαρχων, τράπεζες, πολυεθνικές επιχειρήσεις, δημόσια κτήρια, αστυνομικά τμήματα υπουργεία, σημαίες καταστράφηκαν. Οι μετανάστες απαίτησαν αξιοπρεπέστερη ζωή. Λαϊκές συνελεύσεις από τα κάτω συγκροτήθηκαν σε κάθε γωνιά της χώρας. Τα πανεπιστήμια,το κτίριο της ΓΣΕΕ και πολλά Εργατικά Κέντρα καταλήφθηκαν, αντικατοπτρίζοντας μια διαφορετική ανατρεπτική κατεύθυνση στους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων. Το κεφάλαιο και το κράτος ηττήθηκαν κοινωνικά.
Στη συνέχεια, η στήριξη στο πρόσωπο της μετανάστριας εργάτριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, το κίνημα αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης, η ανάκληση της απόλυσης της συνδικαλίστριας στην WIND, η μαζική συμμετοχή στην ανεξάρτητη ταξική πορεία που κάλεσε η ΠΕΚΟΠ και άλλα πρωτοβάθμια σωματεία στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ανέδειξαν ότι η ανάπτυξη ενός ανατρεπτικού ταξικού κινήματος δεν ήταν πρόσκαιρη αλλά συνεχίζει να ταράζει τα νερά της υποτιθέμενης κοινωνικής ειρήνης και κανονικότητας.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι οι γαλαζοπράσινες, κοκκινωπές, νέοφασιστικές ή ΄΄οικολογικές΄΄ κομματικές διαμάχες δεν έχουν καμιά σημασία. Ούτε οι ψαλίδες στα ποσοστά που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ δείχνουν το κοινωνικό χάσμα. Η ψαλίδα και η διαμάχη βρίσκ
εται ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, τα αφεντικά και τους εργαζόμενους, τους πλούσιους και τους φτωχούς. Και η μάχη αυτή δεν δίνεται ούτε στα τηλεοπτικά παράθυρα, ούτε στα εκλογικά περίπτερα αλλά στην σκληρή καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι της βιοπάλης.
Δεν έχουμε ανάγκη ούτε τους επαγγελματίες πολιτικούς, ούτε τις κομματικές πρωτοπορίες, ούτε τους εργατοπατέρες των ξεπουλημένων συνδικάτων. Για αυτούς τους λόγους:
ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Μπορούμε να οργανώσουμε, χωρίς κομματικό βραχνά, Λαϊκές συνελεύσεις από τα κάτω, σωματεία και συνδικάτα δυναμικά, αυτοοργανωμένα και διεκδικητικά, χώρους ελεύθερους από εμπορεύματα, καταναλωτικά πρότυπα και εξουσιαστικές σχέσεις. Μπορούμε να εκφράσουμε, να επικοινωνήσουμε και να λύσουμε –εμείς κι όχι κάποιοι άλλοι- τα προβλήματα της καθημερινότητας. Μπορούμε και πρέπει να εξεγερθούμε ξανά και ξανά, μέχρι να σπάσουμε τα δεσμά αυτού του άθλιου συστήματος. Μπορούμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, μια ελεύθερη κοινωνία.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
-ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΡΑΡΧΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ
-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
