Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου καλέστηκε από το Σωματείο Βάσης Σερβιτόρων Μαγείρων Ιωαννίνων, τη Συνέλευση Βάσης Διανομέων Εργαζομένων Ιωαννίνων, την ΕΣΕ, την ΑΔΕΔΥ, το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων πλήθος άλλων Σωματείων καθώς και αριστερών οργανώσεων απεργιακή συγκέντρωση, στα πλαίσια της πανελλαδικής 24ωρης απεργίας, στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων. Από νωρίς το πρωί το σημείο είχε αποκλειστεί από ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας, κάνοντας ανέφικτη την προσέγγιση του, αναγκάζοντας σωματεία και οργανώσεις, σαν απάντηση στο κλίμα τρομοκρατίας το οποίο είχε δημιουργηθεί στην περιοχή του Κουρμανιού, να μεταφερθεί η συγκέντρωση στην Περιφέρεια. Η πορεία κατάφερε να πραγματοποιηθεί έστω και για λίγα μέτρα παρά τις απαγορεύσεις, ωστόσο η απόφαση να βγει ο κόσμος στον δρόμο, δεν πέρασε στα ψιλά από την μεριά της αστυνομίας, η οποία επί της οδού Νεόφυτου Δούκα θα επιτεθεί σε συναδέλφους και σε συναδέλφισσες οι οποίες αποχωρούσαν συντεταγμένα από την πορεία. Με τους μπάτσους σε τρελές ορέξεις, στριμώχνοντας στο πεζοδρόμιο απεργούς και αποκαλώντας τους μεταξύ άλλων “μεζεδάκια”, θα ξεκινήσουν να χτυπούν αδιακρίτως με τα γκλοπ τους. Το αποτέλεσμα ήταν ο ξυλοδαρμός και η σύλληψη δύο συντρόφων, μέλη του Συνέλευση Βάσης Διανομέων Εργαζομένων Ιωαννίνων, καθώς και η προσαγωγή δέκα ακόμη εργαζομένων, στις οποίες και επιβλήθηκε πρόστιμο 300 ευρώ για συνωστισμό, στα πλαίσια πάντα της πανδημίας. Οι σύντροφοι οι οποίοι κρατήθηκαν για μία μέρα έγκλειστοι νοσηλευόμενοι στο κελί του νοσοκομείου Χατζηκώστα, στις 27/11 πέρασαν από εισαγγελέα όπου και τους απαγγέλθηκε κατηγορητήριο βασισμένο στην ντόπια αστυνομική φαντασία. Να σημειωθεί ότι το ίδιο πρωί πραγματοποιήθηκαν επτά προσαγωγές μελών του ΠΑΜΕ και επιβλήθηκαν δεκάδες πρόστιμα κατά τη διάρκεια παρέμβασης έξω από το κατάστημα Market In.
Η επιλογή καταστολής της απεργιακής πορείας ήταν μια ακόμη κίνηση φίμωσης και επίθεσης σε όσες και όσους, ειδικά σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, μάχονται ακόμη ενάντια στις προσταγές, στα νομοσχέδια και στις πρακτικές εκμετάλλευσης και μεγαλύτερης καταπίεσης των από τα κάτω. Παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μία περίοδο που η απειλή του Covid 19 βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια μας και που το κράτος περνάει κατά σειρά νομοσχέδια ενάντια σε κάθε κεκτημένο δικαίωμα που έχουμε, επιτιθέμενη παράλληλα επιτίθεται στις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες μας, όσα διαγγέλματα και να βγάλουν δε μπορούν να μας πείσουν ενάντια στο προφανές.
Με μια ρητορική περί διασφάλισης της υγείας μας, πάντοτε συνοδευόμενη με κρατικές φαμφάρες περί ατομικής μας ευθύνης, να πηγαίνει στον κάδο των αχρήστων, αφού την ίδια στιγμή οι προσλήψεις αντί να στρέφονται προς τα νοσοκομεία, όπως θα σκεφτόταν ο καθένας και η καθεμία μας, να πηγαίνουν στην ενίσχυση των αστυνομικών τμημάτων, γεμίζοντας με μπάτσους τις γειτονιές μας. Με τις ουρές των τραπεζών και τα καταστήματα να φτάνουν στη δίπλα πόλη και τα κρατικά στατιστικά για τον κορονοϊό να αλλάζουν, κατά πως βολεύει το τουριστικό κεφάλαιο, εύλογα αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος μας κερνάει σκατά και εμείς θα επιλέξουμε εάν θα αντισταθούμε ή αν θα ζητήσουμε και περίσσεμα.
Ε λοιπόν όχι. Το κράτος δε μας δέρνει, δε μας διώκει και μας παίρνει πίσω το μισθό με τη μορφή προστίμου για να μην κολλήσουμε κορονοϊό. Αυτό είναι το καλοστημένο πρόσχημα. Το ενοχλούμε. Και το ενοχλούμε επειδή αρνούμαστε ακόμη και τώρα να υπακούσουμε ποιμενικά στις προσταγές του. Το ενοχλούμε επειδή γνωρίζει πολύ καλά πως όσο τασσόμαστε συλλογικά απέναντι σε αυτό και το κεφάλαιο, και γινόμαστε περισσότερες και περισσότεροι αποτελούμε μια μόνιμη απειλή στα σχέδια του. Όσο είμαστε εδώ και μας επιτίθεται τόσο εμείς θα αντιδρούμε και θα συσπειρωνόμαστε και αυτό επειδή ξέρουμε πως μόνο έτσι θα διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες εργασίας και ζωής.
Ε λοιπόν όχι. Δε θα μας σταματήσουν !
Ή θα νικήσει ο δρόμος ή θα νικήσει ο τρόμος.
