Ιούλιος 2012: Σε πασίγνωστη κρεπερί του Κουρμανιού, με την επωνυμία Piazza del Caffe απολύονται τέσσερις εργαζόμενοι. Η πρώτη σκέψη μάλλον θα είναι ότι σε καιρούς κρίσης αυτά συμβαίνουν. Η ιστορία όμως δεν ξεκινάει και δεν τελειώνει εδώ.
Το μπαράζ απειλών στους διανομείς, που απασχολούσε η επιχειρηση, είχε ήδη ξεκινήσει από την πρωτομαγιά του 2010. Η αγωνιστική στάση των διανομέων, ακόμη και το γεγονός ότι δεν συνδιαλεγόντουσαν με τα αφεντικά της επιχειρησης κατά μονάς άλλα διεκδικούσαν συλλογικά τα εργασιακά τους δικαιώματα προκάλεσε αρκετές φορές μεγάλη δυσαρέσκεια και δυσφορία στην εργοδοσία. Αυτό βέβαια μπορεί να το συμπεράνει κανείς από το γεγονός ότι όταν την πρωτομαγιά του 2011 απήργησαν και έξι διανομείς του καταστήματος, την επομένη ο εργοδότης αρνήθηκε την εργασία τους ενημερώνοντάς τους να περάσουν από τον λογιστή για να πάρουν τις απολύσεις τους. Με παρέμβαση αλληλλέγγυου κόσμου την ίδια ημέρα έξω από το κατάστημα οι εργαζόμενοι επέστρεψαν στη δουλεία τους, έπειτα από διαπραγματεύσεις με το αφεντικό. Έναν χρόνο αργότερα, μετά την απεργία της πρωτομαγιάς του 2012, όπου και πάλι το σύνολο των διανομέων απήργησε, οι αφορμές για τριβές και εντάσεις από πλευρά της εργοδοσίας άρχισαν να πληθαίνουν. Εν συνεχεία, έκανε λόγο για αλλαγές στο μαγαζί του και πιθανή μετατροπή του σε καφετέρια άλλα και για απολύσεις διανομέων (και πωλητών) λόγω κρίσης και αναδουλείας. Σημειωτέον, κάτι τέτοιο δεν παρατηρήθηκε στην εν λόγω επιχείρηση αφού παρέμεινε κρεπερί. Οι εργαζόμενοι απήργησαν στις 11.07.2012 διεκδηκώντας τα δικαιώματά τους και εκφράζοντας δημόσια τις επιφυλάξεις τους στα λεγόμενα του αφεντικού τους, καθώς γνώριζαν ότι δεν ήταν αρεστοί λογώ των συλλογικών διεκδικήσεων τους. Στις 16.07.2012 απολύονται οι τέσσερις από τους έξι διανομείς και αντικαθίστανται μέσα σε διάστημα 1.5 μήνα. Στους άλλους δύο μειώνται τα μεροκματά τους και γίνεται αλλαγή της συμβασής του, χωρίς την συνέναισή τους. Το αξιοσημείωτο της όλης υπόθεσης όμως είναι το γεγονός ότι όλες αυτές οι αλλαγές επιβλήθηκαν μόνο στους αγωνιζόμενους διανομείς.
Παραδείγματα όπως αυτό των διανομέων υπάρχουν παμπολλά. Σε καιρούς που στο βωμό της κρίσης η ασυδοσία των εργοδοτών ανθίζει, μιας κρίση τους μας θέλει δουλικούς και αμίλητους, οι συλλογικοί και αυτοοργανωμένοι αγώνες των εργαζομένων και οι διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους αποτελούν ίσως το μοναδικό ανάχωμα αντίστασης. Γι’ αυτό και δεν προσδοκούμε κανέναν πεφωτισμένο ηγέτη και καμία αυθεντία για να μας σώσει. Η οργάνωση στα ήδη υπάρχοντα σωματεία βάσης αλλά και δημιουργία νέων μπορούν να συντελέσουν καθοριστικά στη συλλογικοποίηση των αγώνων. Τίθεται έτσι επιτακτικά η ανάγκη να δημιουργηθούν και να αναπτυχθούν εκείνες οι σχέσεις που θα οδηγήσουν τους αγώνες μας ένα βήμα παραπέρα. Με την αλληλεγγύη για όπλο μας καταφερόμαστε στο φόβο, την εξατομίκευση και την καταστολή που προσπαθούν να επιβάλουν αφεντικά και κράτος και απάνταμε με συλλογικούς και αυτοοργανωμένους αγώνες. Αγώνες ενάντια στην καταχρηση και λεηλασία των ζωών μας. Αγώνες “από τα κάτω”, από έμας για εμάς. Και ας αποτελεί κάθε αγώνας μια πληγή γι’ αυτούς και ένα μήνυμα πως σε κάθε τους αυθαιρεσία θα μας βρίσκουν μπροστά τους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ ΤΟΥ
PIAZZA DEL CAFFE
