Για χάριν του κέρδους πέφτουνε κορμιά
Καμιά ειρήνη με τα αφεντικά
Στις 17/9 περίπου στις 8 το βράδυ, σκοτώνεται 18χρονος συνάδελφος διανομέας που εργαζόταν στην πιτσαρία Rusticana στην Άρτα (Περιφερειακή Άρτας 11) έπειτα από σύγκρουση με διερχόμενο αγροτικό όχημα στην εθνική οδό Άρτας – Γέφυρας Καλογήρου. Ο συγκεκριμένος εργαζόμενος που είχε προσληφθεί λίγες μέρες νωρίτερα, θα μπορούσε να αποτελεί απλά ένα από τα αμέτρητα καθημερινά εργατικά ατυχήματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα και που θάβονται σε μία μικρή τοπική ιστοσελίδα η οποία θα στεκόταν στην τραγικότητα λόγω του νεαρού της ηλικίας. Ωστόσο χάρις την προπαγάνδιση και την κινητοποίηση των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων και του Εργατικού Κέντρου Άρτας το οποίο κάλεσε σε πορεία και στάση εργασίας στις 22/9, το συμβάν αναδείχθηκε, όπως επίσης και οι συνθήκες γαλέρας που επικρατούν στον κλάδο της διανομής.
Συνθήκες οι οποίες παρουσιάζονται καθημερινά τα τελευταία χρόνια κυρίως εξαιτίας της δουλειάς των σωματείων βάσης της ΣΒΕΟΔ στην Αθήνα και της ΣΒΕΔΙ στα Γιάννινα με την συνεχή παρέμβασή τους στον κλάδο αλλά και το καταναλωτικό κοινό. Εξαντλητικά ωράρια πάνω σε μία σέλα, παντελής αδιαφορία των αφεντικών για τα μέσα ατομικής προστασίας τα οποία σπάνια παρέχονται και που αν παρέχονται είναι σε άθλια κατάσταση, με διαλυμένα εταιρικά μηχανάκια και όλα αυτά για 3,5 ευρώ την ώρα είτε βρέχει είτε χιονίζει, από τους 0 έως τους 45 βαθμούς, μισοασφαλιζόμενοι με ένα ένσημο της πλάκας μπροστά σε αυτά που περνάμε.
Μέσα σε αυτό το κλίμα που αναγκαζόμαστε να εργαστούμε δεν μπορούμε από μέρους μας να εφησυχαστούμε και να δεχτούμε την εύκολη δικαιολογία της κακιάς στιγμής, ειδικά όταν μιλάμε για ένα ατύχημα που έγινε βραδιάτικα σε έναν κωλόδρομο που έχουν το θράσος να τον ονομάζουν και εθνική οδό. Τα εργατικά ατυχήματα, τα οποία πολλές φορές τα αφεντικά προσπαθούν να μας χρεώσουν και το φταίξιμο, δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από την φυσική συνέπεια μέσα στις συνθήκες εκμετάλλευσης των εργατών και εργατριών από την μία και της ελαχιστοποίησης των εξόδων και των ζημιών από την μεριά των αφεντικών από την άλλη.
Μέσα σε αυτό το μοτίβο οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες, έχουν να διαλέξουν δύο μονοπάτια. Το ένα είναι αυτό του συμβιβασμού και του ωχαδερφισμού που κυριαρχεί στην πλειοψηφία γύρω μας. Μπορείς να το εντοπίσεις στα προποτζίδικα όταν παίζονται ολόκληρα μεροκάματα στον βωμό της θεάς τύχης, στα απαξιωτικά βλέμματα προς τους διαδηλωτές που κλείνουν τους δρόμους ή στην ελπίδα που λάμπει κάτω από τα βουλευτικά μπαλκόνια κάθε τετραετία. Στον αντίποδα υπάρχει ένας πολύ πιο δύσκολος και τραχύς δρόμος. Αυτός της οργάνωσης και της αντίστασης στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές. Αυτός των σωματείων, χωρίς κανέναν ηγέτη ή ειδικό που να σου λέει τι να κάνεις. Ο δρόμος της διεκδίκησης μιας ζωής με αξιοπρέπεια που οι εργάτες και οι εργάτριες δεν θα γίνονται κιμάς στην μηχανή που λέγεται αγορά εργασίας.
Συνάδελφε, -ισσα, εάν είσαι ευτυχισμένος από την ζωή που κάνεις και τις συνθήκες εργασίες που έχεις, τότε η επιλογή είναι απλή, εάν όχι να θυμάσαι ότι ο δρόμος του αγώνα πάντα θα είναι δύσκολος, αλλά όταν ξέρουμε ότι έχουμε ο ένας τον άλλο, τότε το μονοπάτι γίνεται πιο βατό.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Ιωαννίνων
Κλαδική Επισιτισμού
