Στις μέρες μας βιώνουμε ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά πειράματα εις βάρος των ζωών μας. Σε μία εποχή βαθειάς οικονομικής ύφεσης όπου έχουν καταστρατηγηθεί τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, και ιδιωτικοποιούνται τα πάντα, αναμενόμενο ήταν ότι σειρά θα είχε η ανώτατη εκπαίδευση, η οποία εδώ και χρόνια ήτανε στο στόχαστρο του κράτους και του κεφαλαίου. Η δρομολόγηση της ιδιωτικοποίησης της ανώτατης εκπαίδευσης που συντελείται με το νόμο Διαμαντοπούλου, είναι μία μετεξέλιξη του νόμου Γιαννάκου και των επιταγών της συνθήκης της Μπολόνια.
Στα πλαίσια των επιταγών του μνημονίου, η χρηματοδότηση των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων(ΑΕΙ, ΤΕΙ) έχει μειωθεί αισθητά κάτι το οποίο δημιουργεί πολλά προβλήματα στη λειτουργία αυτών(ακόμα και με κίνδυνο να κλείσουν τμήματα). Το «Νέο» πανεπιστήμιο είναι κομμένο και ραμμένο στις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς και όχι στων δικών μας αναγκών. Οι ανάγκες αυτές επιτάσσουν την εύρεση πόρων χρηματοδότησης των ιδρυμάτων από ιδιώτες, επιχειρήσεις, κτλ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αποκλείεται η πρόσβαση των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίσης καθορίζεται η κατεύθυνση των προγραμμάτων σπουδών(τα οποία προσαρμόζονται στις ανάγκες της αγοράς) τα οποία πλέον θα παράγουν υπερεξειδικευμένους εργάτες και όχι επιστήμονες. Τέλος, η ακαδημαϊκή έρευνα θα χειραγωγείται από πάσης φύσεως οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που αυτό συνεπάγεται ότι «μη παραγωγικά» τμήματα(ανθρωπιστικές, κοινωνικές σχολές κτλ) θα απειλούνται με κλείσιμο.
Όπως ήταν φυσικό στο «Νέο» πανεπιστήμιο το άσυλο αποτελεί ένα αγκάθι για την εξουσία. Το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελεί βάση κοινωνικών αγώνων και πεδίο ζύμωσης ριζοσπαστικών ιδεών και υποκειμένων. Σε ένα κόσμο παντοκρατορίας των αγορών, φωνές και κύτταρα που μπορούν να τις αποσταθεροποιήσουνε φιμώνονται και καταστέλλονται. Στο πλαίσιο της γενικευμένης καταστολής όλων των αιρετικών φωνών και της ικανοποίησης ενός συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας(όλων αυτών που είναι εγκλωβισμένοι στη μιζέρια της καθημερινότητάς τους), το άσυλο παύει να υφίσταται.
Τον τελευταίο καιρό τα αστικά ΜΜΕ προσπάθησαν να στρέψουν την όλη κουβέντα και το ενδιαφέρον στη νέα μορφή που παίρνει η διοίκηση των πανεπιστημίων. Για εμάς δεν υφίσταται το ψευτοδίλημμα πρύτανης ή manager, για εμάς υφίσταται ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα αυτοδιοικείται από τους εμπλεκόμενους χωρίς ιεραρχική δόμηση. Προφανώς απορρίπτουμε το μοντέλο της συνδιαλλαγής ανάμεσα στους φοιτητές των κομματικών παραμάγαζων στα ιδρύματα(που αισθανόμενοι την καρέκλα τους να τρίζει σπεύδουν να δηλώσουν την υποκριτική εναντίωση τους στο νομοσχέδιο) και των καθηγητών, και προτάσσουμε ανοιχτές γενικές συνελεύσεις φοιτητών-καθηγητών.
Αυτός ο αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου είναι αγώνας όλης της κοινωνίας γιατί είτε άμεσα είτε έμμεσα είμαστε εμπλεκόμενοι. Όλες οι κοινωνικές ομάδες θα πρέπει να σταθούν αλληλέγγυες στους φοιτητές με όποιο τρόπο μπορούνε. Νίκη των φοιτητών(ή οποιασδήποτε άλλης ομάδας) είναι νίκη όλων μας και αποτελεί παράδειγμα για συνέχιση των κοινωνικών αγώνων. Στο δρόμο των διαδηλωτών των «καλών πανεπιστημίων» της Αγγλίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας να βαδίσουμε και εμείς. Ας γίνουμε επιτέλους «Ευρώπη».
Κυριακή 28/8/2011 στις 21:00, Μέρες Αργίας στο Αυτόνομο Ραδιόφωνο Ιωαννίνων με θέμα το νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ακούστε μας και παρέμβετε ζωντανά στο http://radio-i.org
Πρωτοβουλία φοιτητών από την Ε.Σ.Ε. Ιωαννίνων
σύντομος σύνδεσμος: https://eseioanninon.squat.gr/?p=794
κατεβάστε το κείμενο σε pdf: Πανεπιστήμια σε κρίση και οι κροίσοι
