-
Συνηθίσαμε πλέον. Άλλη μία απεργία κηρυγμένη από ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ. Όλη η προηγούμενη περίοδος, κατά την οποία ο ορυμαγδός των μέτρων ισοπέδωσε τις περισσότερες κατακτήσεις των εργαζομένων, ακολουθήθηκε η ίδια συνταγή. Μία απεργία τον μήνα, άκαπνες συγκεντρώσεις, σπασμωδικές κινήσεις, πύρινοι λόγοι εργατοπατέρων αυριανών υπουργών και βουλευτάδων. Ήττα.
Η συγκυρία στην οποία κηρύσσεται αυτή η απεργία είναι κοινωνικά ιδιαίτερα κρίσιμη. Από την μία, η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν μπορεί να συνέλθει από το σοκ των αλλεπάλληλων μέτρων, της αδυσώπητης επίθεσης του κεφαλαίου στις ζωές μας. Από την άλλη, το κράτος πέρασε με σχετική επιτυχία το “crash test” συγκρουόμενο με την κοινωνική δυσαρέσκεια και τις όποιες ταξικές αντιστάσεις. Οι απαιτήσεις των αφεντικών για φτηνότερη, ανασφάλιστη, ευέλικτη, εντατικοποιημένη, πειθαρχημένη εργασία επελαύνουν. Οι σχεδιασμοί του κράτους για την συρρίκνωση κοινωνικών παροχών, την διάλυση των όποιων σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων, την αύξηση της καταστολής και την περιστολή των ελευθεριών, ξεδιπλώνεται. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, τις επιλογές της οποίας ακολουθούσε για χρόνια μεγάλο κομμάτι του εργατικού κινήματος με αποτέλεσμα να ταυτιστεί ο αγώνας με την άμυνα και την υποχώρηση, προσπαθεί να σώσει τα προνόμια της περιμένοντας ξανά τις εκλογές, εξαργυρώνοντας την οργή του κόσμου με κάλπικες ελπίδες για επιστροφή στο παλιό καλό “κοινωνικό κράτος”, την ευμάρεια και τον μικροαστισμό.
Η δικτατορία του κεφαλαίου δεν έχει ανάγκη (ακόμα) τανκ στους δρόμους. Χρειάζεται ανθρώπους πνιγμένους στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για επιβίωση, εργαζόμενους ελέγξιμους και φοβισμένους, χρειάζεται μία κοινωνία που δεν ξέρει από πού να πιαστεί, μία κοινωνία σε αδιέξοδο. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, η 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Οκτώβρη δεν θα είναι παρά ένα μερικό, πολύ μερικό, δυσανάλογο με την επίθεση που δεχόμαστε, μπλοκάρισμα της παραγωγής. Για το κράτος και το κεφάλαιο θα είναι μία απεργία μέσα στο “πρόγραμμα”. ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΠΑΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ!
Δεν χωράει αμφιβολία πως είναι τώρα η περίοδος που πρέπει το ταξικό-εργατικό κίνημα, αλλά και κάθε εργαζόμενος, άνεργος, φοιτητής, να δει, να ζυγιάσει και να κρίνει, όλες εκείνες τις καταβολές των προηγούμενων χρόνων, τους τρόπους αγώνα των προλεταρίων που κατέκτησαν και κέρδισαν όσα τώρα φαίνονται να εξαφανίζονται. Είναι τώρα η ώρα να αναπτυχθεί και να εδραιωθεί η ταξική αλληλεγγύη σαν προμετωπίδα μάχης απέναντι στον φόβο, την εξατομίκευση και την καταστολή που προσπαθούν να επιβάλουν τα αφεντικά και το κράτος. Είναι τώρα η στιγμή που πρέπει να αναδειχθεί η ταξική σύγκρουση. Μία υπεράσπιση της συλλογικής σύμβασης, από την συνειδητή άρνηση πληρωμών μέχρι την αλληλεγγύη στον μετανάστη, από το κυνήγι του εργατοπατέρα στο συνδικάτο μέχρι την αποχή από τις εκλογές που αριστεροί και δεξιοί μαγειρεύουν, από την αναγέννηση ενός συνδικαλισμού επαναστατικού, αυτοοργανωμένου και διεκδικητικού, μέχρι τις συγκρούσεις στο δρόμο και στα οδοφράγματα.
ΑΝ ΔΕΝ ΚΗΡΥΧΤΕΙ ΤΩΡΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΗΡΥΧΘΕΙ;
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Ιωαννίνων
