Την Τρίτη 17/04 η συλλογικότητα Sempre Viva καλεί σε διαδήλωση ενάντια στην εξόρυξη πετρελαίου στις 18:30 στην Περιφέρεια Ιωαννίνων. Η ΕΣΕ Ιωαννίνων στηρίζει αυτή τη διαδήλωση, αφού άλλωστε η υπόθεση της εξόρυξης υδρογονανθράκων είναι ένα ζήτημα που αφορά και επηρεάζει όλη την εργατική τάξη.
Ακολουθούν το κείμενο και η αφίσα της συλλογικότητας:
Εξόρυξη Πετρελαίου Σημαίνει
Καταστροφή
Σύμφωνα με τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων των ίδιων των εταιρειών, που εμείς έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως τα τελικά δεδομένα θα είναι πολλαπλάσια των αρχικών, προβλέπονται τα παρακάτω: Θα διανοιχτούν 11.500 γεωτρήσεις-τρύπες, από 8 έως 20 μέτρα βάθος η κάθε μία και για την πραγματοποίηση τους θα χρειαστούν τουλάχιστον 92.000 κιλά εκρηκτικά. Για τη μεταφορά εξοπλισμού και προσωπικού σε δύσβατες περιοχές θα κατασκευαστούν 219 ελικοδρόμια εντός παρθένων δασών και προστατευόμενων περιοχών. Αν όντως τηρηθεί το πλάνο της εταιρείας, που στην πρωταρχική φάση προβλέπει 263 ημέρες εργασιών, τότε θα εκτελεστούν 395 ώρες πτήσεων με κατανάλωση από 150 έως 850 lt καυσίμου ανά ώρα. Επίσης θα χρησιμοποιηθούν 2000 έως 3.000 lt καύσιμο ανά γεωτρύπανο ανά ημέρα. Με αποτέλεσμα να απελευθερωθούν στην ατμόσφαιρα τουλάχιστον 200 τόνοι τοξικών αερίων όπως μονοξείδιο του άνθρακα, αέριοι υδρογονάνθρακες, οξείδια του αζώτου, διοξείδιο του θείου και εισπνεύσιμα σωματίδια. Συνέπεια όλων των παραπάνω θα είναι η δημιουργία όξινης βροχής, η επιβάρυνση της χλωρίδας και της πανίδας και η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, ήδη από τη φάση των ερευνών. Εξαιτίας των προηγουμένων, ανυπολόγιστες θα είναι οι ζημιές από πιθανές διαρροές ή ατυχήματα. Αξίζει να επισημανθεί πως μόνο για το 2017 η ανάδοχος του έργου Repsol ήταν υπεύθυνη για 11 ατυχήματα και διαρροή 40 τόνων πετρελαίου παγκοσμίως.
Λεηλασία
Οι εμπλεκόμενες εταιρείες Repsol και Energean Oil απολαμβάνουν ειδικό καθεστώς με την αιτιολογία πως πρόκειται για επένδυση «εθνικού συμφέροντος». Ειδικότερα ο «νόμος περί υδρογονανθράκων» (2289/95) προβλέπει πως οι εταιρίες έχουν απόλυτο δικαίωμα σε αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, κατά παρέκκλιση της κείμενης νομοθεσίας , προς εξυπηρέτηση των αναγκών τους. Δρόμοι, αγωγοί μεταφοράς, αποθηκευτικοί χώροι, εγκαταστάσεις επεξεργασίας και λιμάνια μεταφόρτωσης θα φτιαχτούν χωρίς να δοθεί αναφορά στις τοπικές κοινωνίες. Δεν εχουν καμία υποχρέωση ως προς τον τόπο και τρόπο διάθεσης των απολήψιμων ποσοτήτων. Μπορούν να τα πουλήσουν σε οποιαδήποτε αγορά, απλά επιλέγοντας εκείνη με τη μεγαλύτερη τιμή. Κοινώς, ούτε θα αυξηθεί η ενεργειακή επάρκεια της περιοχής, ούτε θα φθηνύνουν τα καύσιμα. Στη σύμβαση παραχώρησης του οικοπέδου των Ιωαννίνων (Ν.4300/2014) δεν γίνονται σαφείς οι τρόποι και τα χρονοδιαγράμματα βάσει των οποίων οι εταιρείες υποχρεώνονται να αποκαταστήσουν το φυσικό περιβάλλον στο οποίο θα δραστηριοποιηθούν. Φυσικά, δεν αναφέρονται ρητώς οι πιθανές ποινές που θα πρέπει να τους επιβληθούν σε περίπτωση μη αποκατάστασης του περιβάλλοντος. Το συμπέρασμα, λοιπόν, προκύπτει αβίαστα: είτε βρεθούν είτε δεν βρεθούν απολήψιμα κοιτάσματα πετρελαίου, η περιοχή θα έχει ήδη λεηλατηθεί, η υγεία των κατοίκων θα έχει ήδη επιβαρυνθεί, οι τοπικές κοινωνίες θα έχουν ήδη διχαστεί και το περιβάλλον θα έχει ήδη καταστραφεί.
Πόλεμος
Αμέτρητες πολεμικές συρράξεις είχαν και έχουν στο επίκεντρο τους τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Τέτοιου είδους επιχειρηματικές δραστηριότητες, πέρα από το να γεμίζουν τις τσέπες των αφεντικών, φέρνουν πάντοτε στρατιωτικοποίηση, ένταση του κοινωνικού ελέγχου, αύξηση των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, εκτόξευση του αριθμού των θερμών επεισοδίων, μεγέθυνση των στρατιωτικών δαπανών. Με το αστήρικτο επιχείρημα πως «πρόκειται για το πετρέλαιο μας» τα αφεντικά θα τονώνουν το χαρτί του εθνικισμού, εις βάρος της αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ γειτόνων.
Οι ιστορικές περιπτώσεις των πολέμων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, τα τελευταία 100 χρόνια, αποδεικνύουν πως το κυνήγι του Μαύρου Χρυσού συνοδεύεται από ανοιχτές πολεμικές συγκρούσεις. Και όλοι ξέρουμε ποιανού το αίμα θα χυθεί σε αυτή την περίπτωση…
Η λύση στο ενεργειακό ζήτημα δεν είναι εύκολη ή μονοδιάστατη υπόθεση και σε καμία περίπτωση δεν υπαινισσόμαστε ότι την έχουμε έτοιμη. Το μόνο σίγουρο είναι πως για κανένα λόγο δε συστρατευόμαστε με λογικές «πράσινης ανάπτυξης» ή με τα διάφορα mega project που εμφανίζονται σαν εναλλακτικές πηγές ενέργειας μέσα σε ένα καθόλου εναλλακτικό οικονομικό σύστημα. Το παράδειγμα των ανεμογεννητριών στο βουνό Κασιδιάρη δείχνει καθαρά πως ακόμα και οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας -όπως η αιολική- όταν αντλούνται με γνώμονα την κερδοφορία και εφαρμόζονται σε βιομηχανική κλίμακα, δεν είναι φιλικές για το περιβάλλον και τους ανθρώπους. Πέρα από το κεφάλαιο, δεν αποδεχόμαστε ούτε το κράτος σαν διαχειριστή των ζωών και των αναγκών μας. Είναι οι κρατικές πολιτικές που πριμοδοτούν το σύγχρονο μοντέλο οικονομίας και τρόπο ζωής, που αποξένωσαν τους ανθρώπους από τη φύση, από τη διαχείριση των αναγκών τους και τους καθιστούν άβουλα καταναλωτικά όντα. Η λύση στο ζήτημα της ενέργειας και της προστασίας του περιβάλλοντος ξεφεύγει πέρα από την επιλογή της κατάλληλης πρώτης ύλης και οφείλουμε να την αναζητήσουμε οι ίδιοι στον τρόπο με τον οποίο παράγονται και μεταφέρονται τα προϊόντα που χρησιμοποιούμε, στον τρόπο που καταναλώνουμε και καλύπτουμε πραγματικές και επίπλαστες ανάγκες. Στην πορεία αυτής της αναζήτησης διαπιστώνουμε πως τίποτα δεν είναι εφικτό χωρίς να αμφισβητήσουμε και να εναντιωθούμε στο υπάρχον σύστημα.
Κανείς δεν είναι πιο κατάλληλος από εμάς τους ίδιους για να υπερασπιστεί το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και να βάλει φρένο σε όσους υποτιμούν τις ζωές μας. Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στους διάφορους θεσμούς, το μόνο που κάνουν είναι να νομιμοποιούν τη βαρβαρότητα επικαλούμενοι την «ανάπτυξη» και το «εθνικό συμφέρον». Πρόκειται για δύο όρους που έχουν χρησιμοποιηθεί από τις πολιτικές ελίτ σε όλες τις ενημερωτικές εκδηλώσεις που έχουν γίνει ως τώρα και στόχο έχουν να καλύψουν το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς που βλέπουν τις τσέπες τους να φουσκώνουν όσο θα λεηλατούν ανενόχλητοι και όλων των υπολοίπων που έχουμε κάθε λόγο να εχθρευόμαστε την εξόρυξη πετρελαίου. Μαθαίνουμε από τους αγώνες των κινημάτων για το νερό στο Πήλιο και ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου και δεν αφήνουμε τον αγώνα στα χέρια κομμάτων και Μ.Κ.Ο. Ακόμα και για τους πιο καλόπιστους, ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία στη Χαλκιδική έδειξε περίτρανα τον εργαλειακό τρόπο που αντιμετωπίζουν τα κινήματα τέτοιοι φορείς. Ο αγώνας οφείλει να είναι μαχητικός και στοχευμένος ώστε να μην καταλήξει στην αφομοίωση και στην εκλογή ενός ακόμα ευαίσθητου, αριστερού, εναλλακτικού, πράσινου δημάρχου ή βουλευτή. Για μας οι αυτοοργανωμένοι και αδιαμεσολάβητοι αγώνες είναι ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε τις ζωές μας και τη φύση.
Δεν έχουμε κανένα λόγο να συστρατευόμαστε με αυτή την υπόθεση,
έχουμε κάθε λόγο να εναντιωνόμαστε στο πετρέλαιο!!!
