Αυτή η Πρωτομαγιά πρέπει να γίνει η δική μας!
Είμαστε η πρώτη γενιά που, όπως λέγεται τελευταία, θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Είμαστε τα πειραματόζωα των νέων ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και των σκληρότερων οικονομικών μέτρων από τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Είμαστε αυτοί και αυτές που η αβεβαιότητα και το άγχος για την αυριανή μέρα όλο και εντείνονται. Είμαστε αυτοί και αυτές που ο λίγος ελεύθερος χρόνος που μας απομένει, πρέπει να θυσιαστεί στον βωμό της εκτόνωσης αντί της δημιουργίας ουσιαστικών καθημερινών σχέσεων. Γιατί όλα πια είναι στον αέρα, όλα τρέχουν στους ρυθμούς της αγοράς, της κερδοσκοπίας των επιχειρήσεων και των εργοδοτών. Αυτών δηλαδή για τους οποίους τελικά ξοδεύουμε όσα μας ανήκουν, τον χρόνο όμως, την ενέργεια μας, την ζωή μας. Αυτοί είναι που προωθούν τις ορισμένου χρόνου συμβάσεις, αυτοί επιδιώκουν την συνεχή υποτίμηση της εργασίας μας με παρατυπίες ή και νόμιμα, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, απολύσεις για ψύλλου πήδημα, απαγόρευση της συλλογικής διεκδίκησης με εκφοβισμούς. Αυτά και άλλα πολλά που ήδη συμβαίνουν και τα ξέρουμε, και τα ξέρετε, σύντομα θεσμοθετούνται και επίσημα. Είναι όλα αυτά που ήδη τα ονομάζουν “νέες εργασιακές σχέσεις”. Από την άλλη βέβαια, εμείς είμαστε και αυτοί που αφήνουμε ως τώρα την διαχείριση των ζητημάτων γύρω από τις ζωές μας σε άλλους. Σε πολιτικούς, κόμματα, εργατοπατέρες. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον μας, του αντί να παλεύουμε για κάτι καλύτερο, αντί να συγκρουόμαστε με ότι μας καταπιέζει, επιλέγουμε τον μονόδρομο του ατομικού συμφέροντος, το να κοιτάς δηλαδή την πάρτη σου.
Δεν είμαστε υπερβολικοί. Ξέρουμε καλά πως η ζωή είναι γεμάτη απαιτήσεις. Πολλές από τις οποίες μάλιστα μας έχουν παρουσιαστεί ως κοινωνικά αναγαίες. Μερικές φορές νιώθουμε ότι δεν είμαστε ικανοί για τίποτα, πως τίποτα δεν είναι εύκολο, από την κάθε σκατοδουλειά μέχρι την πιο στοιχειώδη ανθρώπινη επιθυμία. Πως τα πάντα απαιτούν κόπο και όλα είναι σαν να γίνονται για κάποιον άλλο. Οι επιθυμίες μας μοιάζουν τελείως αποκομμένες από τις πράξεις μας και όλα φαίνεται να επαναλαμβάνονται από την αρχή. Μία προσπάθεια χωρίς περιεχόμενο, ένας φαύλος κύκλος. Δουλειά. Σπίτι. Τηλεόραση ή DVD. Μπαρ το Σαββατοκύριακο. Αμήχανα γέλια. Μοναξιά.
Ξέρουμε καλά πως οι πραγματικές σχέσεις θέλουν χώρο και χρόνο. Αλλά αυτά δεν υπάρχουν σήμερα, δεν γίνεται να υπάρξουν, ο χώρος και ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρξει όταν είμαστε στο τρέξιμο όλη μέρα, στην προσπάθειά του να διαχειριστούμε το παρόν και το μέλλον (ένα μέλλον που πάει πού; στην δουλειά με αξία; Στο διδακτορικό; Στο πτυχίο; Στην μονιμότητα; Για ποια θα εξασφάλιση τρέχουμε και δεν φτάνουμε τελικά; . Και καθώς ο χρόνος περνάει εμείς προσπαθούμε να εξοπλιστούμε για να μην μείνουμε της πίσω. Ώρες ώρες έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε ακίνητοι, καθηλωμένοι, πως όλοι μας προσπερνούν. Μαζεύουμε χαρτιά για να γεμίσουν το άσπρο φόντο απο ένα υπερπολύτιμο χαρτί: το βιογραφικό. Τρέχουμε από ΟΑΕΔ σε ΟΑΕΔ, παρακαλάμε τον κάθε μαλάκα για ένα μήνα δουλειά, για οτιδήποτε. Ταπείνωση. Αναξιοπρέπεια. Ματαίωση ονείρων. Βυθισμένοι λοιπόν σε αυτά τα πραγματικά προβλήματα, αλλά και συχνά απορροφημένοι από την κουλτούρα της κατανάλωσης λάθος έως και την προπαγάνδα των ΜΜΕ, αδυνατούμε να δούμε πως εμείς είμαστε η δύναμη του κινεί αυτόν τον κόσμο. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως η δύναμη του καπιταλισμού πηγάζει από την δική μας εργασία του, τις δικές μας σκέψεις και επιθυμίες. Πως αυτό το τερατώδες σύστημα, που παράγει βία, πολέμους, καταστροφή της φύσης και των ανθρώπων, στηρίζεται στις δικές μας πλάτες. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως αν ενωθούμε γύρω από κοινούς σκοπούς και αγώνες για ένα κοινό όραμα, τα πράγματα ίσως θα μπορούσαν να είναι καλύτερο για όλους μας.
Ναι λοιπόν, είμαστε η γενιά της αβεβαιότητας, της επισφαλούς εργασίας, της δια βίου εκπαίδευσης, του συνεχούς τρεξίματος. Είμαστε άνεργοι, “μαύροι” εργαζόμενοι, φοιτητές που εργάζονται, φοιτητές χωρίς αυταπάτες για τα πτυχία τους, συνεχώς καταρτιζόμενοι, συνεχώς εξαρτημένοι από την οικογένεια, είμαστε συμβασιούχοι, είμαστε αγχωμένοι και είμαστε πια πολλοί!
Νιώθουμε πως ήρθε η ώρα να συναντηθούμε και να δούμε ποιοι τελικά είμαστε. Τι μας ενώνει, τι μας προβληματίζει, πως μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό που έρχεται αλλά και σε αυτό που ήδη υπάρχει. Να μιλήσουμε επιτέλους για τις ζωές μας.
Αυτή η Πρωτομαγιά ας γίνει λοιπόν δική μας! Όχι των φορέων, ούτε των πουλημένων συνδικαλιστών και των κομμάτων. Δεν πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε κάποιον να μιλάει για εμάς χωρίς εμάς. Πρέπει ό,τι κάνουμε να το κάνουμε από την βάση,από τα “κάτω”, να μπορεί ο καθένας και η καθεμία μας να εκφράζεται και η γνώμη μας να μετράει.
Ας βρεθούμε λοιπόν ο ένας μπροστά στον άλλο και να δούμε από κοινού νου πως μπορούμε να παλέψουμε.
Ας κάνουμε το πρώτο βήμα, ας απεργήσουμε και ας κατέβουμε όλοι και όλες αρχικά σε μια μεγάλη διαδήλωση, η οποία μάλιστα έχει και ιστορική σημασία για κάθε εργαζόμενο, στην δική μας Πρωτομαγιά!
Ώστε κάποια στιγμή κάθε μέρα να είναι για τον εργαζόμενο!
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
