Δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλοί μήνες από την αλλαγή των διαχειριστών της εξουσίας, η οποία πήρε μάλιστα και μια “ευρωσοσιαλιστική” μυρωδιά/μπόχα, ώστε να διαφανεί μια σαφής μετατόπιση της κατασταλτικής στρατηγικής προς σκληρότερη κατεύθυνση. Η άγρια οικονομική επίθεση του κράτους και κεφαλαίου για την επιβολή χειρότερων όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης που συμβαδίζει με την ένταση του ελέγχου και της καταστολής για την βίαιη απόσπαση συναίνεσης και την εξουδετέρωση όσων αντιστέκονται. Για τον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση της κοινωνίας οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής που στοχεύουν ιδιαίτερα στις πιο ριζοσπαστικές εκφράσεις της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης.
Τα όπλα των μπάτσων βγαίνουν πιο εύκολα, τα κλομπς και ταα δακρυγόνα δίνουν και παίρνουν, μαζικές συλλήψεις και τραυματισμοί διαδηλωτών, πογκρόμ και προληπτικές προσαγωγές σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης είναι φαινόμενα καθημερινά. Ο νεκρός οικοδόμος απο σφαίρες ασφαλίτη στον Βύρωνα, η άγρια καταστολή της πορείας που έγινε στο ίδιο μέρος λίγες μέρες μετά, οι δεκάδες συλλήψεις στις απεργιακές συγκρούσεις με την προφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα και την δίωξη τριών αγωνιστών για την επίθεση στον εργατοπατέρα της ξεφτίλας Παναγόπουλο, η ασφυκτικά ”διακριτική” παρουσία των ΜΑΤ σε όλες τις τελευταίες πορείες στα Γιάννενα, οι βραδυνοί έλεγχοι σε μαγαζιά που συχνάζει η γιαννιώτικη νεολαία, η πισώπλατη δολοφονία του αναρχικού αγωνιστή Λάμπρου Φούντα στην Δάφνη και στην συνέχεια η υποτιθέμενα δικονομικά “δεμένη” εξάρθρωση της καρδιάς του ”Επανατατικού Αγώνα” αποδεικνύουν ένα και μόνο πράγμα: η εξουσία φοβάται. Και για να σωθεί δεν αρκεί μόνο να εντείνει την καταστολή ή να εκσυχρονίσει τα όπλα της. Πρέπει να σπείρει και αυτή φόβους.
Το ρίζωμά του φόβου και της γενικευμένης ανασφάλειας στα μυαλά των ανθρώπων που η μεθόδευση τους, σαν ιδέα, έχει μακρύ παρελθόν και αποτελεί μια συνταγή ιστορικά δοκιμασμένη για την εξουσία. Σήμερα ωστόσο πιο έντονα από τότε, ο φόβος, η ανασφάλεια, η ρευστότητα, επανεισάγονται στις σχέσεις ατόμων και συνόλων σαν ασφάλεια και συνοχή. Το αίτημα της προστασίας από τον “εχθρό” που απειλεί ανά πάσα στιγμή και από παντού, δικαιολογεί κάθε επέμβαση του κράτους της αστυνομίας, των νόμων, των δικαστών, θεωρεί φυσιολογική την στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας με τα άρτια εξοπλισμένα σώματα ασφαλείας που κυκλοφορούν και επιβλέπουν κάθε στιγμή και νομιμοποιεί την ύπαρξη των δικτύων και των συστημάτων ασφυκτικού ελέγχου. Οι φοβισμένες συνειδήσεις εύκολα συναινούν και δύσκολα αμφισβητούν.
Είτε σε διεθνές είτε σε εγχώριο επίπεδο, η “αντιτρομοκρατική” στρατηγική που στοχεύει τα υποκείμενα των οποίων οι αντιλήψεις και οι πρακτικές αμφισβητούν θεμελιακά το κυρίαρχο σύστημα ή συνιστούν ανεξέλεγκτη απειλή για βασικούς θεσμούς ή επιλογές του. Και απλώνει την δράση της σε ευρύτερα πεδία κοινωνικών διεργασιών όπου τέτοιου είδους αντιλήψεις και πρακτικές είναι δυνατόν να κυοφορούνται. Γι΄αυτό δεν οργανώνεται απλά απέναντι σε πράξεις χαρακτηρισμένες ως αδικήματα σε κάποιον ποινικό κώδικα, αλλά στρέφεται γενικότερα ενάντια σε δραστηριότητες και προθέσεις. Γι΄αυτό στοιχειοθετείται η έννοια του υπόπτου πλέον βάσει υποψιών, σχέσεων ή αντιστοίχησης σε κάποιο τυποποιημένο προφίλ. Γι΄αυτό διατηρείται σκόπιμο αόριστο το αντικείμενό της και ρευστά τα όρια των πρακτικών της, από την γενικευμένη επιτήρηση, τις αστυνομικές έρευνες και τις ανακριτικές μεθόδους μέχρι τις δικονομικές διαδικασίες και τις συνθήκες εγκλεισμού.
Οπωσδήποτε η αντιτρομοκρατική στρατηγική δεν αφορά μόνον την κατασταλτική σκλήρυνση αλλά εντάσσεται σε μια συνολικότερη διαδικασία μέσα από την οποία ορίζεται το πλαίσιο για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι από το κυρίαρχο σύστημα, για το τι μπορεί να ενσωματωθεί σε αυτό και τι πρέπει να εξοστρακιστεί. Η οποία προϋποθέτει την ενεργοποίηση όλου του φάσματος των θεσμών και των μηχανισμών διαμεσολάβησης από τα κόμματα και την συνδικαλιστική γραφειοκρατία μέχρι τα ΜΜΕ και τους εκπροσώπους της διανόησης ή ακόμα και τα σύμβολα της πολιτιστικής βιομηχανίας. Έτσι φερέφωνα των αστυνομικών σεναρίων, φασίζοντες τιμητές της κατασταλτικής βίας, περισπούδαστοι αναλυτές και αριστεροί θεματοφύλακες των δημοκρατικών ψευδαισθήσεων, συστρατεύονται κάθε φορά στις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις με το να υπερασπίζονται ανάλογα με την ιδιαίτερη θέση του ο καθένας, το νόμο και την τάξη, τα “εθνικά” συμφέροντα, την πολιτική σταθερότητα ή τις “ανθρωπιστικές” ευαισθησίες. Και εν τέλει με το να τροφοδοτούν τις ιδεολογικές προσλήψεις όπου ο κυρίαρχος κόσμος εμπεδώνεται σαν ένας κόσμος ορθολογισμού, ανεκτικότητας, προόδου και ευημερίας αντιμέτωπος με “τρομοκρατικές” απειλές που λιγότερο η περισσότερο σκιαγραφούνται φορτισμένες με τις αντίθετες έννοιες του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας, της οπισθοδρόμησης ή της καταστροφικότητας.
Πάνω σε τέτοιου είδους προσλήψεις στηρίζεται κατ΄αρχήν η απονοηματοδότηση αυτών που βρίσκονται κάθε φορά στο κατασταλτικό στόχαστρο, η απογύμνωσή τους απο τα πραγματικά τους περιεχόμενα και η επένδυσή τους με άλλα που να μπορούν εύκολα να προσληφθούν ως αντικοινωνικά. Έτσι ώστε να υπονομεύονται τα ερείσματά τους, να προωθείται η κοινωνική τους απαξίωση και απομόνωση, να καθίσταται τέλος εφικτή η συντριβή τους χωρίς να διακυβεύονται οι δημοκρατικές ψευδαισθήσεις. Πάνω σε τέτοιου είδους προσλήψεις στηρίζεται επίσης η απονοηματοδότηση της πραγματικότητας όλης, η κατασκευή δημόσιων “κινδύνων” και “εχθρών” η καλλιέργεια μαζικών φοβικών νευρώσεων και η οικοδόμηση της “ασφάλειας” σαν κοινωνικό αίτημα, η εξοικείωση με τις εικόνες της κατασταλτικής βίας, η προώθηση του χαφιεδισμού και της συνεργασίας με τους διωκτικούς μηχανισμούς. Πάνω σε αυτές επιβεβαιώνεται στο κυρίαρχο συλλογικό φαντασιακό σαν αναγκαίος ο εποπτικός και κατασταλτικός ρόλος του κράτους, θρέφοντας με έναν ακόμα τρόπο την επίπλαστη ενότητα του κοινωνικού σώματος στην βάσει υποτιθεμένων κοινών συμφερόντων και προοπτικών, αποκρύβοντας ταυτόχρονα την πραγματικότητα των κοινωνικών-ταξικών διαχωρισμών και συγκρούσεων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νέα “κατασταλτική” αντιτρομοκρατική εκστρατεία συνδέεται τόσο με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 όσο και με τον κοινωνικό αναβρασμό που συνεπάγεται η εφαρμογή των μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Συνεχίζουμε τον αγώνα μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς και στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όσους με την ανατρεπτική κινηματική δράση τους σαμποτάρουν την οικοδόμηση μιας κοινωνίας Κάτεργο και Φυλακής, που προτάσσουν την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη ανάμεσα στους ντόπιους και μετανάστες προλετάριους απέναντι στον ρατσισμό, στην εξατομίκευση και την υποταγή, που δημιουργούν ρήξεις σε κάθε μέτωπο της επίθεσης του κράτους και των αφεντικών.
ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ!
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΖΕΡΒΑ
ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΒΟΡΑ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
