Ψηφίζω σημαίνει παραδίνομαι

 

Πάνω στα αποκαίδια της Ανατολικής Αττικής, και με αφορμή τα δύσκολα χρόνια που έρχονται λόγω της οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κήρυξε πρόωρες εκλογές για τις 4 Οκτώβρη.Οι μεγαλοστομίες για υπευθυνότητα απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα, για βιώσιμες λύσεις στην οικονομία, για την πάταξη της διαφθοράς και τους ΄΄νταβατζήδες΄΄, για την αναγκαιότητα αυτοδύναμης και σταθερής κυβερνητικής πλειοψηφίας, αποδεικνύουν είτε ότι σε περίπτωση επανεκλογής τους-πράγμα λίγο απίθανο-, θα νομιμοποιήσουν ακόμη βαρύτερα μέτρα, είτε ότι απλώς εκπλήρωσαν τους σκοπούς που είχαν αναλάβει για λογαριασμό των μεγάλων συμφερόντων και ήρθε η ώρα να παραδώσουν το κρατικό τιμόνι σε άλλους το ίδιο σκληρούς δυνάστες. Πρόκειται για ένα μαζικό αποπροσανατολιστικό τέχνασμα για να ταυτιστεί η οικονομική κρίση με την μία ή την άλλη παράταξη ώστε ταυτόχρονα οι καπιταλιστές να συνεχίσουν να λεηλατούν τις ζωές των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, η διαχείριση της εξουσίας είτε με την Νέα Δημοκρατία πάνω, είτε με το ΠΑΣΟΚ είναι απολύτως ΙΔΙΑ!!!

Τα χρόνια που ακολούθησαν την Ολυμπιάδα του 2004, παρατηρήθηκε μια εξελικτική διαδικασία από μεριάς του Κράτους και του Κεφαλαίου μέσα στα πλαίσια του ευρωπαϊκού μοντέλου της χώρας, η οποία σύρθηκε στη ροή των αναδιαρθρωτικών μεταπολιτευτικών αλλαγών. Ο κρατικός μηχανισμός ενίσχυσε τους τρόπους επιβολής του πάνω την κοινωνία, η αστυνομία απέκτησε υπερεξουσίες, χιλιάδες κάμερες εγκαταστάθηκαν στους δρόμους, φυλακές υψίστης ασφαλείας φύτρωσαν από δω κι από κει… Τα μικρά και μεγάλα αφεντικά διασφάλισαν τις επενδύσεις και τα επιχειρηματικά τους σχέδια, εξήγαγαν τα καλογυαλισμένα εμπορεύματά τους στις ισοπεδωμένες αλλά εξευρωπαϊσμένες πλέον χώρες της βαλκανικής περιφέρειας, επιτέθηκαν στα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, περιέστειλαν τους μισθούς και τις εργοδοτικές εισφορές. Οι άνθρωποι του μεροκάματου γίνονται όλο και φτωχότεροι, όλο και πιο ανασφαλείς στην δουλειά τους, όλο και πιο αβέβαιοι για το μέλλον των παιδιών τους. Οι νεκροί εργάτες στα κάτεργα της δουλειάς για το 2009 έφτασαν τους 20 ενώ οι τραυματίες ξεπερνούν τους 90. Το τεχνητό ιδεολόγημα της ανεργίας κρατιέται πάντα ζεστό και από την μία φοβίζει τους εργαζόμενους εγκλωβίζοντάς τους στην πειθήνια αντιμετώπιση της μισθωτής σκλαβιάς, από την άλλη στοχοποιεί ως υπεύθυνο για την ανεργία το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας, τους μετανάστες, τροφοδοτώντας ένα άλλο ιδεολόγημα, αυτό του εθνικισμού μαζί με τα ρατσιστικά του παρελκόμενα. Τα συνδικάτα, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, χορεύουν αγκαλιά με τους κεφαλαιούχους και τους βιομηχάνους, στο ρυθμό που βαράνε τα κομματικά συμφέροντα των εργατοπατέρων και πιθανώς αυριανών υπουργών (βλ. Πρωτόπαππας).

Ταυτόχρονα, η κοινωνία τα τελευταία χρόνια, ανέπτυξε πρωτόγνωρες και δυναμικές αντιστάσεις. Οι αγώνες ενάντια στην Ολυμπιάδα, οι μαζικές αντιπολεμικές διαδηλώσεις, το φοιτητικό ξέσπασμα για τις ιδιωτικοποιήσεις των πανεπιτημιακών ιδρυμάτων το 2006, οι τεράστιες απεργίες για το Ασφαλιστικό, τον Μάρτη του 2008 με πάνω από 250.000 απεργούς, μπόλιασαν την σπορά για την εντονότερη κοινωνική έκρηξη που γνώρισε τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα και ίσως η Ευρώπη: την εξέγερση του Δεκέμβρη. Οι μαθητές και οι νέοι κατέκλυσαν τους δρόμους, τα σύμβολα των κυρίαρχων, τράπεζες, πολυεθνικές επιχειρήσεις, δημόσια κτήρια, αστυνομικά τμήματα υπουργεία, σημαίες καταστράφηκαν. Οι μετανάστες απαίτησαν αξιοπρεπέστερη ζωή. Λαϊκές συνελεύσεις από τα κάτω συγκροτήθηκαν σε κάθε γωνιά της χώρας. Τα πανεπιστήμια,το κτίριο της ΓΣΕΕ και πολλά Εργατικά Κέντρα καταλήφθηκαν, αντικατοπτρίζοντας μια διαφορετική ανατρεπτική κατεύθυνση στους αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων. Το κεφάλαιο και το κράτος ηττήθηκαν κοινωνικά.

Στη συνέχεια, η στήριξη στο πρόσωπο της μετανάστριας εργάτριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, το κίνημα αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης, η ανάκληση της απόλυσης της συνδικαλίστριας στην WIND, η μαζική συμμετοχή στην ανεξάρτητη ταξική πορεία που κάλεσε η ΠΕΚΟΠ και άλλα πρωτοβάθμια σωματεία στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ανέδειξαν ότι η ανάπτυξη ενός ανατρεπτικού ταξικού κινήματος δεν ήταν πρόσκαιρη αλλά συνεχίζει να ταράζει τα νερά της υποτιθέμενης κοινωνικής ειρήνης και κανονικότητας.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι οι γαλαζοπράσινες, κοκκινωπές, νέοφασιστικές ή ΄΄οικολογικές΄΄ κομματικές διαμάχες δεν έχουν καμιά σημασία. Ούτε οι ψαλίδες στα ποσοστά που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ δείχνουν το κοινωνικό χάσμα. Η ψαλίδα και η διαμάχη βρίσκ
εται ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, τα αφεντικά και τους εργαζόμενους, τους πλούσιους και τους φτωχούς. Και η μάχη αυτή δεν δίνεται ούτε στα τηλεοπτικά παράθυρα, ούτε στα εκλογικά περίπτερα αλλά στην σκληρή καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι της βιοπάλης.

Δεν έχουμε ανάγκη ούτε τους επαγγελματίες πολιτικούς, ούτε τις κομματικές πρωτοπορίες, ούτε τους εργατοπατέρες των ξεπουλημένων συνδικάτων. Για αυτούς τους λόγους:

ΑΠΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Μπορούμε να οργανώσουμε, χωρίς κομματικό βραχνά, Λαϊκές συνελεύσεις από τα κάτω, σωματεία και συνδικάτα δυναμικά, αυτοοργανωμένα και διεκδικητικά, χώρους ελεύθερους από εμπορεύματα, καταναλωτικά πρότυπα και εξουσιαστικές σχέσεις. Μπορούμε να εκφράσουμε, να επικοινωνήσουμε και να λύσουμε –εμείς κι όχι κάποιοι άλλοι- τα προβλήματα της καθημερινότητας. Μπορούμε και πρέπει να εξεγερθούμε ξανά και ξανά, μέχρι να σπάσουμε τα δεσμά αυτού του άθλιου συστήματος. Μπορούμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, μια ελεύθερη κοινωνία.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
-ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΕΡΑΡΧΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ
-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Posted in Κείμενα-αφίσες της ΕΣΕ | Leave a comment

Mujeres Libres (Ελεύθερες Γυναίκες)

Οι Mujeres Libres γεννήθηκαν με σκοπό την πλήρη ενσωμάτωση των γυναικών στον
αγώνα για απελευθέρωση .Προέκυψε μετά από την πρωτοβουλία τριών αναρχικών
γυναικών .Τη συγγραφέα Luci S nchez S ornil,τη δημοσιογράφο Mercedes Comaposad
και τη γιατρό Amp ro Poch y G scon.Οι ιδρύτριες των Mujeres Libres ήταν αγωνίστριες
του αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος .Πίστευαν ότι οι οργανώσεις του κινήματος δεν
μπορούσαν να ενσωματώσουν τα ιδιαίτερα προβλήματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν
οι γυναίκες ούσες ήδη μέσα σ ΄ αυτό το κίνημα ή γενικά στην κοινωνία .
Παρόλο που η ομοσπονδία των ελεύθερων γυναικών δεν δημιουργήθηκε επίσημα πριν από
το 1937,το περιοδικό έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά τον Μάη του 1936.
Εκδίδονταν για πάνω από δύο χρόνια από την δράση των αναρχικών γυναικών κυρίως στη
Μαδρίτη και την Βαρκελώνη και στις περιοχές της περιφέρειας .
Το σωματείο των Ελεύθερων Γυναικών
Το 1933,ενώ η Mercedes Comaposad σπούδαζε Νομική στη Μαδρίτη ,την κάλεσε ο
Orobon Fern ndez να κάνει μαθήματα σε εργάτες .Σ ΄ αυτή τη συνάντηση στην οποία
παραβρίσκονταν και η Luci S nchez S ornil,η Mercedes βρέθηκε κατάφατσα με την
αρνητική συμπεριφορά με την οποία ακόμα και οι αγωνιστές της CNT έβλεπαν τις
γυναίκες .Αυτή και η Luci αισθάνθηκαν διωγμένες και τρομοκρατημένες .
«Βγήκαμε έξω ,η Lucia κι εγώ .Συμφωνήσαμε αμέσως .Για μήνες συναντιόμασταν στο
πάρκο του Reti o,καθόμασταν σ ΄ ένα παγκάκι και μιλάγαμε ,σκεφτόμαστε και πολλά
άλλα …Τότε ,το 1935 αρχίσαμε να στέλνουμε μηνύματα .Η Lucia δούλευε για το συνδικάτο
των σιδηροδρομι ών και είχε πρόσβαση στον κατάλογο όλων των “γυναικείων ομάδων ”
που είχαν σχέση με το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα (τόσο σ ΄ αυτές που
δραστηριοποιούνταν μέσα στο συνδικάτο όσο και με αυτές απ ΄ έξω ).Γράψαμε σ ΄ όλες τις
ομάδες και σε όλες και όλους που γνωρίζαμε .Ρωτούσαμε ποια θέματα τους φαίνονταν
σημαντικά ,ποιά τους ενδιέφερε να πληροφορηθούν …και φυσικά ,η μεγαλύτερη χαρά μας
ήταν οι απαντήσεις .Ήταν ενθουσιασμένες .Έφτασαν σε μας γράμματα από παντού ,
A στούριες ,Χώρα των Βάσκων ,Ανδαλουσία …και συνεχώς έρχονταν ».
Τα πρώτα βήματα
Σιγά -σιγά οι γυναίκες από διάφορα τμήματα του κινήματος άρχισαν να κουβεντιάζουν τον
ιδιαίτερο υποβιβασμό που δέχονταν μέσα σ ΄ αυτό και ξεκίνησαν τα πρώτα βήματα
οργάνωσης με σκοπό να τον ξεπεράσουν .
Στην Τ errasa,για παράδειγμα ,μια ομάδα εργατριών ,όλες μέλη του συνδικάτου
κλωστοϋφαντουργίας της CNT,είχαν ξεκινήσει να συναντιούνται ήδη το 1928.Ο σκοπός
τους ήταν να συνηθίσουν να μιλάνε δημόσια και να συζητάνε μεταξύ τους τα θέματα που
ήθελαν να θέσουν στο συνδικάτο .Αποτέλεσμα αυτών των συναντήσεων ήταν το 1931 το
συνδικάτο να βάλει στα αιτήματά του ,το δικαίωμα της γυναίκας να αμείβεται με τον ίδιο
μισθό με τον άντρα για την ίδια δουλειά και 8 βδομάδες άδεια μητρότητας (με μειωμένο
μισθό ).Παρόλα αυτά ,αυτή η ομάδα μόλις που διέθετε τα απαραίτητα μέσα για να«προετοιμάσει » εντελώς τις γυναίκες και να υποστηρίξει σε ικανό βαθμό την ιδεολογική
εξέλιξη των εργατριών .
Στη Βαρκελώνη ,στα τέλη του 1934,φτιάχτηκε μια ομάδα με το όνομα «Πολιτιστική
Γυναικεία Ομάδα » της CNT.Αυτή η οργάνωση συγκέντρωσε γυναίκες που ανήκαν στα
συνδικάτα της CNT και είχε σα στόχο να εμψυχώσει την αίσθηση της αλληλεγγύης μεταξύ
τους και να τις βοηθήσει να υιοθετήσουν έναν ενεργό ρόλο τόσο στο συνδικάτο όσο και στο
κίνημα .
Η Luci S nchez S ornil,η Mercedes Comaposad και η Amp ro Poch,ξεκίνησαν κάτι
παρόμοιο στη Μαδρίτη .Μόλις το 1936 οι δύο αυτές ομάδες γνώρισαν η μία την ύπαρξη
της άλλης .Είχαν ξεκινήσει τη δραστηριότητά τους οι δυο ομάδες με διαφορετικούς
στόχους .Στη Βαρκελώνη προσπαθούσαν να εμψυχώσουν τις γυναίκες της CNT να
συμμετέχουν περισσότερο ενεργά ,ενώ οι Ελεύθερες Γυναίκες της Μαδρίτης ήθελαν ,
σύμφωνα με τα λόγια της Mercedes,«να φτιάξουν γυναίκες που να μπορούν να γευτούν
τη ζωή σ ΄ όλο της το μεγαλείο .Γυναίκες με κοινωνική συνείδηση φυσικά ,αλλά επίσης
γυναίκες που να μπορούν να εκτιμήσουν την τέχνη ,την ομορφιά ».Ωστόσο ,οι Καταλανές
γυναίκες δεν άργησαν να αναγνωρίσουν τις συγγένειες με τις Ελεύθερες Γυναίκες κι
αποφάσισαν να συνεργαστούν και ν ΄ αλλάξουν τ ΄ όνομά τους σε Ομάδα Ελεύθερων
Γυναικών .
Η οργάνωση έφτασε να έχει 20.000 μέλη σ ΄ ένα σύνολο 153 οργανώσεων διασκορπισμένες
σ ΄ όλες τις δημοκρατικές περιοχές .Τον Αύγουστο του 1937 ιδρύθηκε η Εθνική Ομοσπονδία
των Ελεύθερων Γυναικών με ομοσπονδιακή οργανωτική δομή .
Η απογείωση
Το πρώτο τεύχος του περιοδικού εκδόθηκε στις 20 Μα ΐου του 1936,και εξαντλήθηκε
σχεδόν αμέσως .Ένα δεύτερο τεύχος εμφανίστηκε στις 15 Ιουνίου .Εκδόθηκαν συνολικά 14
τεύχη .
Όπως εξηγούσαν οι εκδότριες και όσες συνεργάζονταν σ ΄ αυτό ,το μηνιαίο περιοδικό
απευθύνονταν σε γυναίκες της εργατικής τάξης -που η εκπαίδευσή τους είχε παραμεληθεί
από το κίνημα -και είχε σκοπό «να αφυπνίσει τη γυναικεία συνείδηση προς τις
ελευθεριακές ιδέες ».Αντιλαμβάνονταν την αποστολή του περιοδικού με πολιτικούς και
πολιτιστικούς όρους .Ένα σημαντικό στοιχείο που χαρακτήριζε όλα τα τεύχη είναι ότι το
περιοδικό δεν χαρακτηρίζονταν σαν αναρχικό .Παρόλο όμως που η λέξη αναρχία δεν
αναφέρονταν πουθενά όποιος /α και να το διάβαζε αναγνώριζε εύκολα «σ ΄ όλο το
περιεχόμενό του την ελευθεριακή κατεύθυνση “.
Το σημείωμα της έκδοσης που παρουσίαζε το νέο περιοδικό ανέφερε ότι σκοπός του ήταν
«να προκαλέσει την κοινωνική δράση της γυναίκας ,δίνοντάς της μια νέα οπτική των
πραγμάτων ,αποφεύγοντας να μολυνθεί η ευαισθησία της και το μυαλό της από τα λάθη
των αρσενικών ,και σαν τέτοια θεωρούμε όλη τη δράση των αρσενικών στις σχέσεις και
στη συμβίωση ,γιατί αρνούμαστε κατηγορηματικά κάθε ευθύνη στο ιστορικό γίγνεσθαι ,
όπου η γυναίκα δεν υπήρξε ποτέ ενεργή ,αλλά βρίσκεται εκεί σαν υποχρεωτικός και
ανυπεράσπιστος μάρτυρας ».
Τα άρθρα ήταν σχετικά με τις προθέσεις των εκδοτριών .Όλα προϋπέθεταν ένα
αναγνωστικό κοινό από γυναίκες εργάτριες ,που είχαν συνείδηση της κοινωνικής τους
κατάστασης και των μειονεκτημάτων ,κοινωνικών και οικονομικών που τις χαρακτήριζαν .
Όποιο κι αν ήταν το θέμα που τους απασχολούσε ,τα άρθρα έδειχναν τις πιθανές
κατευθύνσεις αλλαγών σε δύο επίπεδα .Στο ατομικό και στο συλλογικό .
Περισσότεροι από ένας στόχοι
Εκπαίδευση για να αποκτήσει η γυναίκα ικανότητες .Η προετοιμασία είναι επανάσταση .
Το φθινόπωρο του 1936 οι Mujeres Libres είχαν ήδη καθιερωθεί σαν ανεξάρτητη
οργάνωση ,με σκοπούς και προγράμματα που τις διαφοροποιούσε από τις υπόλοιπες
γυναικείες οργανώσεις της αριστεράς ,και μέχρι ενός σημείο και από το υπόλοιπο
αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα .
Ο αρχικός στόχος της οργάνωσης ήταν η χειραφέτηση της γυναίκας και η ικανότητά της να
συμμετέχει στο ελευθεριακό κίνημα .Η πολιτική τους θέση καθορίζονταν απ ΄ την ανάγκη να
πραγματωθεί η κοινωνική επανάσταση .Σαν οργάνωση ,ταυτίζονταν με τις ιδέες του
αναρχικού κινήματος που θεωρούσε τη γυναικεία οργάνωση μέρος αυτού του κινήματος .
Αντιπροσώπευε μια καινοτόμα εμπειρία στον κόσμο του αναρχοσυνδικαλισμού ,του
ισπανικού αναρχικού κινήματος και του φεμινισμού .
Μοιράζονταν μια διττή συνειδητοποίηση .Πρώτα αυτήν της πολιτικής και κοινωνικής που
ταυτίζονταν με τα ενδιαφέροντα της εργατικής τάξης και απ ΄ την άλλη μια φεμινιστική
συνειδητοποίηση που τις έκανε να διεκδικούν την απελευθέρωση της γυναίκας από την
καταπίεση .Αυτό το χαρακτηριστικό του προλεταριακού φεμινισμού είναι ίσως το
ουσιαστικότερο στοιχείο της οργάνωσης .
Για τις Ελεύθερες Γυναίκες το βασικότερο θέμα δεν ήταν αυτή καθεαυτή η απελευθέρωση
της γυναίκας ,αλλά θεωρούσαν ότι αυτή έπρεπε να υπάρξει στο ευρύτερο πλαίσιο της
απελευθέρωσης της εργατικής τάξης .Φιλοδοξούσαν να δημιουργηθεί η κοινωνία που θα
υπάρχει η πραγματική ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων ανάμεσα στα φύλα ,σ ΄ ένα
κοινωνικό σύστημα που θα βασίζεται στον ελευθεριακό κομμουνισμό .Γι ΄ αυτές ,η επίτευξη
αυτού του στόχου πέρναγε μέσα από την πτώση της πατριαρχικής κοινωνίας και του
αρσενικού αυταρχισμού .
Πίστευαν ότι η εκπαίδευση και η απόκτηση ικανοτήτων ήταν όργανα της κοινωνικής
επανάστασης .Εκπαίδευση με έναν άμεσο και επείγοντα στόχο :να βοηθήσει η γυναίκα να
κερδηθεί ο πόλεμος .Να καταστεί ικανή να λευτερωθεί από την τριπλή σκλαβιά :τη σκλαβιά
της άγνοιας ,τη σκλαβιά της γυναίκας και τη σκλαβιά αυτής που παράγει (της
εργαζόμενης ).Εκτιμούσαν πως η εκπαίδευση αυτή θα βοηθούσε επιπλέον να αποκτήσει
την ανεξαρτησία της η γυναίκα .Να διαμορφώσει τις δικές της απόψεις πάνω στα διάφορα
πρόβλημα .
Αυτή η δραστηριότητα των Mujeres Libres αναπτύχθηκε αρχικά μέσα από τα Ινστιτούτα
στη Μαδρίτη και στη Βαλένθια και στο Σπίτι της Εργαζόμενης Γυναίκας στη Βαρκελώνη .
Ένα από τα εργαλεία για αυτόν τον στόχο ήταν και το περιοδικό .Θεωρούσαν ότι η
γυναίκα έπρεπε να μπει στην παραγωγή και να μην περιορίζεται στη δουλειά του σπιτιού .
Η αρχή της ανεξαρτησίας και συνεπώς της χειραφέτησης της γυναίκας ,εξαρτιόνταν
άρρηκτα από την οικονομική της ανεξαρτησία και για να αποκτήσει την προσωπική και
κοινωνική ελευθερία έπρεπε να δουλέψει .
Η οικονομική εξάρτηση της γυναίκας τη σκλάβωνε και της στερούσε παράλληλα και την
σεξουαλική ελευθερία .Έκαναν κριτική σε όσους έβλεπαν ή αντιμετώπιζαν τις γυναίκες σαν
σεξουαλικά αντικείμενα ,που ο μοναδικός της σκοπός θα ήταν να ικανοποιεί την αντρική
σεξουαλική επιθυμία .Η σεξουαλική απελευθέρωση ,που πραγματώνονταν σύμφωνα με
τους αναρχικούς ,μέσα από τον ελεύθερο έρωτα ,έπρεπε να είναι μια υπέρβαση και να
στηρίζεται στην αποθέωση της αγάπης ,στην οποία σ ΄ ένα πλάνο απόλυτης ανεξαρτησίας ,
θα έφτανε στην αμοιβαία κατανόηση ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα σ ΄ όλα τα
επίπεδα .
Η μητρότητα ,ήταν ένα από τα θέματα που τις απασχολούσε μέσα από τις στήλες του
περιοδικού .Μόνο που οι γυναίκες είχαν μια αυτόνομη ύπαρξη και μια δράση στην κοινωνία
ανεξάρτητα από την δυνατότητά τους να είναι μητέρες .Δεν αρνούνταν φυσικά πως η
μητρότητα ήταν μια πραγματικότητα για πολλές αν όχι για την πλειοψηφία των ισπανίδων
γυναικών .Η προσπάθειά τους λοιπόν να στηρίξουν τις ανάγκες υγιεινής και περίθαλψης
βρήκαν το δρόμο τους μέσα από ένα σχολείο για νοσοκόμες στην Terrasa και μια κλινική
επειγόντων περιστατικών για να βοηθήσουν τους τραυματίες στις μάχες .Πολύ σύντομα
ξεπήδησε στην ίδια αυτή πόλη και η πρώτη γυναικολογική κλινική .Στη Βαρκελώνη μάλιστα
η οργάνωση διηύθυνε ένα νοσοκομείο που πρόσφερε βοήθεια στη γέννα και μετά απ ΄
αυτή ,παράλληλα με μαθήματα για μια συνειδητή μητρότητα και θέματα όπως υγεία της
μητέρας και του παιδιού ,έλεγχος των γεννήσεων ,σεξουαλικότητα και ευγεννεσία .
Παράλληλα η πορνεία ,άξιζε μιας ιδιαίτερης προσοχής από τις Mujeres Libres οι οποίες
θεωρούσαν ότι το πρόβλημα της σεξουαλικής σκλαβιάς της γυναίκας θα μπορούσε να
λυθεί μέσα από τα «Liberatorios de l prostitucion » κάτι ανάλογο με κέντρα κοινωνικής
επανένταξης .
Η εκπαίδευση και η παιδαγωγική ανήκουν επίσης στα θέματα που ενδιαφέρουν την
οργάνωση ,πιστεύοντας πως ήταν σημαντικότατα εργαλεία της κοινωνικής επανάστασης .
Αρνιόνταν οποιαδήποτε μορφή αυταρχισμού στο σχολείο ,όπως επίσης και οποιαδήποτε
πολιτική χειραγώγηση των κοριτσιών .Ισχυρίζονταν πως πρέπει να διευκολυνθούν τα
παιδιά και οι νέοι ώστε να έχουν αυτή την εκπαίδευση που θα τους κάνει να γνωρίσουν τον
εαυτό τους .Να υποστηρίξουν την ενηλικίωσή τους ,τις δικές τους πολιτικές πεποιθήσεις ,
και φυσικά έπρεπε να εκπαιδεύονται συλλογικά .
Οι στόχοι της ομάδας :
Η χειραφέτηση της γυναίκας από την τριπλή σκλαβιά :τη σκλαβιά της άγνοιας ,της
γυναίκας και της παραγωγής .
Να κάνει τη γυναίκα μέσα από την οργάνωση μια συνειδητή και υπεύθυνη δύναμη που να
δρα πρωτοπόρα στο επαναστατικό κίνημα .
Να χτυπήσει την άγνοια κάνοντας ικανές τις συντρόφισσες πολιτικά και κοινωνικά μέσα
από βασικά μαθήματα ,διαλέξεις ,κουβέντες ,κινηματογραφικές προβολές κλπ .
Να καθιερωθεί η συνεργασία με συνδικάτα ,φόρουμ και ελευθεριακούς νέους με στόχο να
φτάσουν σ ΄ ένα μηχανισμό αλληλοενημέρωσης ,που θα ενισχύει το επαναστατικό κίνημα .
Να υπάρξει μια ουσιαστική συνύπαρξη μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών :συμβίωση ,
συνεργασία χωρίς αφορισμούς και να συγκεντρώνεται η δύναμη για τον κοινό σκοπό .
Για να τα καταφέρουν όλα αυτά ,έφτιαξαν σχολεία ,Ινστιτούτα ,βιβλιοθήκες ,οργάνωσαν
διαλέξεις ,συναντήσεις κλπ .Όλα αυτά μέχρι να ξυπνήσουν το ενδιαφέρον των γυναικών
για τα κοινωνικά ζητήματα ,για μια ανανέωση και επαναπροσδιορισμό των συνηθειών και
για τη βελτίωση του περιβάλλοντος .
«Ο αγώνας μας »,λέει η Soled d Estorach το 1938 ,«δεν αφορά μόνο οι ονομικές
διεκδικήσεις .Αναφέρονται διαχρονικά προβλήματα για την ανθρωπότητα όπως πρόοδος ή
υπαναχώρηση ,δικτατορία ή ελευθερία .Το πρώτο σημαίνει οργάνωση της συλλογικής ζωής
κάτω από ένα σύστημα που αγνοεί την ατομικότητα και δίνει δυνατότητα στην ελεύθερη
εξέλιξη της ανθρωπότητας .Το δεύτερο βασίζεται στην υπέρβαση που πρέπει να κάνει ο
άνθρωπος για να φτιάξει μια καλύτερη κοινωνία σ ΄ όλους τους τομείς .Γνωρίζουμε ότι κατά
ένα μεγάλο μέρος εξαρτάται από εμάς η δυνατότητα για μια κοινωνική εξέλιξη .Στη
γυναίκα ,σαν σύντροφος του άντρα και μάνα του κοριτσιού και του αγοριού ,και κυρίως
μέσα από την εξέλιξη της προσωπικότητάς της σαν γυναίκα ,της αναλογεί να έχει
αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξη του ανθρώπου »,Soled d Estorach («Tierra y Libert d »
Δεκέμβρης 1938).
Την οργάνωση Mujeres Libres δεν την αποτελούν χειραγωγημένες γυναίκες που εκτίθενται
κάτω από την καθοδήγηση των αντρών .Ούτε είναι μια ομάδα που προσπαθεί να παίξει
«φεμινιστικό ξύλο » με τους συντρόφους της .Έχει ένα βασικό λόγο ύπαρξης ,και αυτός
είναι ,να κάνει ικανές τις συντρόφισσες ώστε μέσα από ένα υψηλό επίπεδο κοινωνικής
ευαισθητοποίησης να γίνουν απόλυτα κυρίαρχες της γυναικείας και ανθρώπινης
προσωπικότητάς τους ,να μπορούν να δουλεύουν στο πλευρό των συντρόφων με
απόλυτη συνειδητοποίηση και μέγιστη αποδοτικότητα .
Ο επαναστατημένος άνθρωπος που αγωνίζεται για την ελευθερία του αγωνίζεται μόνος
του ενάντια στον εξωτερικό κόσμο .Ενάντια σ ΄ έναν κόσμο που αντιτίθεται στον πόθο για
ελευθερία ,ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη .Αντίθετα ,η επαναστατημένη γυναίκα πρέπει
να παλεύει σε δύο επίπεδα :πρώτα για την εξωτερική ελευθερία ,ένας αγώνας που βρίσκει
τον άντρα σύμμαχό της στις ίδιες ιδέες ,αλλά επίσης πρέπει ν ΄ αγωνιστεί και για την δική
της εσωτερική ελευθερία .Μια ελευθερία που ήδη ο άντρας απολαμβάνει εδώ και αιώνες .
ΚΑΙ Σ ΄ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ .
Είναι δύσκολο για τη γυναίκα να καθορίσει ακριβώς τα εσωτερικά της δεσμά .Μόλις τα
αναγνωρίσει όμως πρέπει σταθεί ανηλεής προς τον εαυτό της ,πρέπει να καταγγείλει
αρχικά τις βολικές συνήθειες .Πρέπει να φτάσει σ ΄ αυτή τη συνειδητοποίηση ΜΟΝΗ και
ΜΟΝΗ πρέπει να παλέψει .Κανείς ,εκτός από την ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν μπορεί να τη
βοηθήσει σ ΄ αυτό .
Η επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει από τα κάτω και από τα μέσα .Να επιτρέψει να
μπαίνει πια ο καθαρός αέρας στην παλιά και αγχωτική οικογενειακή ζωή .Να εκπαιδεύσει
τα αγόρια και τα κορίτσια με ελευθερία ,χαρά και πάνω απ ΄ όλα ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ .
Η ζωή θα είναι χίλιες φορές πιο όμορφη ,όταν η γυναίκα γίνει πραγματικά μια «ΛΕΥΤΕΡΗ
ΓΥΝΑΙΚΑ »

Posted in Ιστορικές στιγμές | Leave a comment

Ένας βετεράνος Ισπανός αναρχικός μιλά για την επανάσταση και τον πόλεμο

 

ΙΣΠΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

«Workers Solidarity» Νο 111

Κατά τη διάρκεια πρόσφατης επίσκεψής του στο Δουβλίνο , η «Workers
Solidarity» είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τον 93 Roma Marquez Santo
για τις εμπειρίες του στην Ισπανική Επανάσταση . Το 1936 ο Roma ήταν
μεταλλεργάτης και μέλος της συνδικαλιστικής οργάνωσης UGT και του POUM
Ήταν χαοτική ! Για μια στιγμή κανείς δεν ήξερε τι θα γίνει ή τι θα γινόταν στο
άμεσο μέλλον . Οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι από εργάτες οι οποίοι έφεραν
κάθε είδος όπλου . Τα εργοστάσια ήταν πολύ καλά περιφρουρούμενα αλλά
έπρεπε να καταλάβουμε τους κύριους στρατώνες , στην προσπάθεια αυτή
σκοτώθηκε ο αναρχικός Francisco Ascaso. Οι στρατώνες περικυκλώθηκαν και
εκεί και αλλού και ειδικά όπου η Εθνική Φρουρά τάχθηκε με το λαό .
Αλλά υπήρχαν εργοστάσια που έπρεπε να οργανωθούν και να σταλθούν
προμήθειες τροφίμων στην επαρχία . Αυτό οργανώθηκε πολύ γρήγορα με την
συγκρότηση επιτροπών οι οποίες ετοιμάστηκαν να αντιμετωπίσουν την όλη
κατάσταση . Μετά από μια ή δύο μέρες υπήρχε πληθώρα τροφίμων . Και όπλων
επίσης .
Η επανάσταση είναι τρέλα , αποδιοργάνωση . Αλλά πολύ γρήγορα επικρατεί
οργάνωση … Ήταν θαυμάσια εποχή να είναι τότε κάποιος στη Βαρκελώνη , με
εμάς τον λαό στη εξουσία !
Πώς ήταν το ταξίδι προς το μέτωπο ;
Περάσαμε μέσα από διάφορα χωριά και ο κόσμος μάς φώναζε «,
θέλουμε κι εμείς να έρθουμε »! Αρκετοί το έκαναν αλλά πολύ περισσότεροι
έπρεπε να αναλάβουν την καλλιέργεια της γης και να εξασφαλίσουν τη σοδειά .
Αυτό οργανώθηκε από επιτροπές σε κάθε χωριό και η σοδειά μαζεύτηκε και
στάλθηκε στις πόλεις όπου επεξεργάστηκε σε εργοστάσια κατειλημμένα από
τους εργάτες , οι οποίοι είχαν ήδη συγκροτήσει επιτροπές που περίμεναν να
συμβεί κάτι τέτοιο .
Τελικά , φτάσαμε στο μέτωπο και παραμείναμε εκεί μέχρι που η κυβέρνηση
άρχισε να συλλαμβάνει μέλη του POUM στη Βαρκελώνη . Τότε ήταν που έγινα
αναρχικός και μέλος της πολιτοφυλακής της CNT.
Τι έγινε στο τέλος του πολέμου ;
Η ομάδα μου συλληφθήκαμε τελικά όλοι από τους φασίστες . Εκείνοι που
παραδέχονταν ότι ήσαν εθελοντές στο μέτωπο παίρνονταν μακριά και
φαινόταν ότι θα είχαμε μαζικές εκτελέσεις . Ωστόσο , παραπεμφθήκαμε σε δίκη
και σταθήκαμε τυχεροί : ένας φασίστας αξιωματικός που είχαμε πιάσει
αιχμάλωτο κατέθεσε ότι δεν είχε κανένα παράπονο από μας . Έτσι δεν υπήρχε
κανείς να καταθέσει κάτι ψευδές σε βάρος μας και καταδικαστήκαμε σε
20 φυλάκιση .
παραδέχονταν ότι ήσαν εθελοντές στο μέτωπο παίρνονταν μακριά και
φαινόταν ότι θα είχαμε μαζικές εκτελέσεις . Ωστόσο , παραπεμφθήκαμε σε δίκη
και σταθήκαμε τυχεροί : ένας φασίστας αξιωματικός που είχαμε πιάσει
αιχμάλωτο κατέθεσε ότι δεν είχε κανένα παράπονο από μας . Έτσι δεν υπήρχε
κανείς να καταθέσει κάτι ψευδές σε βάρος μας και καταδικαστήκαμε σε
20 φυλάκιση .
Αυτό έγινε το 1939;
Ναι , αλλά δεν πρέπει να ήταν αρκετοί από μας και η ποινή κατέβηκε στα 6
χρόνια . Προσωπικά έμεινα στη φυλακή 3 χρόνια , 9 μήνες και 14 μέρες και τότε
με απελευθέρωσαν …
Τι έκανες τότε ;
Πήγα πίσω στην Καταλωνία , αλλά φυσικά δεν μπορούσα να βρω εργασία . Τα
πάντα είχαν αλλάξει , δεν ήταν όπως πριν , ήταν δύσκολα χρόνια .
Ως πρώην πολιτικός κρατούμενος πήρες δελτίο τροφίμων ;
Ναι . Αλλά είχαμε εξαδέλφια στις ΗΠΑ που έστελναν χρήματα και ζήσαμε με
αυτά για αρκετά χρόνια .
Και μια τελευταία ερώτηση Roma. Τι είναι αυτό που συνεχίζει να σε εμπνέει ;
Τα οικονομικά προβλήματα στον κόσμο σήμερα μάς δείχνουν ότι ο
καπιταλισμός είναι ακόμα εδώ , δεν έχει ηττηθεί . Είναι δύσκολο να νικήσουμε
τον καπιταλισμό , αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε .

* Από την εφημερίδα του ιρλανδικού Workers Solidarity Movement ((WSM –
Κίνημα Εργατικής Αλληλεγγύης ), «Workers Solidarity» («Εργατική
Αλληλεγγύη »). Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της οργάνωσης www.wsm.ie
Ελληνική μετάφραση « Θεός – Ούτε Αφέντης », Σεπτέμβρης 2009.

Posted in Ιστορικές στιγμές | Leave a comment

Στιγμές του εργατικού κινήματος

Posted in Ιστορικές στιγμές | Leave a comment

Βιβλιοπαρουσίαση – Συζήτηση

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Απο την παγκοσμιοποίηση των εξουσιαστών
στην γενικευμένη αντεπίθεση των εξεγερμένων

ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010 18:οο
στην καταληψη Αντιβίωση
Γ.Παπανδρεου 1 & Μπελογιάννη

Posted in Καλέσματα - Δράσεις - Εκδηλώσεις | Leave a comment

Καταστατικό

 

ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Κεφάλαιο Α’ (αρχές και σκοποί)

Άρθρο 1

Η Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (Ε.Σ.Ε.) αποτελεί ένωση εργαζομένων, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου, φυλής, χρώματος, θρησκείας και ιδιαίτερων ικανοτήτων ή προτιμήσεων, που ασκεί συνδικαλιστική δράση με βάση τις αρχές του ελευθεριακού συνδικαλισμού.

Η ΕΣΕ θεωρεί πως το μέλλον της κοινωνίας ανήκει στον κόσμο της εργασίας. Οι εργαζόμενοι παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, όμως είναι αποκλεισμένοι από αυτόν. Αυτή η αντίφαση πρέπει να λυθεί. Η κοινωνική απελευθέρωση είναι αναγκαία και επιτακτική. Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να πάρει στα χέρια του τις τύχες του. Η κοινωνική απελευθέρωση τους εργαζόμενους κυρίως αφορά.

Η ΕΣΕ θεωρεί δική της κληρονομιά την ιστορία του εργατικού κινήματος, την ιστορία του κινήματος της κοινωνικής χειραφέτησης. Εμπνέεται από την πλούσια εμπειρία του αναρχοσυνδικαλισμού και του επαναστατικού συνδικαλισμού. Αντλεί διδάγματα από την πείρα των κοινωνικών επαναστάσεων και ιδιαίτερα από τις ελευθεριακές τους τάσεις. Αποτελεί παράδειγμα για μας, η δράση της CNT στα πλαίσια της ισπανικής επανάστασης (1936-1939). Οι ιδέες του ελευθεριακού συνδικαλισμού δεν είναι κάτι το πρόσκαιρο. Έρχονται από πολύ μακριά και πάνε πολύ μακριά.

Άρθρο 2

Οι σκοποί της Ε.Σ.Ε., είναι οι ακόλουθοι:

1. Η ανάπτυξη ενός διαφορετικού συνδικαλισμού, οριζόντιου αντι-ιεραρχικού, αυτοδιαχειριστικού, ταυτόχρονα διεκδικητικού και επαναστατικού.

Αυτός ο συνδικαλισμός θα είναι:
– ικανός να παρέμβει στους καθημερινούς υλικούς όρους ζωής του κόσμου της εργασίας (μισθωτοί, υποαπασχολούμενοι, άνεργοι, μελλοντικοί εργαζόμενοι) και να τους βελτιώσει.
Ο συνδικαλισμός, για εμάς, στοχεύει στην διεύρυνση της ανάκτησης του κοινωνικού πλούτου που παράγεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, με αύξηση των απολαβών από την εργασία τους, καθώς και στη διεύρυνση του ελέγχου των εργαζομένων πάνω στην ίδια τους τη ζωή, με μείωση του χρόνου εργασίας.
– ικανός, μέσω των ελευθεριακών αρχών που συγκροτούν τη λειτουργία και τη δράση του, να διαμορφώσει σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πεδίο τη δυναμική και βίαιη ρήξη με τον καπιταλισμό και την κρατική του έκφραση, στην προοπτική του περάσματος σε μια κοινωνία ελευθεριακή, κομμουνιστική, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Παλεύουμε για μια κοινωνία που θα είναι ικανή να πραγματώσει την καλύτερη δυνατή ανάπτυξη των ικανοτήτων και των επιθυμιών του συνόλου των μελών της, και να σταματήσει την οικολογική καταστροφή.
Η μορφή την οποία είναι δυνατό να λάβει μια τέτοια ρήξη δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της δημιουργικής δύναμης της κοινωνίας, όταν λειτουργεί ανεξάρτητα από πολιτικές πρωτοπορίες οποιασδήποτε μορφής, της συνδικαλιστικής συμπεριλαμβανομένης.

2. Η ρήξη με το γραφειοκρατικό συνδικαλισμό τόσο στη λειτουργία του όσο και ως θεσμού, ο οποίος ακρωτηριάζει τις δυνατότητες των εργαζομένων να εξασφαλίσουν ουσιαστικές νίκες σε βάρος της εργοδοσίας.
Η ΕΣΕ θέτει ως έναν από τους μακροπρόθεσμους στόχους της τη δημιουργία μιας Ελευθεριακής Συνομοσπονδίας Εργασίας.

3. Η καλλιέργεια μέσα στους εργαζόμενους, σε κάθε κλάδο και δια-κλαδικά, της αντίληψης πως, ό,τι έχει ως τώρα κερδηθεί και ό,τι μπορεί παραπέρα να κερδηθεί από τους εργαζόμενους, είναι πάντα -και μόνο- αποτέλεσμα συλλογικής διεκδίκησης και πάλης, ανεξάρτητα από τις μορφές που αυτή λαμβάνει κατά περιόδους.

4. Η κατάργηση όλων των ταξικών και ιεραρχικών διακρίσεων στην κοινωνία. Κανένα προνόμιο για κανέναν δεν είναι αποδεκτό από εμάς, είτε πρόκειται για προνόμια φύλου, φυλής, καταγωγής, πεποιθήσεων, ιδιαίτερων ικανοτήτων, προτιμήσεων.

5. Η προβολή της ιδέας, ότι η ομοσπονδιακή και οριζόντια δομή, εκτός από εργαλείο αποτελεσματικής συνδικαλιστικής δράσης, είναι μία πρόταση οργάνωσης της παραγωγής, της οικονομίας, της κοινωνίας.
Η προώθηση της ανάπτυξης δομών και λειτουργιών που να είναι αντίστοιχες με τη νέα μορφή της κοινωνικής οργάνωσης που επιδιώκουμε, ώστε να αποτελέσουν μία συγκροτημένη πρόταση κοινωνικού μετασχηματισμού.

Κεφάλαιο Β’ (μέσα)

Άρθρο 3

Για να πραγματοποιήσει τους παραπάνω σκοπούς η Ε.Σ.Ε. μεταχειρίζεται τα ακόλουθα μέσα:

1. Συμβάλει στη συγκρότηση ανεξάρτητων αντι-γραφειοκρατικών πρωτοβάθμιων σωματείων σε εργασιακούς χώρους και κλάδους. Όπου είναι εφικτό συμβάλει στη συγκρότηση συνδικαλιστικών σχημάτων, ή συμμετέχει σε συνδικαλιστικά σχήματα που δε συγκρούονται με τις αρχές και τους σκοπούς της.

2. Προωθεί την άμεση δράση, τη συναδελφική αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους.

3. Παρεμβαίνει στα γραφειοκρατικά συνδικάτα -αφού εξετάσει κατά περίπτωση, αν υπάρχει η δυνατότητα παρέμβασης σε αυτά-, προωθώντας τη λογική των Γενικών συνελεύσεων στους εργασιακούς χώρους και κλάδους, διεκδικώντας να καταστούν αυτές το κέντρο λήψης των αποφάσεων με εκπροσώπους ανά πάσα στιγμή ανακλητούς, καταργώντας στην πράξη την εξουσία των Διοικητικών Συμβουλίων.

4. Υιοθετεί οιοδήποτε μέσο συνδικαλιστικής πάλης πέραν των παραδοσιακών, με την προϋπόθεση ότι το μέσο δεν έρχεται σε ρήξη με τις αρχές του ελευθεριακού συνδικαλισμού.

5. Δημοσιεύει αφίσες, μπροσούρες, προκηρύξεις, ενημερωτικά φυλλάδια και περιοδικά έντυπα. Επιμελείται εκδόσεις βιβλίων.

6. Αποστέλλει ανακοινώσεις στον Τύπο για λόγους πληροφόρησης των συναδέλφων και μόνο, μετά από σχετική πρόταση που γίνεται αποδεκτή από την ένωση ή τις ενώσεις,

7. Συνεργάζεται με συνδικαλιστικές οργανώσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού που κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων και πρακτικών και την από κοινού δράση για ζητήματα που αφορούν το εργατικό κίνημα.
Με τις ελευθεριακές συνδικαλιστικές οργανώσεις επιδιώκει έναν μόνιμο και σταθερό συντονισμό. Με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που έχουν ένα ταξικό – μαχητικό προσανατολισμό συναντιέται σε ένα κοινό μέτωπο αντίστασης.

8. Πρωτοστατεί στη δημιουργία Ταμείων Αλληλεγγύης και Αλληλοβοήθειας για την ενίσχυση διωκόμενων εργατών, απεργών και απολυμένων.

9. Κάνει δική της υπόθεση την ίδρυση ελευθεριακών οργανισμών (π.χ. ελευθεριακών σχολείων, κοινωνικών κέντρων κ.α.). Ενθαρρύνει την κατάληψη των μέσων παραγωγής από τους εργαζόμενους και τη λειτουργία τους για δικό τους όφελος (αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’ (πόροι)

Άρθρο 4

Τα έσοδα της Ε.Σ.Ε. προέρχονται από τις ακόλουθες πηγές:

1. Μηνιαίες εισφορές των μελών προς την Ένωση. Οι γενικές συνελεύσεις, οι συνδιασκέψεις και το συνέδριο της Ε.Σ.Ε. προσδιορίζουν τα ποσά εισφοράς των μελών. Το κάθε μέλος της Ε.Σ.Ε. συνεισφέρει στην Ένωση ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες.

2. Έσοδα από πωλήσεις εντύπων, βιβλίων, καθώς και άλλου υλικού της Ε.Σ.Ε.

3. Έσοδα από εκδηλώσεις που διοργανώνει η Ε.Σ.Ε. ή από οικονομικές ενισχύσεις φίλων της Ένωσης.

Άρθρο 5

Η Ε.Σ.Ε. δε δέχεται καμία επιχορήγηση από εταιρείες, επιχειρήσεις, κρατικούς φορείς, κόμματα, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αποφεύγει οποιαδήποτε εισφορά θα ήταν δυνατό να παραβιάσει την ανεξαρτησία της και να αλλοιώσει τον χαρακτήρα της.

Άρθρο 6

Τα έσοδα της Ε.Σ.Ε. χρησιμοποιούνται για την κάλυψη λειτουργικών εξόδων, την έκδοση υλικού και την κάλυψη οδοιπορικών σε μέλη της Ένωσης που την εκπροσωπούν στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, όπως επίσης και για την αλληλέγγυα δράσης της Ένωσης.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ’ (μέλη)

Άρθρο 7

Μέλη της Ε.Σ.Ε. μπορούν να γίνουν όσοι δεν εκμεταλλεύονται μισθωτή εργασία και αποδέχονται τις αρχές, τους σκοπούς και τα μέσα της Ένωσης, όπως τα παραπάνω προσδιορίζονται στην ιδρυτική της διακήρυξη και το καταστατικό της.
Δε δικαιούνται να γίνουν μέλη της ΕΣΕ αστυνομικοί, ιδιωτικοί αστυνομικοί και γενικότερα εργαζόμενοι στα σώματα ασφαλείας, στρατιωτικοί, κληρικοί, μέλη του δικαστικού σώματος.
Τα μέλη της Ε.Σ.Ε. είναι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, εξαιρουμένων των μελών φασιστικών οργανώσεων και των φερόντων ρατσιστικές, φασιστικές, εθνικιστικές κι σεξιστικές ιδέες.

Άρθρο 8

Η εγγραφή των μελών γίνεται μετά από αίτημα των ενδιαφερομένων προς τη Γενική Συνέλευση. Σε περίπτωση που κάποιος-α ή κάποιοι-ες έχουν αντιρρήσεις, για το νέο μέλος, οφείλουν να τις διατυπώσουν με τη μορφή της ένστασης. Εάν η ένσταση στηριχτεί από το 1/3 των μελών της Γενικής Συνέλευσης, τότε η εγγραφή ακυρώνεται.

Άρθρο 9

Τα μέλη διασφαλίζουν την λειτουργία της Ένωσης με τη φυσική υποχρέωση τους να συμμετέχουν στις Τακτικές και Έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις, καθώς και στις δραστηριότητες της ένωσης.
Έχουν δικαίωμα λόγου στις Γενικές Συνελεύσεις και δικαίωμα ψήφου, αν και όποτε αυτό τίθεται. Υποχρέωση των μελών αποτελεί η οικονομική συνεισφορά μέσω της συνδρομής που έχει καθοριστεί. Σε περιπτώσεις ανέργων χωρίς άλλους οικονομικούς πόρους ή μελών που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα η υποχρέωση αυτή αναστέλλεται ή εξαιρείται.

Άρθρο 10

Οι Γενικές Συνελεύσεις των Ενώσεων διατηρούν το δικαίωμα να αποβάλλουν κάποιο μέλος τους, εάν θεωρήσουν ότι με τη δράση του αντιτίθεται στις αρχές, τους σκοπούς και τα μέσα της Ένωσης, ή εναντιώνεται στις αποφάσεις της γενικής συνέλευσης, ή εμποδίζει τη λειτουργία της, ή δεσμεύει την Ένωση με πράξεις και πρωτοβουλίες που δεν αποφασίστηκαν από αυτή.
Η αποβολή ενός μέλους προϋποθέτει την έγκρισή της από τα 2/3 των μελών της Γενικής Συνέλευσης της Ένωσης. Με την ίδια πλειοψηφία η Γενική Συνέλευση μπορεί να εκφράσει σε κάποιο/α μέλος/η προειδοποίηση αποβολής, ή προσωρινής αναστολή της ιδιότητας του μέλους. Τα μέλη που εγκαλούνται σχετικά, έχουν δικαίωμα απολογίας μέσα στις δύο επόμενες Γενικές Συνελεύσεις.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ε’ (δομή της Ένωσης)

Άρθρο 11

Η Ε.Σ.Ε. λειτουργεί ομοσπονδιακά, βασιζόμενη σε τοπικές και κλαδικές ενώσεις.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ’ (Αποφάσεις)

Άρθρο 12

Όργανο λήψης αποφάσεων, σε πανελλαδικό επίπεδο, της Ε.Σ.Ε. είναι το Συνέδριο ή η Συνδιάσκεψή της. Όργανο λήψης αποφάσεων των τοπικών και κλαδικών ενώσεων είναι η γενική τους συνέλευση. Οι αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα το στόχο της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης. Εάν αυτό δεν είναι εφικτό, οι αποφάσεις παίρνονται κατά πλειοψηφία. Εάν μια πρόταση μειοψηφήσει, τα μειοψηφούντα μέλη, ή ενώσεις διατηρούν το δικαίωμα να ακολουθήσουν τη δική τους πρακτική, χωρίς να χρησιμοποιούν τα σύμβολα και το όνομα της Ε.Σ.Ε.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ’ (Συντονισμός)

Άρθρο 13

Η ανάθεση συντονιστικών αρμοδιοτήτων σε μέλη της Ε.Σ.Ε. γίνεται όποτε αυτό κρίνεται απαραίτητο από τις συνελεύσεις. Οι συντονιστές ή συντονίστριες αναλαμβάνουν το ρόλο αυτό κυκλικά, εκτός από τις περιπτώσεις κατά τις οποίες κρίνεται ότι κάποιο μέλος έχει σοβαρούς λόγους να αρνηθεί για τον εαυτό του το ρόλο αυτό.
Η διάρκεια διατήρησης από κάποιο μέλος της ιδιότητας αυτής και οι όροι άσκησης του ρόλου αυτού ορίζονται κατά αποκλειστικότητα από τις γενικές συνελεύσεις των τοπικών ή κλαδικών οργανώσεων.
Κανένα μέλος της Ένωσης δεν μπορεί να έχει πάνω από μια θέσεις συντονιστή. Κανένα μέλος της Ένωσης δεν μπορεί να έχει την ίδια θέση συντονιστή για δύο συνεχόμενες θητείες.
Κρίνεται σκόπιμο, για την εξυπηρέτηση του πανελλαδικού συντονισμού των κλαδικών και τοπικών οργανώσεων, να ορίζονται από κάθε συνέλευση δύο ανακλητοί εκπρόσωποι ώστε να μεταφέρουν τις αποφάσεις των τοπικών και κλαδικών οργανώσεων σε περιπτώσεις έκτακτων συναντήσεων πανελλαδικού συντονισμού.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η’ (Αναθεώρηση του καταστατικού, διάλυση της Ένωσης)

Άρθρο 14

Τα άρθρα του καταστατικού μπορούν να αναθεωρηθούν, να αντικατασταθούν ή να καταργηθούν με πλειοψηφία των 2/3 της Συνδιάσκεψης ή Συνεδρίου (γενική συνέλευση) της Ένωσης. Με την ίδια πλειοψηφία η Συνδιάσκεψη μπορεί να καταργήσει το σύνολο του καταστατικού. Το νέο καταστατικό μπορεί να εγκριθεί με πλειοψηφία των 2/3.

Άρθρο 15

Οποιαδήποτε τοπική ή κλαδική ένωση μπορεί να διαλυθεί μα απόφαση των 4/5 των μελών της. Η ίδια η ΕΣΕ μπορεί να διαλυθεί με απόφαση των 4/5 του Συνεδρίου της, ή της πανελλαδικής της συνδιάσκεψης.

Posted in Καταστατικό | Leave a comment