Η ΛΕΠΙΔΑ ΗΡΘΕ…
…και μάλιστα σε "αριστερά" χερια!!
Σάββατο και ο μήνας τέλειωσε. Γυρνάς από την δουλειά σου με 751 ευρώ (καθαρά) στην τσέπη μέσω της αστικής συγκοινωνίας, με την κάρτα ελεύθερης διακίνησης. Τα παιδιά σου έχουν γυρίσει σπίτι από έναν από τους δεκάδες παιδικούς σταθμούς της πόλης και παίζουν με τα καινούρια δώρα των γονιών σου, που αγόρασαν με την 13η σύνταξη τους. Ο θείος σου πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, το οποίο παρέχει «δωρεάν ιατρική περίθαλψη στους πάντες(!)». Έτσι, αφού και ο ΕΝΦΙΑ έχει καταργηθεί και ο εμποροϋπάλληλος σύζυγος δεν δουλεύει πλέον την Κυριακή, είστε έτοιμοι οικογενειακώς για την αυριανή εκδρομή, ώστε να πάρετε μια ανάσα. Και ξαφνικά πριν βάλεις μπρος πετάγεται μπροστά απ' το αμάξι ο Κυριακόπουλος (πρόεδρος του ΣΕΒ) και σου λέει "θα 'θελες"…
Και τώρα ξύπνησες…
Οι συλλογικές συμβάσεις έχουν καταργηθεί, η επισφάλεια στην εργασία έχει κυριαρχήσει απόλυτα και κάθε εργατικό δικαίωμα καταπατάται. Κάποιοι όμως τρίβουν τα χέρια τους. Δεν είναι άλλοι από τα αφεντικά, που όσο μεγαλύτερο είναι το ξεζούμισμά μας, τόσο μεγαλύτερα είναι και τα κέρδη τους. Όσο μένουν στην θέση που μπορούν να αγοράζουν την εργατική μας δύναμη, τόσο θα οξύνεται και η καταπίεση και η εξουσία τους πάνω μας.
Η καθημερινότητά μας βομβαρδίζεται συνεχώς από πολιτικές εξελίξεις που στοχεύουν εμάς και την περαιτέρω υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης. Σαν να μην έφτανε αυτό, κράτος και κεφάλαιο έχουν δρομολογήσει την κατάσχεση της 1η κατοικίας, ενώ, παρά τις αρχικές εξαγγελίες της κυβέρνησης της «ελπίδας», ο ΕΝΦΙΑ έχει διατηρηθεί, οι συντάξεις περικόπτονται και η ανεργία στους νέους αγγίζει το 48,6% (στοιχειά Ιουλίου).
Την ίδια ώρα το παραμυθάκι της «Εθνικής Ενότητας» κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος. Την τελευταία περίοδο η αριστερή κυβέρνηση και τα ντόπια αφεντικά, για να καταστείλουν την κοινωνική δυσαρέσκεια (που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει), κάνουν λόγο για σκληρές διαπραγματεύσεις που δεν πάνε καλά. Για κοινά συμφέροντα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Εμείς γελάμε, επειδή προφανώς είναι αδύνατο να έχει κοινά συμφέροντα κάποιος εργαζόμενος με τον εργοδότη. Κάποιος που του κατασχέτουν το σπίτι με έναν τραπεζίτη. Και πάει λέγοντας. Οι αντιθέσεις μέσα στην κοινωνία είναι ατελείωτες. Αλλά είναι και βαθιά ταξικές. Απ' ό,τι φαίνεται όμως, δεν τους φτάνει η απαξίωση της εγχώριας εργατικής δύναμης.
Τους τελευταίους μήνες ρεύματα μεταναστών καταφθάνουν στα νησιά του Αιγαίου από χώρες της Ανατολής. Άμα τύχει και δεν πνιγούνε στην ανοιχτή θάλασσα, η υποδοχή που τους προετοιμάζει το κράτος δεν είναι τίποτα περισσότερο από χώρους «φιλοξενίας» ή Νέες Μανωλάδες. Στη συνέχεια, κάποιοι αποφασίζουν και μένουν στον ελλαδικό χώρο, ενώ άλλοι φεύγουν. Η κατάληξη όμως και για τις 2 περιπτώσεις είναι η ίδια: Φθηνά εργατικά χέρια για να παράγουν κέρδη στα μικρά και τα μεγάλα αφεντικά.
Εμείς, από την πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν κομμάτι της εργατικής τάξης. Δεν είμαστε και δεν ήμασταν ποτέ απογοητευμένοι ψηφοφόροι κανενός ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε είχαμε καμιά αυταπάτη πως, αν ο καπιταλισμός αλλάξει «υπαλλήλους»(ΣΥΡΙΖΑ,ΠΑΣΟΚ,ΝΔ), θα δούμε άσπρη μέρα. Όσες εκλογικές διαδικασίες και δημοψηφίσματα γίνουν, ξέρουμε καλά ότι αυτό το σύστημα θα μας κάθεται στο σβέρκο.
Από την άλλη, δεν έχουμε αυταπάτες για τους ξεφτιλισμένους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ από τους οποίους δεν είδαμε να ιδρώνει κανένα αυτί για να οργανώσουν την απεργία σε χώρους δουλειάς, παρά μονό να εξαναγγέλουν τετελεσμένες αποφάσεις για τα μάτια του κόσμου. Και για να μην πηγαίνουμε μακριά, τέτοια εξαγγελία έκανε και ο τοπικός πρόεδρος του εμπορικού συλλόγου Ιωαννίνων για την Κυριακάτικη απεργία, ενώ το δικό του μαγαζί άνοιξε απ’ τα πρώτα.
Παράλληλα, το ΠΑΜΕ προσπαθεί να περάσει στα συνδικάτα και στα σωμάτια έτοιμες πολιτικές αποφάσεις από τα πάνω, παρά να βοηθήσει στην οργάνωση της εργατικής τάξης από τα κάτω. Εν ολίγοις, νοιάζεται περισσότερο να έχει πολιτικό κέρδος ο κομματικός του φορέας, παρά οι εργάτες να είναι σε θέση να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους στο σήμερα.
Υπάρχουν όμως και χειρότεροι… Πλέον, κάνουν την εμφάνιση τους φασιστικά μορφώματα, που επιχειρούν παρέμβαση σε σωματεία και συνδικάτα προσπαθώντας να αποπροσανατολίσουν το εργατικό κίνημα από τη μία και να επιτελέσουν τον ιστορικό τους ρόλο από την άλλη, ο οποίος δεν είναι άλλος απ' το να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των αφεντικών.
Η πραγατικότητα σήμερα, είναι αλήθεια ότι παράγει ζόφο, μιζέρια και απογοήτευση. Η απεργία όμως είναι ιστορικά, ένα από τα σημαντικότερα όπλα στα χεριά της εργατικής τάξης. Μέσω αυτής μπλοκάρεται ουσιαστικά η παραγωγική διαδικασία και η διανομή των εμπορευμάτων. Άρα, η απεργία σημαίνει ζημιά για τις τσέπες των αφεντικών. Το ζητούμενο όμως είναι η οργάνωση μιας πραγματικής γενικής απεργίας που θα επιφέρει τέτοια αποτελέσματα και όχι μπαλοθιές στον αέρα, που οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές συνηθίζουν να ρίχνουν.
Και γι' αυτό τώρα, περισσότερο από ποτέ:
OΣΟΙ ΚΟΙΜΟYΝΤΑΙ ΑΚOΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ!
-Αυτοοργάνωση σε σωματεία
-Αντίσταση σε χωρους δουλειάς
-Καμμία εμπιστοσύνη σε ΓΣΕΕ και κόμματα
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
