Την Τρίτη 9 Νοέμβρη, ο οικοδόμος από την Αλβανία Έλλις Σούλας, έπεσε από ύψος 4 μέτρων στην διάρκεια εργασιών το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Άλλος ένας εργαζόμενος στην λίστα των «εργατικών ατυχημάτων». Ο εργάτης μεταφέρθηκε με φορτηγάκι, από ανθρώπους της εταιρείας «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ» στην οποία εργαζόταν, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων, όπου εκεί, δήλωσαν ότι «έπεσε στο σπίτι του!». Ο εργαζόμενος παραμένει στην εντατική με σπασμένη μέση, λεκάνη και άλλα κατάγματα στο σώμα του.

Τα αφεντικά δεν μασάνε να δείξουν το μαύρο για άσπρο. Δεν μασάνε γιατί έχουν πλάτες σε όλο τον γραφειοκρατικό μηχανισμό και ιδιαίτερα στις επιθεωρήσεις εργασίας. Πήγαν τον τραυματία με φορτηγάκι γιατί αν ερχόταν ασθενοφόρο θα δηλώνονταν αναγκαστικά ο τόπος του «ατυχήματος»/εγκλήματος. Η επιθεώρηση θα ήταν υποχρεωμένη να κάνει επιτόπου αυτοψία για τις άθλιες συνθήκες εργασίας.

Ο σοβαρός τραυματισμός όμως ενός εργάτη, δεν μπορεί να μπει πάνω από την προεκλογική μόστρα του «Νέου Λιμένα» της Ηγουμενίτσας. Ένας άνθρωπος την εντατική δεν μετράει μπροστά στα κέρδη των αφεντικών! ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ!

Δυστυχώς, κομμάτι των κρατικών γραφειοκρατικών θεσμών, έχουν γίνει και τα επίσημα συνδικάτα. Η ομοσπονδία οικοδόμων, αρκέστηκε σε μια αντιεργοδοτική ανακοίνωση. Τα στελέχη της ομοσπονδίας άλλωστε τρέχαν αυτό τον καιρό με τις υποψηφιότητες τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Οι συνδικαλιστικές μάχες όμως δεν δίνονται με αντιεργοδοτικές ανακοινώσεις και παρακάλια στις αρμόδιες υπηρεσίες να κάνουν το καθήκον τους.
Δίνονται με αντιεργοδοτικές και αντικρατικές πρακτικές μέσα στους χώρους δουλειάς. Δίνονται με ουσιαστικές γενικές συνελεύσεις των εργατών, με διαδηλώσεις , με μπλοκαρίσματα, με καταλήψεις, με ΑΠΕΡΓΙΑ!

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Αφίσα και προκήρυξη της “Αντιεκλογικής σύμπραξης συλλογικοτήτων και ατόμων”, στην οποία συμμετέχει η ΕΣΕ Ιωαννίνων

Άλλη μια εκλογική διαδικασία έρχεται να μας ζητήσει να χαρίσουμε, μέσω της κάλπης, τη δύναμη και το δικαίωμα της πολιτικής απόφασης σε αντιπροσώπους. Δηλαδή να αποφασίσουμε όχι για τις ζωές μας αλλά για το ποιος θα αποφασίσει για τις ζωές μας. Πρόκειται για άλλο ένα επεισόδιο της σύγχρονης τραγωδίας που τιτλοφορείται «καπιταλισμός και κοινοβουλευτική δημοκρατία». Τραγωδία γιατί αν σε άλλα καθεστώτα η εξουσία ήταν καθαρά θέμα βίαιης επιβολής, σήμερα είναι οι ίδιοι οι εκμεταλλευόμενοι που σπεύδουν μέσω των εκλογών να επιλέξουνε τους διαχειριστές της ίδιας τους της εκμετάλλευσης. Από την πλευρά μας, επιλέγουμε συνειδητά και για άλλη μια φορά να απέχουμε. Όχι όμως ως θεατές αλλά προτείνοντας στους ίδιους τους συντελεστές της παράστασης να τη σαμποτάρουν. Πιο συγκεκριμένα, παροτρύνουμε το σύνολο των -υποτιμημένων αλλά απαραίτητων- κομπάρσων να γίνουν πρωταγωνιστές. Όχι της καπιταλιστικής τραγωδίας αλλά της ίδιας της ζωής τους.

Οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Νοέμβρη έχουν ξεκάθαρα και έναν πρόσθετο χαρακτήρα εφόσον διεξάγονται στην συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική συγκυρία. Το πολιτικό σύστημα ζητάει πίστωση χρόνου ώστε να «διορθώσει λάθη». Χρόνο που στην ουσία θα χρησιμοποιήσει έτσι ώστε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει την επίθεσή του. Μια επίθεση η οποία έχει αρχίσει ήδη από τη δεκαετία του ’80 σε μια μακρόχρονη διαδικασία συνεχούς υποτίμησης της εργασίας, εκμετάλλευσης των μεταναστών και ταυτόχρονης σποράς «δανεικών» ψευδαισθήσεων περί εύκολου πλουτισμού και κοινωνικής ανέλιξης. Αυτή η διαδικασία τώρα κορυφώνεται και συμπυκνώνεται στις «τομές» και τα μέτρα που πέρασαν και θα περάσουν (αύξηση ΦΠΑ, μειώσεις συντάξεων, περικοπές μισθών, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, μείωση κοινωνικών παροχών), τα οποία αναμένουν την κοινωνική νομιμοποίηση μέσω, μεταξύ άλλων, και των επερχόμενων εκλογών.

Αυτή η κατάσταση δεν απαντάται μόνο στον ελλαδικό χώρο αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Κράτος και κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία προωθούν διεθνώς μια συγκεκριμένη, επιθετική προς τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, πολιτική με σκοπό την εξασφάλιση και την αύξηση των κερδών. Το οικονομικό σύστημα χρησιμοποιεί τους πολιτικούς του υπηρέτες για να επικυρώνουν τις αποφάσεις του. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι οι δεύτεροι δεν φέρουν ευθύνη εφόσον κάνουν τις πλάτες στην οικονομική εξουσία και ως συνεργάτες εξασφαλίζουν και το δικό τους μερίδιο στα κέρδη. Κατ’ επέκταση, αν και γνωρίζουμε καλά τον κυρίαρχο ρόλο διεθνών μηχανισμών όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια τράπεζα, δεν θεωρούμε την ντόπια οικονομική και εκτελεστική εξουσία θύμα τους που «αναγκάζεται» να εφαρμόσει τις επιταγές τους. Όπως δεν θεωρούμε ανεύθυνο κανέναν από τους ντόπιους εξουσιαστικούς μηχανισμούς (κόμματα, γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, μμε, δημοτικοί σύμβουλοι, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, ελληνικές τράπεζες, μικρά και μεγάλα αφεντικά). Άλλωστε είναι κυρίως η τοπική εξουσία που επωφελείται από τα μέτρα και το φθηνό εργατικό κόστος. Από την αύξηση των δημοτικών τελών και την εγκαθίδρυση ελαστικών σχέσεων εργασίας μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις και την καταπάτηση δημόσιων χώρων (οδός Γαριβάλδη, υπόθεση Ξενία, διατάραξη οικοσυστήματος λίμνης από DuLac – ΚΤΕΛ), οι τοπικοί άρχοντες είναι που από χρόνια επιτίθενται στις ζωές μας και πλέον από θέση ισχύος (μέσω των συγχωνεύσεων του «Καλλικράτη») και με άλλοθι την οικονομική κρίση συνεχίζουν το αντικοινωνικό τους έργο. Ενδεικτικό αυτού του «έργου» τους είναι ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να πολιτευτούν αποτελεί η εγκαθίδρυση ευρύτατων δικτύων πελατειακών σχέσεων. Τέλος, και ακόμα βαθύτερα δεν θεωρούμε καθόλου γόνιμο να ωραιοποιήσουμε την ίδια την βάση των εκμεταλλευόμενων και να παρακάμψουμε το γεγονός ότι οι σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας χτίζονται σε μεγάλο βαθμό και από «τα κάτω».

Και ας μην ξεχνάμε και τον ρόλο της κοινοβουλευτικής ή μη αριστεράς που δεν παραλείπει να αφομοιώνει και να καπηλεύεται τους κοινωνικούς αγώνες, που όμως αν δεν «αποτυπωθούν» ως εκλογικά νούμερα θεωρούνται ούτε λίγο ούτε πολύ άχρηστοι. Μέσω των υποψηφίων τους, με ταχυδακτυλουργικούς τρόπους, συνδέουν την αγωνιστικότητα με την εκλογική συμμετοχή και βαφτίζουν συλλήβδην κάθε μορφή αποχής ως «αδιαφορία» και «αποπολιτικοποίηση», τρέμοντας για την παραμικρή αυξομείωση των ποσοστών τους. Πόσοι όμως άραγε από τους ψηφοφόρους τους το διάστημα πριν και μετά την κάλπη βρίσκονται στους «δρόμους του αγώνα» και όχι απέναντι από τα τηλεπαράθυρα της εικονικής πολιτικής;

Χρησιμοποιώντας λοιπόν την παγκόσμια οικονομική κρίση ως πρόσχημα, προπαγανδίζουν καθημερινά μια «εθνική» λύση στο πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Αφηρημένα σχήματα όπως το «έθνος» και ο «ελληνικός λαός» που συσκοτίζουν τις ταξικές αντιθέσεις, καλούνται πρώτα να κάνουν θυσίες και μετά να συσπειρωθούν και να αποδείξουν μέσα από την εκλογική διαδικασία την εμπιστοσύνη τους στο ίδιο το σύστημα διαμεσολάβησης.

Απέναντι σε αυτό το θέατρο εντυπώσεων της εκλογικής και προεκλογικής διαδικασίας που δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια εκτόνωσης και αποπροσανατολισμού, εμείς προτείνουμε έναν διαφορετικό αγώνα. Αντί για την εκτόνωση της εκλογικής «μάχης», επιλέγουμε την μάχη κατά των εκλογών και τις πραγματικές καθημερινές μάχες στους δρόμους και τους χώρους δουλειάς ενάντια σε αφεντικά και κάθε λογής εκμεταλλευτές. Προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και την ταξική αλληλεγγύη μέσα από οριζόντιες αμεσοδημοκρατικές δομές μακριά από κάθε είδος αντιπροσώπευση. Δεν μπορεί άλλωστε κανένας άλλος να διαχειριστεί τις υποθέσεις μας, παρά μόνο εμείς οι ίδιοι συλλογικοποιώντας τις ανάγκες μας, άρα και τον αγώνα μας.

Ζούμε σε μια περίοδο καταδυνάστευσης των ζωών μας. Το Κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να μετακυλήσουν το κόστος της κρίσης τους κάνοντας αφαίμαξη στα εισοδήματα των εργαζομένων τόσο μέσω ασφυκτικής φορολόγησης όσο και μέσω της αύξησης των τιμολογίων των κοινωνικών παροχών. Αυτή η επιδρομή των μέτρων έρχεται να χτυπήσει τους ίδιους τους όρους της επιβίωσης όλων εκείνων που παράγουν τελικά τον κοινωνικό πλούτο, την ίδια στιγμή που οι τραπεζίτες και τα συμφέροντά τους διασώζονται με κάθε τρόπο. Ο εργαζόμενος σήμερα θυσιάζει στον βωμό της εύρεσης νέων εσόδων το ήδη πετσοκομμένο του μεροκάματο, πληρώνοντας ακριβά όχι μόνο τα στοιχειώδη καταναλωτικά αγαθά αλλά και αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούνταν «δημόσια κοινωνικά αγαθά» όπως το ρεύμα και το νερό. Από αυτό το ξεζούμισμα δεν λείπει κανένας θεσμός με κύριο παράδειγμα τους δήμους. Ιδιαίτερα εδώ στα Γιάννενα τα δημοτικά τέλη στα τιμολόγια της ΔΕΗ είναι υπέρογκα.

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ

Η αύξηση των τιμολογίων τείνει να φέρει πολύ κόσμο στα όρια του. Το προσεχές διάστημα αναμένεται να υπάρξει αύξηση της τιμής του ρεύματος από 18% – 40% για οικιακή χρήση. Βασικός λόγος για την αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ είναι η αλλαγή πλεύσης στην στρατηγική της διαχείρισης της ενέργειας που σε συνδυασμό με τις πιέσεις από πλευράς «τρόικας», κατευθύνεται προς την απελευθέρωση της ενεργείας. Οι ιδιώτες θέλουν να ανεβούν οι τιμές ώστε να μπορούν να επενδύσουν στο τομέα της ενεργείας με εξασφαλισμένα κέρδη. Την τελευταία δεκαετία που έχει ανοίξει ο διάλογος για την απελευθέρωση της ενέργειας η τιμή του ρεύματος έχει αυξηθεί κατά 73% περίπου (2001-2009 αύξηση 50% και τους τελευταίου 23 μήνες κατά 23,6%). Η αύξηση της τιμής του ρεύματος ευνοεί σαφώς τα αφεντικά στην εμπλοκή τους στο τομέα της ενέργειας. Θα αγοράζουν το ρεύμα στην τιμή του κόστους και θα το μεταπωλούν στη τιμή που θέλουν βγάζοντας έτσι κέρδη. Σε καμία περίπτωση οι επίδοξοι επενδυτές του ρεύματος δεν θα ασχολούνταν και δεν θα επένδυαν αν δεν υπήρχε αύξηση του.

ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΗΔΗ ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΔΙΝΟΥΜΕ !

Τα χαράτσια του κράτους αποσκοπούν να διαιωνίσουν την υποτέλεια των εργαζομένων. Η ιστορική πραγματικότητα όμως έχει να δείξει πληθώρα παραδειγμάτων αντίστασης. Πέρα από τους δυναμικούς αγώνες, τις απεργίες και τις εξεγέρσεις, υπάρχουν γεγονότα που μπορούν να μας διδάξουν ότι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων αποτελεί το σημαντικότερο ανάχωμα απέναντι στις ορέξεις των αφεντικών. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή που σε πολλές πόλεις της Ιταλίας την δεκαετία του 70, μια περίοδο οικονομικής κρίσης και τότε, εργαζόμενοι στην εταιρία ηλεκτρισμού αρνούνταν να κόβουν το ρεύμα σε κόσμο που δε μπορούσε να πληρώσει τους λογαριασμούς του . Χιλιάδες άνθρωποι δεν πλήρωναν τους φόρους και τις αυξήσεις, οργάνωναν συνελεύσεις και έρχονταν σε επαφή με τους εργαζόμενους στους τομείς των «δημόσιων παροχών» εμποδίζοντας την εφαρμογή σκληρών μέτρων. Απέναντι στην μιζέρια της κοινωνικής κρίσης μπορούμε να προτάξουμε την αυτοοργάνωση, τους μαχητικούς και αδιάλλακτους αγώνες και την αλληλεγγύη.

ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΣΕ ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΥΔΡΕΥΣΗ, ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ

ΜΑΖΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ – ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

ΟΧΙ ΕΚΛΟΓΕΣ!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Αυτή η Πρωτομαγιά πρέπει να γίνει η δική μας!

Είμαστε η πρώτη γενιά που, όπως λέγεται τελευταία, θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Είμαστε τα πειραματόζωα των νέων ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και των σκληρότερων οικονομικών μέτρων από τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Είμαστε αυτοί και αυτές που η αβεβαιότητα και το άγχος για την αυριανή μέρα όλο και εντείνονται. Είμαστε αυτοί και αυτές που ο λίγος ελεύθερος χρόνος που μας απομένει, πρέπει να θυσιαστεί στον βωμό της εκτόνωσης αντί της δημιουργίας ουσιαστικών καθημερινών σχέσεων. Γιατί όλα πια είναι στον αέρα, όλα τρέχουν στους ρυθμούς της αγοράς, της κερδοσκοπίας των επιχειρήσεων και των εργοδοτών. Αυτών δηλαδή για τους οποίους τελικά ξοδεύουμε όσα μας ανήκουν, τον χρόνο όμως, την ενέργεια μας, την ζωή μας. Αυτοί είναι που προωθούν τις ορισμένου χρόνου συμβάσεις, αυτοί επιδιώκουν την συνεχή υποτίμηση της εργασίας μας με παρατυπίες ή και νόμιμα, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, απολύσεις για ψύλλου πήδημα, απαγόρευση της συλλογικής διεκδίκησης με εκφοβισμούς. Αυτά και άλλα πολλά που ήδη συμβαίνουν και τα ξέρουμε, και τα ξέρετε, σύντομα θεσμοθετούνται και επίσημα. Είναι όλα αυτά που ήδη τα ονομάζουν “νέες εργασιακές σχέσεις”. Από την άλλη βέβαια, εμείς είμαστε και αυτοί που αφήνουμε ως τώρα την διαχείριση των ζητημάτων γύρω από τις ζωές μας σε άλλους. Σε πολιτικούς, κόμματα, εργατοπατέρες. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον μας, του αντί να παλεύουμε για κάτι καλύτερο, αντί να συγκρουόμαστε με ότι μας καταπιέζει, επιλέγουμε τον μονόδρομο του ατομικού συμφέροντος, το να κοιτάς δηλαδή την πάρτη σου.

Δεν είμαστε υπερβολικοί. Ξέρουμε καλά πως η ζωή είναι γεμάτη απαιτήσεις. Πολλές από τις οποίες μάλιστα μας έχουν παρουσιαστεί ως κοινωνικά αναγαίες. Μερικές φορές νιώθουμε ότι δεν είμαστε ικανοί για τίποτα, πως τίποτα δεν είναι εύκολο, από την κάθε σκατοδουλειά μέχρι την πιο στοιχειώδη ανθρώπινη επιθυμία. Πως τα πάντα απαιτούν κόπο και όλα είναι σαν να γίνονται για κάποιον άλλο. Οι επιθυμίες μας μοιάζουν τελείως αποκομμένες από τις πράξεις μας και όλα φαίνεται να επαναλαμβάνονται από την αρχή. Μία προσπάθεια χωρίς περιεχόμενο, ένας φαύλος κύκλος. Δουλειά. Σπίτι. Τηλεόραση ή DVD. Μπαρ το Σαββατοκύριακο. Αμήχανα γέλια. Μοναξιά.

Ξέρουμε καλά πως οι πραγματικές σχέσεις θέλουν χώρο και χρόνο. Αλλά αυτά δεν υπάρχουν σήμερα, δεν γίνεται να υπάρξουν, ο χώρος και ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρξει όταν είμαστε στο τρέξιμο όλη μέρα, στην προσπάθειά του να διαχειριστούμε το παρόν και το μέλλον (ένα μέλλον που πάει πού; στην δουλειά με αξία; Στο διδακτορικό; Στο πτυχίο; Στην μονιμότητα; Για ποια θα εξασφάλιση τρέχουμε και δεν φτάνουμε τελικά; . Και καθώς ο χρόνος περνάει εμείς προσπαθούμε να εξοπλιστούμε για να μην μείνουμε της πίσω. Ώρες ώρες έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε ακίνητοι, καθηλωμένοι, πως όλοι μας προσπερνούν. Μαζεύουμε χαρτιά για να γεμίσουν το άσπρο φόντο απο ένα υπερπολύτιμο χαρτί: το βιογραφικό. Τρέχουμε από ΟΑΕΔ σε ΟΑΕΔ, παρακαλάμε τον κάθε μαλάκα για ένα μήνα δουλειά, για οτιδήποτε. Ταπείνωση. Αναξιοπρέπεια. Ματαίωση ονείρων. Βυθισμένοι λοιπόν σε αυτά τα πραγματικά προβλήματα, αλλά και συχνά απορροφημένοι από την κουλτούρα της κατανάλωσης λάθος έως και την προπαγάνδα των ΜΜΕ, αδυνατούμε να δούμε πως εμείς είμαστε η δύναμη του κινεί αυτόν τον κόσμο. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως η δύναμη του καπιταλισμού πηγάζει από την δική μας εργασία του, τις δικές μας σκέψεις και επιθυμίες. Πως αυτό το τερατώδες σύστημα, που παράγει βία, πολέμους, καταστροφή της φύσης και των ανθρώπων, στηρίζεται στις δικές μας πλάτες. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως αν ενωθούμε γύρω από κοινούς σκοπούς και αγώνες για ένα κοινό όραμα, τα πράγματα ίσως θα μπορούσαν να είναι καλύτερο για όλους μας.

Ναι λοιπόν, είμαστε η γενιά της αβεβαιότητας, της επισφαλούς εργασίας, της δια βίου εκπαίδευσης, του συνεχούς τρεξίματος. Είμαστε άνεργοι, “μαύροι” εργαζόμενοι, φοιτητές που εργάζονται, φοιτητές χωρίς αυταπάτες για τα πτυχία τους, συνεχώς καταρτιζόμενοι, συνεχώς εξαρτημένοι από την οικογένεια, είμαστε συμβασιούχοι, είμαστε αγχωμένοι και είμαστε πια πολλοί!

Νιώθουμε πως ήρθε η ώρα να συναντηθούμε και να δούμε ποιοι τελικά είμαστε. Τι μας ενώνει, τι μας προβληματίζει, πως μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό που έρχεται αλλά και σε αυτό που ήδη υπάρχει. Να μιλήσουμε επιτέλους για τις ζωές μας.

Αυτή η Πρωτομαγιά ας γίνει λοιπόν δική μας! Όχι των φορέων, ούτε των πουλημένων συνδικαλιστών και των κομμάτων. Δεν πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε κάποιον να μιλάει για εμάς χωρίς εμάς. Πρέπει ό,τι κάνουμε να το κάνουμε από την βάση,από τα “κάτω”, να μπορεί ο καθένας και η καθεμία μας να εκφράζεται και η γνώμη μας να μετράει.

Ας βρεθούμε λοιπόν ο ένας μπροστά στον άλλο και να δούμε από κοινού νου πως μπορούμε να παλέψουμε.

Ας κάνουμε το πρώτο βήμα, ας απεργήσουμε και ας κατέβουμε όλοι και όλες αρχικά σε μια μεγάλη διαδήλωση, η οποία μάλιστα έχει και ιστορική σημασία για κάθε εργαζόμενο, στην δική μας Πρωτομαγιά!

Ώστε κάποια στιγμή κάθε μέρα να είναι για τον εργαζόμενο!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Δεν χρειάστηκε να περάσουν πολλοί μήνες από την αλλαγή των διαχειριστών της εξουσίας, η οποία πήρε μάλιστα και μια “ευρωσοσιαλιστική” μυρωδιά/μπόχα, ώστε να διαφανεί μια σαφής μετατόπιση της κατασταλτικής στρατηγικής προς σκληρότερη κατεύθυνση. Η άγρια οικονομική επίθεση του κράτους και κεφαλαίου για την επιβολή χειρότερων όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης που συμβαδίζει με την ένταση του ελέγχου και της καταστολής για την βίαιη απόσπαση συναίνεσης και την εξουδετέρωση όσων αντιστέκονται. Για τον παραδειγματισμό και την τρομοκράτηση της κοινωνίας οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής που στοχεύουν ιδιαίτερα στις πιο ριζοσπαστικές εκφράσεις της κοινωνικής και ταξικής αντίστασης.

Τα όπλα των μπάτσων βγαίνουν πιο εύκολα, τα κλομπς και ταα δακρυγόνα δίνουν και παίρνουν, μαζικές συλλήψεις και τραυματισμοί διαδηλωτών, πογκρόμ και προληπτικές προσαγωγές σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης είναι φαινόμενα καθημερινά. Ο νεκρός οικοδόμος απο σφαίρες ασφαλίτη στον Βύρωνα, η άγρια καταστολή της πορείας που έγινε στο ίδιο μέρος λίγες μέρες μετά, οι δεκάδες συλλήψεις στις απεργιακές συγκρούσεις με την προφυλάκιση του Μάριου Ζέρβα και την δίωξη τριών αγωνιστών για την επίθεση στον εργατοπατέρα της ξεφτίλας Παναγόπουλο, η ασφυκτικά ”διακριτική” παρουσία των ΜΑΤ σε όλες τις τελευταίες πορείες στα Γιάννενα, οι βραδυνοί έλεγχοι σε μαγαζιά που συχνάζει η γιαννιώτικη νεολαία, η πισώπλατη δολοφονία του αναρχικού αγωνιστή Λάμπρου Φούντα στην Δάφνη και στην συνέχεια η υποτιθέμενα δικονομικά “δεμένη” εξάρθρωση της καρδιάς του ”Επανατατικού Αγώνα” αποδεικνύουν ένα και μόνο πράγμα: η εξουσία φοβάται. Και για να σωθεί δεν αρκεί μόνο να εντείνει την καταστολή ή να εκσυχρονίσει τα όπλα της. Πρέπει να σπείρει και αυτή φόβους.

Το ρίζωμά του φόβου και της γενικευμένης ανασφάλειας στα μυαλά των ανθρώπων που η μεθόδευση τους, σαν ιδέα, έχει μακρύ παρελθόν και αποτελεί μια συνταγή ιστορικά δοκιμασμένη για την εξουσία. Σήμερα ωστόσο πιο έντονα από τότε, ο φόβος, η ανασφάλεια, η ρευστότητα, επανεισάγονται στις σχέσεις ατόμων και συνόλων σαν ασφάλεια και συνοχή. Το αίτημα της προστασίας από τον “εχθρό” που απειλεί ανά πάσα στιγμή και από παντού, δικαιολογεί κάθε επέμβαση του κράτους της αστυνομίας, των νόμων, των δικαστών, θεωρεί φυσιολογική την στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας με τα άρτια εξοπλισμένα σώματα ασφαλείας που κυκλοφορούν και επιβλέπουν κάθε στιγμή και νομιμοποιεί την ύπαρξη των δικτύων και των συστημάτων ασφυκτικού ελέγχου. Οι φοβισμένες συνειδήσεις εύκολα συναινούν και δύσκολα αμφισβητούν.

Είτε σε διεθνές είτε σε εγχώριο επίπεδο, η “αντιτρομοκρατική” στρατηγική που στοχεύει τα υποκείμενα των οποίων οι αντιλήψεις και οι πρακτικές αμφισβητούν θεμελιακά το κυρίαρχο σύστημα ή συνιστούν ανεξέλεγκτη απειλή για βασικούς θεσμούς ή επιλογές του. Και απλώνει την δράση της σε ευρύτερα πεδία κοινωνικών διεργασιών όπου τέτοιου είδους αντιλήψεις και πρακτικές είναι δυνατόν να κυοφορούνται. Γι΄αυτό δεν οργανώνεται απλά απέναντι σε πράξεις χαρακτηρισμένες ως αδικήματα σε κάποιον ποινικό κώδικα, αλλά στρέφεται γενικότερα ενάντια σε δραστηριότητες και προθέσεις. Γι΄αυτό στοιχειοθετείται η έννοια του υπόπτου πλέον βάσει υποψιών, σχέσεων ή αντιστοίχησης σε κάποιο τυποποιημένο προφίλ. Γι΄αυτό διατηρείται σκόπιμο αόριστο το αντικείμενό της και ρευστά τα όρια των πρακτικών της, από την γενικευμένη επιτήρηση, τις αστυνομικές έρευνες και τις ανακριτικές μεθόδους μέχρι τις δικονομικές διαδικασίες και τις συνθήκες εγκλεισμού.

Οπωσδήποτε η αντιτρομοκρατική στρατηγική δεν αφορά μόνον την κατασταλτική σκλήρυνση αλλά εντάσσεται σε μια συνολικότερη διαδικασία μέσα από την οποία ορίζεται το πλαίσιο για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι από το κυρίαρχο σύστημα, για το τι μπορεί να ενσωματωθεί σε αυτό και τι πρέπει να εξοστρακιστεί. Η οποία προϋποθέτει την ενεργοποίηση όλου του φάσματος των θεσμών και των μηχανισμών διαμεσολάβησης από τα κόμματα και την συνδικαλιστική γραφειοκρατία μέχρι τα ΜΜΕ και τους εκπροσώπους της διανόησης ή ακόμα και τα σύμβολα της πολιτιστικής βιομηχανίας. Έτσι φερέφωνα των αστυνομικών σεναρίων, φασίζοντες τιμητές της κατασταλτικής βίας, περισπούδαστοι αναλυτές και αριστεροί θεματοφύλακες των δημοκρατικών ψευδαισθήσεων, συστρατεύονται κάθε φορά στις αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις με το να υπερασπίζονται ανάλογα με την ιδιαίτερη θέση του ο καθένας, το νόμο και την τάξη, τα “εθνικά” συμφέροντα, την πολιτική σταθερότητα ή τις “ανθρωπιστικές” ευαισθησίες. Και εν τέλει με το να τροφοδοτούν τις ιδεολογικές προσλήψεις όπου ο κυρίαρχος κόσμος εμπεδώνεται σαν ένας κόσμος ορθολογισμού, ανεκτικότητας, προόδου και ευημερίας αντιμέτωπος με “τρομοκρατικές” απειλές που λιγότερο η περισσότερο σκιαγραφούνται φορτισμένες με τις αντίθετες έννοιες του φανατισμού, της μισαλλοδοξίας, της οπισθοδρόμησης ή της καταστροφικότητας.

Πάνω σε τέτοιου είδους προσλήψεις στηρίζεται κατ΄αρχήν η απονοηματοδότηση αυτών που βρίσκονται κάθε φορά στο κατασταλτικό στόχαστρο, η απογύμνωσή τους απο τα πραγματικά τους περιεχόμενα και η επένδυσή τους με άλλα που να μπορούν εύκολα να προσληφθούν ως αντικοινωνικά. Έτσι ώστε να υπονομεύονται τα ερείσματά τους, να προωθείται η κοινωνική τους απαξίωση και απομόνωση, να καθίσταται τέλος εφικτή η συντριβή τους χωρίς να διακυβεύονται οι δημοκρατικές ψευδαισθήσεις. Πάνω σε τέτοιου είδους προσλήψεις στηρίζεται επίσης η απονοηματοδότηση της πραγματικότητας όλης, η κατασκευή δημόσιων “κινδύνων” και “εχθρών” η καλλιέργεια μαζικών φοβικών νευρώσεων και η οικοδόμηση της “ασφάλειας” σαν κοινωνικό αίτημα, η εξοικείωση με τις εικόνες της κατασταλτικής βίας, η προώθηση του χαφιεδισμού και της συνεργασίας με τους διωκτικούς μηχανισμούς. Πάνω σε αυτές επιβεβαιώνεται στο κυρίαρχο συλλογικό φαντασιακό σαν αναγκαίος ο εποπτικός και κατασταλτικός ρόλος του κράτους, θρέφοντας με έναν ακόμα τρόπο την επίπλαστη ενότητα του κοινωνικού σώματος στην βάσει υποτιθεμένων κοινών συμφερόντων και προοπτικών, αποκρύβοντας ταυτόχρονα την πραγματικότητα των κοινωνικών-ταξικών διαχωρισμών και συγκρούσεων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η νέα “κατασταλτική” αντιτρομοκρατική εκστρατεία συνδέεται τόσο με την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 όσο και με τον κοινωνικό αναβρασμό που συνεπάγεται η εφαρμογή των μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Συνεχίζουμε τον αγώνα μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς και στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε όσους με την ανατρεπτική κινηματική δράση τους σαμποτάρουν την οικοδόμηση μιας κοινωνίας Κάτεργο και Φυλακής, που προτάσσουν την κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη ανάμεσα στους ντόπιους και μετανάστες προλετάριους απέναντι στον ρατσισμό, στην εξατομίκευση και την υποταγή, που δημιουργούν ρήξεις σε κάθε μέτωπο της επίθεσης του κράτους και των αφεντικών.

ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ!

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΖΕΡΒΑ

ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΒΟΡΑ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ