Στις 27 Ιουλίου 2016 η συγκυβέρνηση της «αριστεράς» προχώρησε στην εκκένωση τριών καταλήψεων, στην πόλη της Θεσσαλονίκης, οι οποίες κάλυπταν τη στεγαστική ανάγκη προσφύγων/μεταναστών. Συγκεκριμένα αφορά την κατάληψη Hurriya (Καρόλου Ντηλ 34), στο Μανδαλίδειο κτήριο (Λεωφόρος Νίκης) και την κατάληψη του ορφανοτροφείου (η οποία τελικά κατεδαφίστηκε). Η επιχείρηση της αστυνομίας έγινε ύστερα από μηνύσεις που κατατέθηκαν ταυτόχρονα, από ιδιώτη στην πρώτη περίπτωση, από τις πρυτανικές αρχές του Α.Π.Θ στη δεύτερη και από τη μητρόπολη Θεσσαλονίκης στην τρίτη.
Η επιλογή των προσφύγων/μεταναστών να στεγαστούν σε κατειλημμένα κτήρια τα οποία δεν χρησιμοποιούταν, μας φαίνεται η πλέον λογική, καθώς η εναλλακτική που τους προσφέρει το ελληνικό Κράτος, είναι κέντρα «φιλοξενίας» (στην πραγματικότητα στρατόπεδα συγκέντρωσης) σε απομακρυσμένες περιοχές, σε άθλιες συνθήκες. Η κίνηση αυτή από πλευράς εξουσίας είναι διπλής σημασίας. Από τη μία στοχεύουν στην περαιτέρω υποτίμηση των ζωών των μεταναστών/προσφύγων, οι οποίοι αποτελούν το εν δυνάμει φθηνό εργατικό δυναμικό, όποιος κι αν είναι ο τελικός προορισμός τους. Από την άλλη προσπαθούν να κρύψουν το μεταναστευτικό ζήτημα κάτω από το χαλάκι, απαγορεύοντάς τους στην ουσία να μετακινούνται ελεύθερα στα κέντρα των πόλεων.
Κυβέρνηση, εκκλησία και ακαδημαϊκές αρχές, που αποτελούσαν και αποτελούν κύριους πυλώνες του κράτους, συνεργάστηκαν άψογα στη συγκεκριμένη επιχείρηση. Ο καθένας σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Η συγκυβέρνηση της «αριστεράς» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιθυμώντας διακαώς να παραμείνει στην εξουσία, χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό ζήτημα για μικροπολιτικό όφελος. Ενώ οι πρυτανικές αρχές και η εκκλησία, αποποιούμενοι κάθε ηθικού φραγμού που τους επιβάλλουν τα δόγματά τους, ενισχύουν τον «ιερό» θεσμό της ιδιοκτησίας, προωθώντας μάλιστα τη λογική –δικό μου είναι, ό,τι θέλω το κάνω, το καίω και το γκρεμίζω. Όλα αυτά δείχνουν ξεκάθαρα πως το κράτος έχει συνέχεια και είτε φοράει αριστερό, είτε κεντρώο, είτε δεξιό προσωπείο, θα ακολουθεί πιστά τις νεοφιλελεύθερες επιταγές και θα βαδίζει χέρι-χέρι με όλους τους υπόλοιπους θεσμούς.
Η κίνηση προσφύγων/μεταναστών με τη βοήθεια αλληλέγγυων να εγκατασταθούν σε εγκαταλελειμμένα κτήρια, δεν αποτελεί απλά μια λύση στη στεγαστική τους ανάγκη αλλά πρόκειται ξεκάθαρα για μια πολιτική πράξη. Το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν κομμάτι της εργατικής τάξης, δεν είναι αυτό καθαυτό που προβληματίζει τα αφεντικά, αλλά το ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία και ερχόμενοι σε επαφή με κινηματικές διαδικασίες, αυτοοργανώνονται και αναπτύσσουν δεσμούς αλληλεγγύης τόσο μεταξύ τους, όσο και με κομμάτια του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Αυτό άρα που τελικά τρομάζει την άρχουσα τάξη, είναι όχι μόνο ο ταξικός χαρακτήρας που έχει το ζήτημα, αλλά και κατ’ επέκταση η συνειδητοποίηση της ταξικής θέσης των προσφύγων. Πράγμα που για εμάς αποτελεί το διακύβευμα.
Η επίθεση που πραγματοποιεί κράτος και κεφάλαιο στην εργατική τάξη, είτε αυτή εκφράζεται μέσω του ασφαλιστικού τερατουργήματος, είτε μέσω της συνεχής υποβάθμισης των όρων ζωής με ότι αυτό συνεπάγεται, είτε μέσω πολέμων που γίνονται για γεωστρατηγικούς και πολιτικοοικονομικούς σκοπούς, βρίσκεται σε εξέλιξη και είναι αμείλικτη. Σε αυτή την επίθεση οφείλουμε να δημιουργήσουμε εστίες αντίστασης και «ανομίας» σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Να χτίσουμε τις δομές που θα καλύψουν τις βασικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές ανάγκες των αγωνιζόμενων, είτε αυτοί είναι ντόπιοι, είτε μετανάστες. Γιατί σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαίοι οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών.
Καμία δίωξη στους συλληφθέντες των τριών καταλήψεων στη Θεσσαλονίκη.
Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών.
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Ιωαννίνων
