ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ζούμε σε μια περίοδο καταδυνάστευσης των ζωών μας. Το Κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να μετακυλήσουν το κόστος της κρίσης τους κάνοντας αφαίμαξη στα εισοδήματα των εργαζομένων τόσο μέσω ασφυκτικής φορολόγησης όσο και μέσω της αύξησης των τιμολογίων των κοινωνικών παροχών. Και το καταφέρνουν με «άψογο» τρόπο, αν αναλογιστεί κανείς την μείωση του μισθού, τις αυθαιρεσίες των αφεντικών, τα εργατικά “ατυχήματα”, τις απολύσεις και την ανεργία, την έλλειψη κοινωνικών παροχών, τον έλεγχο των δημόσιων χώρων, τα εισητήρια των νοσοκομείων, τις ατέλειωτες ουρές του ΟΑΕΔ και της ΔΕΗ. 4 χρόνια μετά την οικονομική τους κρίση, και με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η υγεία και η παιδεία μπαινουν ολοένα στο στόχαστρο, ενώ οι κρατικοί μηχανισμοί καταφέρνουν με αυτόν τον τρόπο να καταστήσουν εμπορεύματα όλα τα δημόσια αγαθά και τις υποτιθέμενες «κοινωνικές» τους παροχές.
Οι πρακτικές καταστολής από την πλευρά της κυβέρνησης έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό, αφού πριν το καλοκαίρι αποφάσισε να προβεί σε επιστράτευση των αντιστεκόμενων καθηγητών και να καταστείλει με επαίσχυντο τρόπο τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις πριν καλά καλά ξεκινήσουν. Αυτή η σείρα από αλλαγές στα εργατικά και πολιτικά δικαιώματα έχει οδηγήσει στην υποτίμηση της ζωής και της εργασίας, στη μείωση των μισθών σε όλους τους κλάδους του δημόσιου και του ιδιωτικού, αλλά και στην αύξηση των απολύσεων. Παρά τις εξαγγελίες όλων των παρατρεχάμενων των υπουργείων ότι για τους καθηγητές που τίθενται σε διαθεσιμότητα υπάρχει «μέριμνα» ώστε να απορροφηθούν από διάφορες υπηρεσίες του υπουργείου υγείας ή από δημόσια ΙΕΚ ή ακόμη και να καταλάβουν διοικητικές θέσεις γνωριζουμε, όπως και οι ιδιοι, ότι όλα αυτά είναι θρασύδειλα ψεύδη. Ακόμα καλύτερα γνωρίζουμε όμως, πως κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακόμα και αν συμβούν όλα αυτά, αποτελούν ακόμη μια τρανή απόδειξη για τον τρόπο με τον οποίο υποβαθμίζεται ο θεσμός του σχολείου και πως οδηγείται στην ιδιωτικοποίηση, με τις συγχωνεύσεις σχολείων, με μαθητές στοιβαγμένους σε πολυπληθείς τάξεις και βιβλία που θα δοθούν καθυστεριμένα, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο το έργο καθηγητών και δασκάλων.
Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να συμπεριληφθεί και το πρόγραμμα πρακτικής άσκησης της “Μαθητείας” που σύμφωνα με το υπουργείο παιδείας οι απόφοιτοι ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ, ΤΕΕ Β’ βαθμίδας θα μπορούν να αποκτήσουν επαγγελματική εμπειρία και να προετοιμαστούν καλύτερα για την ένταξή τους στην αγορά εργασίας, την ώρα που οι καθηγητές των συγκεκριμενων λυκειών τίθενται σε διαθεσιμότητα. Συγκεκριμένα, το πρόγραμμα προβλέπει πρακτική άσκηση διάρκειας 2-6 μηνών και μέχρι 6 ώρες ημερησίως και 5 μέρες την εβδομάδα, πάνω στο αντικείμενο των σπουδών τους, σε ιδιωτική επιχείρηση ή ελεύθερο επαγγελματία, με «υποτροφία» 300 ευρώ μηνιαίως και με ασφάλιση έναντι ατυχήματος. Μήπως όμως πίσω από αυτά τα λόγια υποφώσκει η άμισθη και ανασφάλιστη εργασία, αλλά και μια προσπαθεία της κυβέρνησης οντως να εντάξει το σχολείο, όπως προσπαθεί τόσον καιρό με το πανεπιστήμιο, στην αγορά εργασίας, με στόχους τόσο την ανταγωνιστικότητα όσο και την περαιτέρω εκμετάλλευση και εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού, με αποτέλεσμα την κατακόρυφη πτώση μισθών, αφού πλέον οι επιχειρήσεις θα ανανεώνουν το δυναμικό τους κάθε εξάμηνο με ανειδίκευτους και χαμηλόμισθους εργάτες;
Από τις απολύσεις, λοιπόν, εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα και την υπολειτουργιά της παιδείας και της υγείας ως την μαύρη, ανασφάλιστη και επισφάλη εργασία, αλλά και τα ακραία τιμολογία και τους φόρους, ο εργασιακός μεσσαίωνας έχει γίνει αισθητός σε κάθε πτυχή της καθημερινοτητάς μας. Σε καιρούς που στο βωμό της κρίσης τους θυσιάζουνε, σαν άλλοι Αγαμέμνονες, κάθε μορφή αξιοπρέπειας και ήθους, μιας κρίση τους μας θέλει δουλικούς και αμίλητους, οι συλλογικοί και αυτοοργανωμένοι αγώνες των εργαζομένων και οι διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους αποτελούν ίσως το μοναδικό ανάχωμα αντίστασης απέναντι στην λεηλασία των ζωών μας. Με την αλληλεγγύη για όπλο μας καταφερόμαστε στο φόβο, την εξατομίκευση και την καταστολή που προσπαθούν να επιβάλουν αφεντικά και κράτος και απάνταμε με συλλογικούς και αυτοοργανωμένους αγώνες. Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση των εργατών μέσα στους χώρους της δουλειάς τους, και την συμμετοχή στα πρωτοβάθμια σωματεία τους ενάντια στους επαγγελματίες συνδικαλιστές γραφειοκράτες, ως τη μόνη σοβαρή και ρεαλιστική απάντηση όσον αφορά τις εργατικές διεκδικήσεις. Αγώνες “από τα κάτω”, από έμας για εμάς. Ενάντια στο φόβο, την εξατομίκευση και την καταστολή που προσπαθούν να επιβάλουν τα αφεντικά και το κράτος.

ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ
ΑΓΡΙΕΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ
ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι απο τις ανακοινώσεις που κι εμείς μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους μοιράζαμε αυγουστιάτικα, σχετικά με τις εκκενώσεις τριών καταλήψεων στην Πάτρα, το κατασταλτικό “ξεσάλωμα” της κρατικής μηχανής, βρέθηκε στη αυλή μας. Το πρωϊ της 29 Αυγούστου, ο περιφερόμενος θίασος των ροπαλοφόρων δολοφόνων της αστυνομίας, με την καθοδήγηση εισαγγελέα, σφράγισε το εδώ και 5 χρόνια κατειλλημένο κτίριο της Αντιβίωσης στα Γιάννινα. Περισσότεροι από 100 μπάτσοι, εξοπλισμένοι σαν αστακοί, έπαιξαν τον ρόλο του στρατού κατοχής στην πόλη μας, επιχειρώντας να σβήσουν μια φωτιά που δεν σβήνει, να εξαφανίσουν αυτό που βρίσκεται παντού, να επιβληθούν με την εξουσία τους πάνω σε όσους έχουν
μάθει μόνο να την πολεμούν. Αυτοί που κυβερνάνε αυτόν τον τόπο, τοπικά και κεντρικά, επιβεβαίωσαν με την επιχείρηση αυτή μόνο ένα πράγμα:
Τον φόβο τους. Τον φόβο που έχουν απέναντι στον αγώνα των καταπιεσμένων, τον φόβο τους απέναντι σε ότι γεννιόταν, αναπαράγονταν, οργανώνονταν και διαχέονταν μέσα απο αυτή την κατάληψη.

Η βία της εξουσίας ασκείται πάντα σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις, οι συλλήψεις και οι φυλακές. Ξεδιπλώνεται σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής, στην μείωση του μισθού, στις αυθαιρεσίες των αφεντικών, στα εργατικά “ατυχήματα”, στις απολύσεις και την ανεργία, στην έλλειψη κοινωνικών παροχών, στον έλεγχο των δημόσιων χώρων, στα εισητήρια των νοσοκομείων, στις ατέλειωτες ουρές του ΟΑΕΔ και της ΔΕΗ. Η βία της εξουσίας, ασκείται απο τους φασίστες, απέναντι στο πιο καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, αλλα και από τις σεξιστικές συμπεριφορές ενάντια σε όσους/ες έχουν διαφορετικές απο τα κυρίαρχα standar σεξουαλικές προτιμήσεις. Η εξουσία ασκεί βία από τα δελτία ειδήσεων και τις φυλλάδες της, ενω καταστέλλει άγρια μέσα από την προπαγάνδα για την διαμόρφωση της κοίνης γνώμης. Ασκεί βία ακόμη και μέσω του ξεπουλήματος των αγώνων από τους εργατόπατέρες και τα κομματόσκυλα.

Κι όμως, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 2008 και την μνημονιακή επίθεση για την σωτηρία της οικονομίας που ακολούθησε, μαζικοποιήθηκαν και αναπτύχθηκαν κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες μεγάλης δυναμικής, που επηρέασαν τον τρόπο με το οποίο αντιστέκονταν ως τώρα οι αγώνιζόμενοι. Όλη η μεθοδολογία της συνδικαλιστικής δράσης που γνωρίζαμε τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Απαξιώθηκε η διαμεσολάβηση, η ιεραρχία, οι κινητοπιήσεις που καθοδηγούνταν από τα κομματικά γραφεία. Γεννήθηκαν νέες δομές του εργατικού κινήματος αλλά και κοινωνικά κύτταρα που επιχείρησαν την οργάνωση των αγωνιζόμενων από τα κάτω, χωρίς ειδικούς και πεφωτισμένους ηγέτες. Έθεσαν ως προτεραιότητα την άμεση δράση και έδωσαν περιεχόμενο στην φράση “παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας”, αναζητώντας λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα, έξω και ενάντια απο την κρατική κηδεμονία και την θεσμική χειραγώγηση. Αναμφίβολα όμως, όλες αυτές οι κινηματικές διεργασίες, δεν κατάφεραν (ή δεν θέλησαν) ούτε να οργανωθούν, ούτε να συντονιστούν, ώστε να συγκρουστούν αξιόμαχα με την πολύπλευρη επίθεση του κράτους και των αφεντικών. Και σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς στην στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα αναβαθμίζει αυτή την επίθεση.

Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τις αλλεπάληλες εκκενώσεις κατειλλημένων κτιρίων;

Εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, το κίνημα των καταλήψεων και της επανοικιοποίησης εγκαταλλελειμένων κτιρίων,πέραν του ότι έδωσε ζωντάνια σε χώρους που το κράτος ήθελε νεκρούς και μαραζωμένους, πειραματίστηκε και εφάρμοσε σταθερά την αυτοοργάνωση,την αυτοδιαχειρηση, τις οριζόντιες διαδικασίες στις συνελέυσεις, τον ριζοσπαστικό τρόπο αντίστασης σε κάθε μορφή εξουσίας. Οι πρακτικές αυτές διαχύθηκαν κοινωνικά κι εγιναν κτήμα χιλιάδων ανθρώπων. Μπολιάστηκαν με τις διεκδικήσεις των σωματείων βάσης και των λαϊκών συνελεύσεων. Πολύ πρίν ξεφυτρώσουν τα κινήματα άρνησης πληρωμών, αμφισβήτησε στην πράξη την υποχρέωση να πληρώνει κανείς για τα αυτονόητα, όπως η στέγαση και το ρεύμα, η τροφή και η ψυχαγωγία. Οι καταλήψεις στέκονται ισχνό μεν, αλλά πολύ ουσιαστικό εμπόδιο, στην διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, προβάλλοντας την κοινωνική απειθαρχία στους εκβιασμούς της μισθωτής σκλαβιάς και της πνευματικής υποδούλωσης. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό τους διαμορφώνουν -στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό σε μια κοινωνία αλλοτροίωσης- κοινωνικές σχέσεις που διέπονταν απο συντροφικότητα και αλληλεγγύη, πολεμώντας την λογική του κέρδους και του ατομισμού.

Έκαναν όμως, και συνεχίζουν να κάνουν και κάτι ακόμη, πολύ πιο επικύνδυνο: Δεν συνεργάζονται με κανέναν θεσμό, δεν ζητούν άδεια από κανέναν τοπικό άρχοντα για να δράσουν, δεν υποττάσσονται σε καμία κομματική γραμμή, δεν καθοδηγούνται από κανένα αρχηγό, δεν συμβιβάζονται με τις χάρες που μπορεί να προβάλλει το κράτος, δεν αποκοιμίζονται στην απάθεια, ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ! Αν κάτι γνωρίζει καλά η εξουσία, είναι ότι οι καταλήψεις, αλλα και το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ελευθεριακό κίνημα δεν είναι αφομοιώσιμο πεδίο, δεν θα καναλιζαριστεί ούτε με κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με στρατιωτικές χούντες. Το καθρεφτισμα μιας διαφορετικής, δικαιότερης και ισότιμης κοινωνίας, δεν μπορεί να ελεγχθεί, είτε υπάρχουν καταλήψεις, είτε όχι, γιατί αντανακλάται στους καθημερινούς αγώνες των αντιστεκόμενων.

Τώρα λοιπόν που το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να αποτελειώσουν το έργο τους, να υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο τις ζωές μας και να εδραιώσουν πιο εντατικά την κυριαρχία τους, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους έξω από την κατασταλτική τους αντζέντα. Ταυτόχρονα, με τις επιστρατεύσεις των απεργών, τον Ξένιο Δία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκκενώσεις των καταλήψεων. Κάθε “θερμοκήπιο” αγώνα, κάθε κοινωνικό σύνολο που αντιδρά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιχειρείται να περιοριστεί.

Επομένως, το ζήτημα δεν έγκειται στο τι θα απογίνει το συγκεκριμένο κτίριο σε εκείνη την γωνια της Γεωργίου Παπανδρέου. Σημασία έχει οτι η επίθεση του κράτους θα συνεχιστεί σε όποιους αντιστέκονται, είτε είναι αναρχικοί, είτε αριστεροί, είτε αξιοπρεπείς άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι. Η εκκένωση της Αντιβίωσης όμως στις 29 Αυγούστου, έχει αποτελέσει εφαλτήριο συσπείρωσης, ζύμωσης και κινητοποίησης πολλών αγωνιζόμενων προκαλώντας ήδη σοβαρό πονοκέφαλο στην τοπική και κεντρική εξουσία. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ, στο πεδίο του αγώνα, στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους, κάνοντας ότι περνάει από το χέρι μας, αυτός ο πονοκεφαλος να μην τους περάσει, ώσπου το προλεταριάτο τους στείλει στην ιστορία.

ΓΙΑ ΧΙΛΙΟΥΣ ΔΥΟ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ
ΛΟΓΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 18:00 ΝΟΜΑΡΧΙΑ

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική
Ένωση Ιωαννίνων

στον παρακάτω σύνδεσμο: http://radio-i.org/index.php/archive/proimio.html
μπορείτε να βρείτε ηχογραφημένες τις εκδηλώσεις του διημέρου της ΕΣΕ Ιωαννίνων, για
τα κινήματα των καταλήψεων στέγης και γης στην Ισπανία. Εμείς από τη μεριά μας θα θέλαμε
να ευχαριστήσουμε το Αυτονόμο Ραδιόφωνο Ιωαννίνων για την κάλυψη των εκδηλώσεων.

Σήμερα στο στρατοδικείο ο ολικός αρνητής στράτευσης Μ. Τόλης αιτήθηκε αναβολής που δόθηκε για αύριο. Δεν τον αφήσανε όμως να φύγει παρ’ όλο που είχε όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά.
Η απόφαση αυτή είναι βέβαια εκδικητική δεδομένου ότι στη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των περιπτώσεων οι κατηγορούμενοι αφήνονται.

Επιπλέον ο Μ. Τόλης τόνισε ότι ουδέποτε κρύφτηκε, η δήλωση άρνησης στράτευσής του είναι δημόσια, ένω έχει εμφανιστεί σε πλήθος στρατοδικείων είτε ως μάρτυρας υπεράσπισης είτε ως ακροατήριο.Δεν ίδρωσε βέβαια το αυτί του εισαγγελέα που πρότεινε την κράτησή του μέχρι την αυριανή δίκη.

Καλούμε αύριο στις 9 π.μ στο στρατοδικείο ρουφ σε συγκέντρωση αλληλεγγύης.
Κανένας μόνος του απέναντι στους στρατοκράτες.

Y.Γ: πληροφορίες για τη σύλληψη στην εκπομπή του αυτόνομου ραδιοφώνου Ιωαννίννων sabotage +ειδήσεων
http://radio-i.org/index.php/15-homepage/272-sabotage

Αναδημοσίευση από το site του Ξυπόλυτου Τάγματος: https://xupolutotagma.squat.gr/2013/06/04/%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%BD/

Ιούλιος 2012: Σε πασίγνωστη κρεπερί του Κουρμανιού, με την επωνυμία Piazza del Caffe απολύονται τέσσερις εργαζόμενοι. Η πρώτη σκέψη μάλλον θα είναι ότι σε καιρούς κρίσης αυτά συμβαίνουν. Η ιστορία όμως δεν ξεκινάει και δεν τελειώνει εδώ.
Το μπαράζ απειλών στους διανομείς, που απασχολούσε η επιχειρηση, είχε ήδη ξεκινήσει από την πρωτομαγιά του 2010. Η αγωνιστική στάση των διανομέων, ακόμη και το γεγονός ότι δεν συνδιαλεγόντουσαν με τα αφεντικά της επιχειρησης κατά μονάς άλλα διεκδικούσαν συλλογικά τα εργασιακά τους δικαιώματα προκάλεσε αρκετές φορές μεγάλη δυσαρέσκεια και δυσφορία στην εργοδοσία. Αυτό βέβαια μπορεί να το συμπεράνει κανείς από το γεγονός ότι όταν την πρωτομαγιά του 2011 απήργησαν και έξι διανομείς του καταστήματος, την επομένη ο εργοδότης αρνήθηκε την εργασία τους ενημερώνοντάς τους να περάσουν από τον λογιστή για να πάρουν τις απολύσεις τους. Με παρέμβαση αλληλλέγγυου κόσμου την ίδια ημέρα έξω από το κατάστημα οι εργαζόμενοι επέστρεψαν στη δουλεία τους, έπειτα από διαπραγματεύσεις με το αφεντικό. Έναν χρόνο αργότερα, μετά την απεργία της πρωτομαγιάς του 2012, όπου και πάλι το σύνολο των διανομέων απήργησε, οι αφορμές για τριβές και εντάσεις από πλευρά της εργοδοσίας άρχισαν να πληθαίνουν. Εν συνεχεία, έκανε λόγο για αλλαγές στο μαγαζί του και πιθανή μετατροπή του σε καφετέρια άλλα και για απολύσεις διανομέων (και πωλητών) λόγω κρίσης και αναδουλείας. Σημειωτέον, κάτι τέτοιο δεν παρατηρήθηκε στην εν λόγω επιχείρηση αφού παρέμεινε κρεπερί. Οι εργαζόμενοι απήργησαν στις 11.07.2012 διεκδηκώντας τα δικαιώματά τους και εκφράζοντας δημόσια τις επιφυλάξεις τους στα λεγόμενα του αφεντικού τους, καθώς γνώριζαν ότι δεν ήταν αρεστοί λογώ των συλλογικών διεκδικήσεων τους. Στις 16.07.2012 απολύονται οι τέσσερις από τους έξι διανομείς και αντικαθίστανται μέσα σε διάστημα 1.5 μήνα. Στους άλλους δύο μειώνται τα μεροκματά τους και γίνεται αλλαγή της συμβασής του, χωρίς την συνέναισή τους. Το αξιοσημείωτο της όλης υπόθεσης όμως είναι το γεγονός ότι όλες αυτές οι αλλαγές επιβλήθηκαν μόνο στους αγωνιζόμενους διανομείς.
Παραδείγματα όπως αυτό των διανομέων υπάρχουν παμπολλά. Σε καιρούς που στο βωμό της κρίσης η ασυδοσία των εργοδοτών ανθίζει, μιας κρίση τους μας θέλει δουλικούς και αμίλητους, οι συλλογικοί και αυτοοργανωμένοι αγώνες των εργαζομένων και οι διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους αποτελούν ίσως το μοναδικό ανάχωμα αντίστασης. Γι’ αυτό και δεν προσδοκούμε κανέναν πεφωτισμένο ηγέτη και καμία αυθεντία για να μας σώσει. Η οργάνωση στα ήδη υπάρχοντα σωματεία βάσης αλλά και δημιουργία νέων μπορούν να συντελέσουν καθοριστικά στη συλλογικοποίηση των αγώνων. Τίθεται έτσι επιτακτικά η ανάγκη να δημιουργηθούν και να αναπτυχθούν εκείνες οι σχέσεις που θα οδηγήσουν τους αγώνες μας ένα βήμα παραπέρα. Με την αλληλεγγύη για όπλο μας καταφερόμαστε στο φόβο, την εξατομίκευση και την καταστολή που προσπαθούν να επιβάλουν αφεντικά και κράτος και απάνταμε με συλλογικούς και αυτοοργανωμένους αγώνες. Αγώνες ενάντια στην καταχρηση και λεηλασία των ζωών μας. Αγώνες “από τα κάτω”, από έμας για εμάς. Και ας αποτελεί κάθε αγώνας μια πληγή γι’ αυτούς και ένα μήνυμα πως σε κάθε τους αυθαιρεσία θα μας βρίσκουν μπροστά τους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΔΙΑΝΟΜΕΙΣ ΤΟΥ
PIAZZA DEL CAFFE