ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ: ΑΣ ΜΗ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

Είναι δύσκολο να γράψεις για τον COVID 19 από τη Μαδρίτη, μία από τις πόλεις που δέχτηκε το σκληρότερο χτύπημα στον κόσμο. Ο απολογισμός των νεκρών μόνο στην περιοχή είναι μεγαλύτερος από αυτόν όλης της Κίνας. Οι επίσημες αρχές λένε για αργή βελτίωση, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν κάθε μέρα. Άνθρωποι που γνωρίζω από τη γειτονιά μου έχουν πεθάνει. Άλλοι είναι σοβαρά άρρωστοι, συμπεριλαμβανομένων και συντρόφων της ένωσης. Είναι δύσκολο. Όλοι θέλουμε να τελειώσει.

Αισθήματα απομόνωσης και απογοήτευσης είναι κοινά στο lockdown. Τα παιδιά είναι κλεισμένα μέσα για περισσότερο από ένα μήνα. Το άγχος και η αγωνία τους εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Το λιγότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Η καραντίνα επιβλήθηκε σκληρά και πραγματικά δεν τη γλυτώσαμε. Πολλές οικογένειες ζουν σε συνωστισμένα διαμερίσματα ή με έλλειψη υγιεινής και τη βιώνουν ακόμα χειρότερα. Είναι πράγματι σκληρό και όλοι θέλουμε να τελειώσει.

Οι δουλειές και οι ζωές μας έχουν εξαφανιστεί. Περισσότεροι από 3.000.000 εργαζόμενοι στην Ισπανία είναι προσωρινά απολυμένοι, 800.000 θέσεις εργασίας καταστράφηκαν μόνο το Μάρτιο. Κρίσιμοι τομείς της οικονομίας (τουρισμός, ξενοδοχεία) καταρρέουν και η προοπτική είναι μαύρη. Η εικόνα είναι παρόμοια σε όλο τον κόσμο. Αυτό θα γίνει ακόμα δυσκολότερο και δε φαίνεται ότι θα τελειώσει γρήγορα.

Εν τω μεταξύ, τα ζητήματα της κοινωνίας μας που αντιμετωπίζαμε πριν την τρέχουσα κρίση είναι ακόμη εδώ. Ανισότητα, φτώχεια και εκμετάλλευση υπάρχουν ανεξέλεγκτα στην οικουμένη, το καθεστώς εξουσίας και η λαϊκίστικη ξενοφοβία δεν έχουν φύγει. Επίσης, η υπερθέρμανση του πλανήτη και οι συνέπειές της συνεχίζουν να επιταχύνονται.

Όταν αυτό τελειώσει, όταν ο COVID 19 τελικά φύγει, χρειάζεται να γυρίσουμε στο έργο της επαναδιόρθωσης αυτού του θρυμματισμένου κόσμου. Τα χρόνια που περάσαμε και η συλλογική εμπειρία είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης. Τώρα είναι προφανές ότι το να αγνοούμε ή να απαρνιώμαστε αυτά τα παγκόσμια ζητήματα είναι επικίνδυνο για εμάς. Μπορούμε να προσπαθήσουμε τόσο σκληρά να τα κρατήσουμε έξω από το μυαλό μας, να συνεχίσουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα, αλλά θα ξανάρθουν να χτυπήσουν την πόρτα μας.

Δεν υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα. Δε θα ‘πρεπε να γυρίσουμε στην κανονικότητα. Δεν πιστεύουμε ότι το κράτος και οι πολιτικοί (οποιοδήποτε κράτος και πολιτικοί ) θα μας δώσουν ασφάλεια, γιατί είναι προφανές ότι δε θα το κάνουν. Σε όλη τη φιλελεύθερη οικονομική μπούρδα της αιώνιας ανάπτυξης δεν τσιμπάμε, γιατί δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο. Δεν ανταλλάσουμε τις ζωές μας με ανούσιες εργασίες για ατέλειωτες ώρες. Δεν παραδίδουμε τις συλλογικές μας αποφάσεις, κάνοντας ικανούς τους γραφειοκράτες να εκλέγονται στην κάλπη…

Ο φόβος είναι δυνατός και η πανδημία τρομάζει. Υπάρχει πιθανότητα πολλοί να είναι έτοιμοι να παραδώσουν δικαιώματα και ελευθερίες, ελπίδες και φιλοδοξίες στις υποσχέσεις για ασφάλεια και υγεία. Αλλά ο μόνος τρόπος να γιατρέψεις το φόβο είναι η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, στη συλλογική μας δύναμη, την αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη ο ένας στον άλλο. Για να κάνουμε την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη αποτελεσματικές, να νιώσουμε αυτή τη ζεστασιά στις ζωές μας, να δεθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα παγκόσμια ζητήματα πρέπει να χτίσουμε δυνατές οργανώσεις, που θα μας φέρουν κοντά. Αυτές μπορεί να είναι σωματεία βάσης, σύνδεσμοι ενοικιαστών, ομάδες ενάντια στην επιστροφή της λιτότητας, επαναστατική καμπάνια για το περιβάλλον, φεμινιστικές συλλογικότητες, ή οτιδήποτε άλλο. Όλα αυτά και πολλά άλλα απαιτούνται για να εξοπλίσουν τις ευκαιρίες στην επαναστατική βάση που χρειαζόμαστε. Μόνο ο λαός σώζει το λαό.

Λοιπόν, δε γυρίζουμε στην κανονικότητα. Αυτή την εποχή γίνετε μαχητές!

Miguel Perez, ICL’ s secretary

1. Κοινωνικός έλεγχος και αυταρχικά καθεστώτα

Τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός των αυταρχικών καθεστώτων, που αναμειγνύει λίγο ή πολύ τις πολιτικές ελευθερίες με την καπιταλιστική αγορά. Παραδείγματα αυτής της εκτίμησης είναι η Κίνα, υπάρχουν όμως και άλλα, όπως η Ρωσία, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία κλπ. Την ίδια στιγμή ο λαϊκισμός βρίσκεται σε άνοδο παντού. Όχι μόνο στις αναπτυγμένες χώρες όπου η αιτιολογία του μεταναστευτικού χρησιμοποιείται συχνά σα γενική μετατόπιση του πολιτικού φάσματος της δεξιάς, αλλά επίσης και σε μέρη όπως η Ινδία.

Εν τω μεταξύ, κράτος και εταιρείες επιτηρούν τους πολίτες, ενώ οι καταναλωτές έχουν δεχθεί αυτήν την κανονικότητα σε όλο τον κόσμο.

Η κρίση του COVID 19 φέρνει κι άλλες επιπτώσεις σε αυτές τις εξελίξεις. Είναι ειλικρινά προφανές ότι η ικανότητα να περικοπεί η διάδοση της ασθένειας είναι πολύ διαφορετική ανά τις χώρες. Πιθανώς καμιά δεν το έχει πετύχει όπως η Νότια Κορέα, ίσως και η Κίνα λαμβάνοντας υπόψιν τα δεδομένα και την επίσημη διαχείρισή τους. Σε αντίθεση με Ιταλία, Ισπανία και Η.Π.Α. που είναι στον αντίποδα και περιμένουν υψηλότερο αριθμό θανόντων από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

Υπάρχουν πολλές αιτίες γι’ αυτό και κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Μία εις βάθος συζήτηση είναι πέρα από το σκοπό αυτού του κειμένου. Όπως και να έχει, αυτό που μπορεί να λεχθεί με σιγουριά είναι ότι πολλοί θα επισημάνουν την επιτήρηση και τον έλεγχο που πολλά ασιατικά κράτη επιβάλλουν στους πολίτες. Επίσης το γεγονός ότι μια αυταρχική κυβέρνηση σαν αυτή της Κίνας μπορεί γρήγορα να εισάγει και να επιβάλλει σκληρότερα μέτρα στην αρχή της έξαρσης.

Ένα πιθανό αποτέλεσμα της υγειονομικής κρίσης γενικά είναι μια διαδεδομένη αποδοχή του πιο αυταρχικού καθεστώτος και βέβαια περισσότερη κρατική επιτήρηση. Ήδη υπάρχουν φωνές που δείχνουν αυτή την κατεύθυνση. Η χρήση από τη μεριά της εξουσίας της Νότιας Κορέας της αναγνώρισης προσώπου, εφαρμογών παρακολούθησης, εγγραφών κινητού τηλεφώνου κ.ά. για την εύρεση μολυσμένων ανθρώπων, μπορούν να κάνουν αυτές τις εξελίξεις πιο εύπεπτες σε πολλούς στο μέλλον. Όταν η ζωή βρίσκεται σε κίνδυνο οι συζητήσεις αδρανούν και ο φόβος γίνεται ισχυρό κίνητρο.

Αλλά αυτά τα εργαλεία επιτήρησης είναι κάποια από αυτά της ραχοκοκαλιάς του σύγχρονου εξουσιαστικού συστήματος. Τα άλλα είναι δοκιμασμένα στο χρόνο, όπως η φυσική καταστολή των αντιπάλων. Σε συνδυασμό με την εθνικιστική πολιτική σε ραγδαία αύξηση, τον ξενοφοβικό λαϊκισμό, την άθλια συντήρηση, τις ψευδοκομμουνιστικές δικτατορίες και τις θεοκρατικές κυβερνήσεις, το βαρέλι πυρίτιδας είναι έτοιμο να εκτιναχθεί από στιγμή σε στιγμή.

Φαίνεται ότι πρέπει να πάρουμε στοιχεία από τους εξεγερμένους στο Hong Kong για το πως πρέπει να διαφυλάξουμε τα κινήματά μας ενάντια στη μαζική επιτήρηση και την κρατική καταστολή.

2. Ανακαλύπτοντας τους παλιούς τρόπους

Δεν τίθεται ερώτημα ότι η υγειονομική κρίση πρόκειται να επιβάλλει παγκόσμια οικονομία. Αυτό που έχει ήδη ξεκινήσει, θα το δούμε να επεκτείνεται τους επόμενους μήνες. Οι προβλέψεις είναι φρικτές. Δε χρειάζεται να είσαι βραβευμένος με νόμπελ οικονομίας για να καταλάβεις ότι εκατομμύρια εργάτες χάνουν τις δουλειές τους και εταιρείες που πτωχεύουν σε όλο τον κόσμο μπορούν γρήγορα να οδηγήσουν σε κατάρρευση τράπεζες, χρηματιστήρια και εν γένει τον οικονομικό κόσμο.

Η προοπτική αυτή τρομάζει τις κυβερνήσεις, πατώντας στα χνάρια της ύφεσης του 2008. Ήταν τόσοι πολλοί εκείνοι που ήταν έτοιμοι να τζογάρουν τις ζωές των πολιτών τους για χάρη της διαφύλαξης της οικονομίας. Σκεφτείτε τις Η.Π.Α., το Ηνωμένο Βασίλειο κ.ά. Απέτυχε αυτό και όλοι έτρεξαν να πάρουν τα check επιταγών των τρισεκατομμυρίων πακέτων. Το χρήμα που δεν μπορούσε να βρεθεί στην περίοδο των τελευταίων ετών των περικοπών και των αυταρχικών μέτρων ξαφνικά βρέθηκε και είναι έτοιμο να μοιραστεί γενναιόδωρα. Οι σύντροφοί μας από την USI στην Ιταλία έχουν ήδη επισημάνει τα αποτελέσματα των περικοπών στο σύστημα υγείας στη χώρα τους και τις επιπτώσεις στην τρέχουσα κρίση. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για άλλες χώρες.

Αυτό το έχουμε ξαναζήσει. Μετά το 2008 το οικονομικό κραχ εν μέσω πανηγυρικού καλέσματος για την καπιταλιστική μεταρρύθμιση, εκατομμύρια χρησιμοποιήθηκαν για τη διάσωση των τραπεζών και άλλων επιχειρήσεων. Οι συζητήσεις ξεθώριασαν γρήγορα από τη μνήμη, οι ιδιοκτήτες μεγάλων εταιρειών μάζεψαν το χρήμα, ευχαρίστησαν και άφησαν τους εργαζόμενους να σηκώσουν το βάρος της δικής τους διάσωσης μέσα από περικοπές και αυταρχισμό. Τίποτα δε συνέβη πέρα από τις χειρότερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης για τους εργαζόμενους.

Πολύ πιθανόν όλα αυτά τα δις από τα πακέτα διάσωσης να χρησιμοποιηθούν για να σωθούν οι αντλήσεις πετρελαίου, οι αεροπορικές πτήσεις, η ναυσιπλοΐα, οι σταθμοί παραγωγής ενέργειας από άνθρακα, η κτηνοτροφία βοωειδών στα τροπικά δάση, τα εργοστάσια παραγωγής φτηνού πλαστικού, οι γιορτινές φιέστες, οι εταιρείες παραγωγής hitec υλικού, “παρέχοντας” όλο και πιο εξελιγμένα προϊόντα … όπως και πριν.

Πράγματι, αυτό είναι το πλάνο. Ας επιστρέψουμε στην κανονικότητα όσο πιο γρήγορα γίνεται, προσποιούμενοι ότι ο COVID 19 δεν υπήρξε και αγνοώντας τα παγκόσμια προβλήματα που υπήρχαν. Όμως, αυτή η πανδημία έχει δείξει ότι κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα η προσέγγιση ότι οι κοινωνίες μας είναι καλές δε λειτουργεί πραγματικά. Βγαίνοντας έξω στην καθημερινότητα και την εργασία, το να ελπίζουμε ότι οι ειδικοί και οι πολιτικοί θα μας κρατήσουν ασφαλείς, δεν είναι μια βιώσιμη στρατηγική. Δεν ήταν ποτέ, αλλά τώρα κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Η υγειονομική κρίση είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε σε βαθιά σκατά!

3. Χρηματοδοτώντας την επόμενη κρίση

Κάποιοι έχουν επισημάνει τα πλεονεκτήματα της κρίσης για το περιβάλλον. Τα επίπεδα μόλυνσης είναι χαμηλά, τα ζώα και τα φυτά αξιοποιούν φυσικούς χώρους έρημους από ανθρώπους στη διάρκεια της καραντίνας. Οπωσδήποτε, εάν ο καθένας τείνει να θεωρεί αυτές τις εξελίξεις καλά νέα, μέσα σε μια ανθρωπιστική κρίση είναι μάλλον κοντόφθαλμος. Το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό.

Αυτές οι αλλαγές είναι μόνο προσωρινές. Κράτη και κυβερνήσεις έχουν ήδη σχέδια για τη χαλάρωση της περιβαντολογικής προστασίας, να απορρίψουν δηλαδή σχέδια αειφορίας, χάριν της οικονομικής ανάκαμψης. Αυτό σημαίνει νέοι σταθμοί παραγωγής ενέργειας με άνθρακα, για να προωθήσουν γρήγορα φθηνή ενέργεια για τα εργοστάσια ή περισσότερες εξέδρες άντλησης πετρελαίου και επιδοτούμενα καύσιμα για τις αεροπορικές πτήσεις και τη ναυσιπλοΐα, για να αναφέρουμε μόνο λίγα. Ακόμα, υπολογίζοντας τη μειωμένη ζήτηση εξ’ αιτείας της οικονομικής ύφεσης, η κρίση στην υγεία θα μπορούσε να είναι πολύ επιβλαβής για το περιβάλλον.

Το θέμα είναι ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη κι η κατάρρευση του περιβάλλοντος συνεχίζονται αμείωτα. Δε σταμάτησαν με την καραντίνα, γιατί κανείς δε δίνει σημασία. Οι πάγοι συνεχίζουν να λιώνουν με αργούς ρυθμούς, η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει και τα δάση καίγονται. Κάποιοι μελετούν τη σύνδεση τη αύξησης της πανδημίας με την καταπάτηση του ανθρώπινου πληθυσμού σε φυσικές περιοχές και τον υποβιβασμό τους.

Όμως η επείγουσα περιβαντολογική συνέπεια δεν είναι μόνο η ερήμωση του πλανήτη. Οικονομική ανισότητα, φτώχεια και εκμετάλλευση συνεχίζουν να είναι πληγές για όλες τις κοινότητες παγκοσμίως. Τα αποτελέσματα της υγειονομικής κρίσης μπορεί να είναι καταστροφικά για αυτές. Όχι μόνο όσον αφορά στην πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα, παρ’ όλο που αυτός είναι σίγουρα ένας παράγοντας. Για παράδειγμα, ο COVID 19 έχει ήδη διασπαρθεί πολύ και είναι θανάσιμος στις ξεπεσμένες κοινότητες, κυρίως μαύρων, στις Η.Π.Α.. Αλλά όπως και στην περίπτωση των προηγουμένων κρίσεων είναι πιθανό η ορμή της αναχαίτισης της παραγωγής να γεννηθεί από τους εργάτες ανά τον κόσμο. Από τη Βόρεια στη Νότια Αμερική, από την Ευρώπη στην Ασία υπάρχει μια εργατική τάξη που θα αισθανθεί (ήδη αισθάνεται) τα αποτελέσματα της οικονομικής κατάρρευσης.

Αν η κρίση του 2008 είναι κάτι που πέρασε, δουλειές και βιοπορισμός θα χαθούν, οι μισθοί θα υποχωρήσουν, οι εξώσεις και η έλλειψη στέγης θα αυξηθούν και οι εργασιακές συνθήκες θα χειροτερέψουν. Φτωχότερες κοινότητες στις αναπτυσσόμενες χώρες αντιμετωπίζουν την προοπτική της πείνας, ενώ ο κοινωνικός αποκλεισμός μπορεί να εξαπλωθεί σε όλα τα μέρη του κόσμου. Εν τω μεταξύ αφεντικά και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων θα λάβουν γενναιόδωρες επιδοτήσεις από τις κυβερνήσεις και από τα χρήματα των φορολογουμένων και σίγουρα θα βρουν τρόπους να τα τσεπώσουν. Χωρίς αμφιβολία η ανισότητα ανυψώνεται μετά από κάθε οικονομική κρίση.

4. Μόνο ο λαός σώζει το λαό

Οι σύντροφοί μας από τη FORA Αργεντινής το είπαν καθαρά (https://www.icl-cit.org/argentina-about-coronavirus-and-the-working-class/). Μη δίνετε υπέρογκα ποσά σε πακέτα στήριξης στα αφεντικά μας. Δώστε στους εργαζόμενους τα χρήματα και θα φροντίσουμε τους εαυτούς μας και τις κοινότητές μας!

Αντιμέτωπες με την προοπτική της οικονομικής και οικολογικής καταστροφής οι κοινότητες μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα για να στήσουν εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης των πόρων, όχι ανάλογα με τα ενδιαφέροντα των μετόχων, αλλά με ανάλογα με εκείνα των ανθρώπων, που σέβονται το περιβάλλον και πολεμούν την ανισότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Σ’ αυτή τη χρονική στιγμή κανείς δε διαφωνεί με το ότι ο κόσμος έχει ανάγκη ένα καλύτερο σύστημα υγείας, κατάλληλη στέγαση και υγιεινή για όλους, εγγυημένη πρόσβαση στην εκπαίδευση, βιώσιμες μορφές ενέργειας, ευπρεπή συνθήκες διαβίωσης.

Κανένα από αυτά δε θα επιτευχθεί με τη διάσωση ανταγωνιστικών εταιρειών, που έχουν κέρδος από τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη διανομή bonus και μερισμάτων. Ούτε δίνοντας χρήματα στους καταναλωτές, ώστε να μπορούν να βγαίνουν έξω και να ξοδεύουν. Το “πήγαινε και ψώνισε μόνος σου κάτι ωραίο”, προσέγγιση που ακολουθεί τη διαχείριση του Trump στο πρόσωπο ενός πεθαμένου συστήματος κρίσης, είναι το καλύτερο παράδειγμα της νοοτροπίας της αγοράς, που υποβιβάζει τα κοινωνικά προβλήματα σε ατομικές καταναλωτικές επιλογές. Σα να ξορκίζεις τον ιό αγοράζοντας καινούρια ρούχα ή αυτοκίνητα.

Όχι. Κοινωνικά και δομικά θέματα απαιτούν κοινωνικές και δομικές λύσεις. Τίποτα από αυτά δε θα συμβεί αν οι κυβερνήσεις διεκπεραιώνουν ανεξέλεγκτα και πετούν τρις για να σώσουν μια ασθενή οικονομία άμεσα ή διαμέσου της ενθάρρυνσης των καταναλωτών να ξοδεύουν. Δραστικές και διαρκείς αλλαγές πρέπει να γίνουν. Τόσο δραστικές που θα μπορούσαν να είναι επαναστατικές. Ένας επαναστατικός μετασχηματισμός χωρίς κράτος, κυβερνήσεις, ιδιοκτήτες εταιρειών ή πολιτικούς, που είναι απρόθυμοι ή ανίκανοι να εφαρμόσουν.

Στους επόμενους μήνες και χρόνια, εξαρτάται από εμάς τους εργαζόμενους παγκοσμίως, να σχεδιάσουμε μια διέξοδο. Αναλογιζόμενοι τα πολλά ζητήματα που πρέπει να διαχειριστούμε, αυτό φαίνεται τρομακτικό. Συνεργαζόμενοι χτίζοντας ολοκληρωμένα αποκεντρωμένα κινήματα, βασισμένα στην αλλεγγύη και στην αλληλοβοήθεια, εξελίσσοντας δυνατές οργανώσεις, διεθνής συνδέσμους και δίκτυα, είναι κάτι που η συλλογική ευφυία εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να κατορθώσει. Είμαστε μια ισχυρή δύναμη. Με εργαλεία τη διάθεσή μας για διασύνδεση, επικοινωνία και μοίρασμα, τίποτα δε μας σταματά. Στην τρέχουσα κατάσταση νοιώθουμε φοβισμένοι και καταβεβλημένοι για το μέλλον, είναι φυσικό, αν βλέπουμε μόνο στους πολιτικούς ή επιχειρηματίες τη λύση. Εμείς οι εργάτες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι μετανάστες είμαστε σε θέση συλλογικά να χαράξουμε ένα δρόμο μπροστά. Το να πιστέψουμε στη δική μας ικανότητα και δυνατότητα είναι το μόνο εμβόλιο ενάντια στο φόβο.

Ωστόσο, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια χρειάζονται κατάλληλες οργανώσεις για να πάνε πέρα από την ατομική δράση φιλανθρωπίας και να γίνει κοινωνική δύναμη από μόνη της, μ’ ένα απεριόριστο δυναμικό για μετασχηματισμό. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να στηριχτεί στις επιλογές των καταναλωτών, όπως οι εταιρείες “πράσινου” ξεπλύματος και οι κυβερνήσεις θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Απαιτούνται ριζοσπαστικές οικολογικές ομάδες να αναλάβουν δράση. Η γυναικεία ισότητα δεν έρχεται μόνο περνώντας νόμους. Μια κατάλληλη κουλτούρα απαιτείται από γυναίκες και άνδρες καταπολεμώντας το σεξισμό στην καθημερινή ζωή. Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο επιθετικός εθνικισμός δε θα φύγουν μέχρι να τους κυνηγήσουμε από τους δρόμους μας.

Τέλος, οι φονικοί ιοί της ανισότητας, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης θα συνεχίσουν να κυριαρχούν στη διεθνή τάξη, όσο εμείς επιτρέπουμε να εξουσιαζόμαστε από τις δυνάμεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Με σεβασμό, αναρχοσυνδικαλιστικά και επαναστατικά σωματεία, που είναι τα εργαλεία στη διάθεσή μας, πρέπει να αντεπιτεθούμε και να υπερασπιστούμε τα εργατικά δικαιώματα. Αυτό θα είναι κρίσιμο τους επόμενους μήνες της οικονομικής επιβράδυνσης, αλλά οι εργαζόμενοι δεν είναι έτοιμοι να αντέξουν το βάρος της κρίσης για ακόμα μια φορά. Όχι μόνο αυτό. Αυτοί είναι επίσης βασικό κομμάτι κάθε κινήματος για κοινωνική και οικονομική μεταμόρφωση. Τμήματα των επαναστατικών συνδικάτων στους χώρους εργασίας από τη βάση, από αυτούς τους εργάτες που μπορούν να ανασχηματίσουν την παραγωγή, να την κάνουν να εξυπηρετεί τις πραγματικές τους ανάγκες. Είναι δομικά στοιχεία μιας οικονομίας που προστατεύει τη ζωή, τις ζωές μας και όχι το κέρδος.

Μόνο ο λαός σώζει το λαό. Εμείς οι ίδιοι θα σώσουμε τους εαυτούς μας. Τα κοινά και παγκόσμια ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι πολλά και πολύπλοκα. Χρειαζόμαστε όλοι να είναι στο τραπέζι. Τώρα δεν κοιτάμε τον άλλο δρόμο. Αυτή τη φορά γίνε μαχητής.

International Confederation of Labour

Διεθνής Συνομοσπονδία Εργασίας

(Διεθνής αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση στην οποία συμμετέχει και η ΕΣΕ)

Μαζική ήταν η πρωτομαγιάτικη απεργιακή διαδηλωση στα Γιάννενα.Η συγκέντρωση ξεκίνησε στις 10.30 από την περιοχή του Εργατικού Κέντρου. Στην αρχή εκδιώχθηκε μικρή ομαδα μηχανών Ζ, η οποία είχε κυριολεκτικά “ενεδρεύσει” εντός ορισμένων διαδηλωτών που είχαν συγκεντρωθεί λίγο νωρίτερα. Η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου(ελεγχόμενη από το ΠΑΜΕ), πέραν του ότι δεν εκανε καμια προετοιμασία της απεργίας στους χώρους δουλειάς, επέλεξε τον πολυμερισμό των “μαζικών της σωματείων” σε διάφορες πλατείες της πόλης, με αποτέλεσμα στην απεργιακή συγκέντρωση να στείλει μόνο καμια 15αριά αντιπροσώπους. Η συμβολική και πανηγυρήσια παρουσία τους, σε μια εποχή που εξυφαίνεται η αγρια επίθεση που ετοιμάζει το κράτος και το κεφάλαιο, δεν είχε να κάνει με την προστασία της υγείας και την διασπορά του κορωνοϊού μεσα στην συγκέντρωση. Πρόκειται για δήλωση νομιμοφροσύνης. Οι εργαζόμενοι/ες βγάζουν τα συμπεράσματά τους.

Όταν το ΠΑΜΕ αποφάσισε να προχωρήσει, πραγματοποιώντας ξεχωριστό δρομολόγιο, ξεκίνησε η πορεία των σωματείων. Περισσοτερα από 200 άτομα κινήθηκαν στο κέντρο της πόλης. Στην κεφαλή της πορείας μπήκαν τα Σωματεία Βάσης(ΣΒΕΔΙ και ΣΒΣΜ). Ακολύθησαν το σωματείο Μετάλλου και ο Συλλογος ΔΕΠ, η ΕΣΕ, η Χειρονομία ΑΚ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΟΚΔΕ, το ΚΚΕ(μλ) και το ΜΛ-ΚΚΕ. Η αστυνομία είχε παρατεαγμένες δυνάμεις εξω από την ΓΑΔΗ. Η πορεία κατέληξε στο Δημαρχείο.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Εξόρμηση πραγματοποίησε η ΕΣΕ Ιωαννίνων σε όλα τα πρατήρια βενζίνης της πόλης και της αρχής της εθνικής οδού Ιαωννίνων-Αθηνών(29 σημεία συνολικά), καθώς και σε σούπερ μαρκετ, μοιράζοντας στους/στις εργαζόμενους/ες ανακοινώσεις που αφορούν τόσο προβλήματα του κλάδου, όσο και κείμενα για την πρωτομαγιά και εφημερίδες . Στα βενζινάδικα μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο:

Κείμενο εργαζόμενων σε πρατήρια βενζίνης

Η ΤΙΜΗ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗ ΒΕΝΖΙΝΑ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΗΝΑ

Βρισκόμενοι στην αρχή μιας τόσο οικονομικής όσο και κοινωνικής κρίσης και παράλληλα σε μια συνθήκη φόβου και αδράνειας με την απειλή του Covid-19 πάνω από τα κεφάλια μας, η AVIN OIL και η Coral(Shell), αμφότερες θυγατρικές της Motor Oil, αποτελούν από τις πρώτες εταιρείες που αποφάσισαν να θέσουν σε ισχύ αλλαγές στις συμβάσεις των εργαζομένων τους. Πιο συγκεκριμένα, λίγες μέρες πριν αποφάσισαν την αναστολή των συμβάσεων μερικών εκ των εργαζομένων των πρατηρίων τους. Οι αλλαγές αυτές στις συμβάσεις του προσωπικού, ξεκινούν από 1^η Απριλίου με άγνωστη στην πραγματικότητα περίοδο ισχύος, ενώ ανακοινώθηκαν σταδιακά στους/στις εργαζόμενες μόλις λίγες μέρες πριν την εφαρμογή τους. Την ίδια πρακτική ακολούθησαν και άλλοι όμιλοι όπως και ιδιωτικά πρατήρια.

Για να γίνει καλύτερα αντιληπτό το πραγματικό μέγεθος του κεφαλαίου που διαχειρίζεται η Motor Oil, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις θυγατρικές της. Αυτές είναι η AVIN OIL, η Coral (Shell), Coral Gas, LPC Α.Ε., η NRG Trading House Ενεργειακή Α.Ε., η OFC Υπηρεσίες Αεροπορικού ΚαυσίμουΑ.Ε., η Shell & Moh Α.Ε., η ΚΟΡΙΝΘΟΣ POWER Α.Ε., καθώς και η Εταιρεία Αγωγού Καυσίμων Αεροδρομίου Αθηνών. Δε είναι απίθανο η ίδια πρακτική μείωσης του προσωπικού να εφαρμόζεται και στις υπόλοιπες θυγατρικές, εκτός από την Avin και τη Shell και απλά να μην έχει ακόμη γνωστοποιηθεί, όπως επίσης και στο προσωπικό το οποίο εργάζεται εντός της επιχείρησης. Δε μπορούμε πάντως καν να υπολογίσουμε πόσες χιλιάδες εργαζόμενους έχει η Motor Oil, όπως ούτε και πόσοι βλέπουν το μισθό τους να συρρικνώνεται ή να αντικαθίσταται από ένα κρατικό επίδομα που ακόμη να δοθεί.

Η αλήθεια είναι πως καμία από τις πρόσφατες αποφάσεις των εταιριών δεν εκπλήσσει ιδιαίτερα, μιας και ήδη από την ημέρα της πρόσληψής μας έως σήμερα έχει γίνει αρκετά σαφές πως αποτελούμε τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Οι περισσότεροι/-ες εργαζόμενες στις δύο εταιρίες ασφαλίζονται με μηνιαίες συμβάσεις, οι οποίες γίνονται μέσω της εταιρίας ενοικίασης εργαζομένων (leasing) KSM, η οποία και μας νοικιάζει στον αντίστοιχο διαχειριστή που έχει ορίσει η εταιρία για το κάθε πρατήριο. Κατά συνέπεια ήδη κάθε εργαζόμενος/-η της εταιρίας βρίσκεται σε αρκετά επισφαλή θέση μην ξέροντας αν τον επόμενο μήνα η σύμβαση του θα ανανεωθεί ή όχι. Μέσω των μηνιαίων αυτών συμβάσεων η εταιρία διαχωρίζει πλήρως τη θέση της από τις/τους εργαζόμενες, μια και δεν φαίνεται πουθενά η εργασιακή σχέση των δύο μερών. Παράλληλα, άμεσα ή έμμεσα καταστέλλεται κάθε διεκδίκηση, από τη στιγμή που δεν υπάρχει εμφανής συσχέτιση με την εταιρεία. Πάντως και διεκδίκηση να υπάρξει η λύση για τους εργοδότες δείχνει απλή και εύκολη. Δε μιλάμε για απόλυση αλλά μια απλή λήξη της σύμβασης.

Τη στιγμή λοιπόν που μια παγκόσμια οικονομική κρίση ξεσπάει, κανένα μέρος του κεφαλαίου δε θα μείνει ανεπηρέαστο. Κατά συνέπεια η κοινή λογική της γραβάτας λέει ότι από κάπου πρέπει να γλυτώσουμε χρήματα. Η ερώτηση δε γίνεται καν μια και η πρώτη απάντηση είναι πάντα η ίδια: από τους εργαζόμενους/-ες. Η απόλυση τμήματος του εργατικού δυναμικού που με βάση τα ποσοστά δε χρησιμεύει, μια και ο τζίρος προσωρινά πέφτει, έχει να προσφέρει λίγο παραπάνω χρόνο οικονομικής άνεσης στην εταιρία. Εξ’ άλλου, με το μαστίγιο της απόλυσης πάνω από το κεφάλι του, το εργατικό δυναμικό που θα παραμείνει, θα δουλεύει με φρενήρης ρυθμούς και υπό όποια εργασιακή συνθήκη.

Αξίζει να επισημανθεί πως λίγες μέρες πριν, η Motor Oil δώρισε 50 αναπνευστήρες στα ελληνικά νοσοκομεία ενισχύοντας «τη μάχη ενάντια στον κορονοιό», δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την κοινωνική της ευαισθησία(;). Μάλλον από την πολύ ευαισθησία ο Βαρδυνογιάννης έβαλε τα κλάματα και ξέχασε να προμηθεύσει τους ίδιους τους εργαζόμενους με μάσκες και γάντια, αναγκάζοντας μας για μεγάλο χρονικό διάστημα να ψάχνουμε ατομικές λύσεις, όντας εκτεθειμένοι κατά τη διάρκεια της δουλειάς, έως ο υπεύθυνος κάθε πρατηρίου να μπορέσει να προμηθευτεί τα απαραίτητα. Την ίδια στιγμή σε πολλά ιδιωτικά και εταιρικά πρατήρια οι εργαζόμενοι/-ες δουλεύουν ακόμη χωρίς κανένα μέσο αυτοπροστασίας.

Όσο εμείς παίζουμε τη ζωή μας κορόνα – γράμματα, τρέχουμε έως τις αντλίες και πάλι πίσω και για αντάλλαγμα παίρνουμε 6μιση κατοστάρικα, τα αφεντικά που ποτέ δε θα δούμε να μας δίνουν άμεσα εντολές, παίζουν με διακρατικές συμφωνίες, στήνουν και ξεστήνουν πολέμους, ανεβοκατεβάζουν τους δείκτες του χρηματιστηρίου, παίζουν με τις ζωές μας. Εκεί που εμείς ακροβατούμε μεταξύ ζωής και επιβίωσης, εκείνοι βλέπουν αριθμούς, κέρδη ή ζημιά. Αυτό ισχύει τόσο για τη Motor Oil, όσο και για όλες τις άλλες αντίστοιχες εταιρίες, είτε βρισκόμαστε στην Ελλάδα, είτε οπουδήποτε αλλού.

Είναι ίσως και το πιο σημαντικό να αντιληφθούμε πως τώρα δε γίνεται στην πραγματικότητα λόγος για μία συγκεκριμένη επιχείρηση, σε μια συγκεκριμένη χώρα. Όλα τα παραπάνω και όσα ακολουθούν ισχύουν και αφορούν όλες και όλους όσες εργαζόμαστε σε αντίστοιχες επιχειρήσεις σε όλα τα μέρη του πλανήτη. Δεν είναι απλά ίδιο το εμπόρευμα, αλλά και το συμφέρον. Ήδη είδαμε ότι όλα τα «μεγάλα κεφάλια» τρώνε στην πραγματικότητα κομμάτι από τις ίδιες πίτες. Στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις μάλιστα το αγαθό το οποίο περνάει από τα χέρια μας είναι η ίδια η ενέργεια, για την οποία γίνονται πόλεμοι, εξεγέρσεις και άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά. Με λίγα λόγια, για τα αφεντικά και όσους μας εξουσιάζουν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, τόσο ώστε να σκοτώνουν και να διαταράσσουν κάθε διεθνή συνθήκη για αυτό. Το πετρέλαιο είναι το αγαθό το οποίο περισσότερο από κάθε τι άλλο καθορίζει την οικονομία. Αρκεί να σκεφτούμε ότι οι δείκτες του χρηματιστηρίου, όπως και η τιμή πολλών αγαθών, ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με την τιμή του βαρελιού. Ίσως να μην έχουμε, όπως είναι λογικό, αντιληφθεί ποτέ σε μεγάλη κλίμακα τη θέση μας μέσα σε αυτό το στίβο, αλλά είναι καίρια. Εάν εμείς δε δουλεύουμε στα πρατήρια, τα διυλιστήρια, τις αποβάθρες, τα κοιτάσματα και τα γραφεία, τα κέρδη πέφτουν.

Τι γίνεται με τα ιδιωτικά πρατήρια

Τα πράγματα στα ιδιωτικά πρατήρια είναι ακόμη πιο δύσκολα. Εκεί, όπως στα περισσότερα καταστήματα του ιδιωτικού τομέα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε πλασματικές συμβάσεις εργασίας, αδήλωτες υπερωρίες, καθυστέρηση πληρωμών, άρνηση καταβολής δώρων και επιδομάτων και πολλά άλλα. Εάν οι κανόνες προστασίας δεν τηρούνται μία φορά στα εταιρικά πρατήρια, εκεί δεν υπάρχουν καθόλου. Μια μεγάλη εταιρία πρέπει τουλάχιστον να δείχνει μια αξιοπρεπή εικόνα προς το κράτος και τον εργαζόμενο, έχοντας περισσότερους να διαχειριστεί αλλά και πιο πολλά να χάσει. Ένας απλός ιδιώτης χρειάζεται ένα απλό κονέ με την τοπική εξουσία και μερικές μόνο εργάτες/-τριες που θα «χτυπήσει» στην ανάγκη.

Προσπαθώντας να αποκτήσουμε μια πιο συνολική εικόνα για την οικονομική συνθήκη, η οποία θα ακολουθήσει την κρίση του Covid-19, δε διατηρούμε πολλές αμφιβολίες πως το μοντέλο της Motor Oil τώρα και στο μέλλον ακολουθούν και άλλοι όμιλοι και άλλες εταιρίες, πολυεθνικές ή μικρομάγαζα. Την ίδια στιγμή, δεν τρέφουμε και πολλές αυταπάτες πως την εξουδετέρωση της απειλής του ιού και τις υποσχέσεις για τη συνέχιση της ¨συνεργασίας¨ μας με τους εργοδότες, δε θα ακολουθήσουν απολύσεις και περεταίρω επιδείνωση των εργασιακών μας συνθηκών. Το σκηνικό έτσι κι αλλιώς ήδη προοικονομεί κατι τέτοιο . Επιχειρήσεις κάνουν παράνομες απολύσεις, υποχρεώνουν σε οικειοθελή αποχώρηση, αναγκάζουν τους/τις εργαζομένους να υπογράψουν άδειες άνευ αποδοχών, δε δίνουν ποτέ τα χρήματα για το πρώτο μισό του Μαρτίου που όλες και όλοι δουλέψαμε. Καμία κυβέρνηση και κανένα αφεντικό δεν ενδιαφέρεται για όλους/όλες όσες εργάζονται ανασφάλιστες τόσα χρόνια, δεν έχουνε άμεση πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τώρα είναι και χωρίς μεροκάματα.

Ήρθε η ώρα να πούμε στον κ. Βαρδυναγιάννη και σε όποιον άλλο εκπρόσωπο του κεφαλαίου και της κρατικής εξουσίας θέλει να παίξει με την επιβίωση μας προκειμένου να χτίσει πάνω μας την καριέρα του, πως μέσα σε αυτή τη χρονική συγκυρία η ανοχή μας έπιασε πάτο. Ξέρουμε εδώ και καιρό πως αν ήμαστε σωστά ασφαλισμένοι η θέση μας στο παρελθόν και τώρα δε θα ήταν εξίσου επισφαλής. Ξέρουμε επίσης πως οι εταιρίες και τα μαγαζιά έχουν μια χαρά εξασφαλισμένη την επιβίωση τους και δε χρειάζεται να στέλνουν εμάς στο σπίτι. Έχουν αρκετά χρήματα στα χρηματοκιβώτια και τις θυρίδες, αρκετά κοιτάσματα και κυβικά καυσίμου στα διυλιστήρια όπως και αρκετές μετοχές και ομόλογα για να μπορούμε να πούμε με ασφάλεια πως αν κάποιος δεν έχει ανάγκη αυτή την κρίσιμη στιγμή και ό,τι την ακολουθήσει, είναι αυτοί. Για το λόγο αυτό ένα πράγμα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε : τα κέρδη και η επιβίωση των επιχειρήσεών τους στηρίζονται σε εμάς. Αν εμείς σταματήσουμε να δουλεύουμε και να παράγουμε τότε τα κέρδη τους μπορούν να χαθούν. Εμείς σίγουρα έχουμε πολύ λιγότερα να χάσουμε.

Όσο συλλογικοποιούμαστε, προσπαθούμε και καταφέρνουμε να οργανωνόμαστε μέσα στους χώρους της δουλειάς μας, τα υπάρχοντα σωματεία μας και να δημιουργούμε νέα, μπορούμε να αντιμετωπίζουμε και να εναντιωνόμαστε στο κάθε αφεντικό και στις πρακτικές του κεφαλαίου. Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, ίσως ήρθε η ώρα να αντιληφθούμε τη δύναμη μας απέναντί τους. Το κράτος το ανακοίνωσε ήδη: η περίοδος που θα ακολουθήσει θα είναι κρίσιμη και δύσκολη για την οικονομία. Δηλαδή για εμάς. Αυτή την κρίση όμως δεν πρέπει να την πληρώσουμε και πάλι εμείς. Ας την πληρώσουν αυτοί που τη δημιουργούν. Αυτοί που πατάν στις δικές μας πλάτες για να συσσωρεύσουν πλούτο, δύναμη και εξουσία.

Την κρίση έχουν να την πληρώσουν και το βλέπουμε καθημερινά στα ταμεία μας

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Πραγματοποιήθηκαν το πρωί της Τετάρτης 22 Απριλίου, μικροφωνικές(ηχεια φορτωμένα σε αυτοκίνητο)  σε πλατείες και γειτονιές των Ιωαννίνων. Πιο συγκεκριμένα, παρεμβάσεις έγιναν στις εξής περιοχές: Πλ.Χατζή στους Αμπελόκηπους, Πλάτανος, Καραβατιά, Ζωσιμαία και έξω από το Δημαρχείο. Διαβάστηκαν κείμενα για την τρέχουσα συγκυρία και ανακοινώσεις που καλούσαν τον κόσμο στην απεργία της Πρωτομαγιάς, ενω μοιράζονταν σε διερχόμενους, ανοιχτά καταστήματα και σπίτια το 4ο τευχος της εφημερίδας Αναρχοσυνδικαλισμός. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν ιδιαιτέρως θετική. Οι δράσεις συνεχίζονται.

Έχοντας υπόψιν την άνευ προηγουμένου επίθεση από πλευράς κράτους και κεφαλαίου, η οποία εξελίσσεται και θα ενταθεί, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, επιλέγουμε να απεργήσουμε και να καλέσουμε συγκέντρωση-πορεία την 1 Μάη. Η αλήθεια είναι πως οι συνθήκες που βιώνουμε λόγω διαχείρισης του κορωνοϊου, είναι πρωτόγνωρες. Κατεβαίνουμε όμως πάντα την Πρωτομαγιά, προσπαθώντας να μετατοπίσουμε τον επετειακό χαρακτήρα της και να συνδέοντάς την με τις σύγχρονες διεκδικήσεις. Συνεπώς κρίνουμε οτι είναι ακόμη πιο επιτακτική τώρα η συμμετοχή στην απεργία και η παρουσία μας στους δρόμους. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να απαγορευτούν οι αγώνες, ούτε είναι δυνατόν να μετατεθούν. Η συγκέντρωση και η πορεία, θα γίνει με αποστάσεις μεταξύ των διαδηλωτών, πεέρνωντας τα μέτρα αυτοπροστασίας, παράλληλα όμως θα είναι ισχυρά περιφρουρημένη σε περίπτωση που η αστυνομία πλησιάσει.  Καλούμε τους/τις εργαζόμενους/ες, τα συνδικάτα, τις συλλογικότητες να δείξουν αγωνιστική υπευθυνότητα, να συμμετέχουν στην απεργία και να συγκροτηθεί η βάση για την συσπείρωση που απαιτείται στο διάστημα που έρχεται.  Οι ανάγκες και η λογική, ενάντια στο φόβο.

Το κείμενο που μοιραζεται σε χώρους εργασίας και γειτονιές των Ιωαννίνων:

ΚΟΜΜΕΝΕΣ ΟΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ!!!ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Συναδέλφισσες/-οι

Πολλά μας τα ´παν οι ¨μεγάλοι¨ εν μέσω της πανδημίας. Ακόμη περισσότερα όμως έκαναν. Δεν χρειάζονται παραπάνω αναλύσεις. Όλοι οι εργαζόμενοι/-ες, τα γνωρίζουν και συζητούν στα τηλέφωνα, στο διαδίκτυο, στα μπαλκόνια και στους δρόμους. Έρχεται μια άνευ προηγουμένου σφαγή εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων. Οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις, η φτώχεια και η καταστολή που θα πέσει, μαγειρεύεται ήδη στα επιτελεία κυβέρνησης και αφεντικών. Είναι αλήθεια πως έχασαν με το lockdown, κυρίως ορισμένα αφεντικά του εμπορίου και του επισιτιστικού/ξενοδοχειακού τομέα. Αλλά πόσες και πόσες φορές στο παρελθόν δεν κατάφεραν όλοι αυτοί να αποκαταστήσουν την χασούρα τους; Πόσες φορές το κράτος, τους χτύπησε στην πλάτη και παράχωσε λεφτά που τα πήρε από την δουλειά των εργαζόμενων, που τα πήρε από την τσέπη μας και τα βαλε στην δική τους;
Αν βγάλει το κράτος την ανθρωπιστική μάσκα του, θα αποκαλυφτεί το τερατώδες πρόσωπο της εκμετάλλευσης. Ας κόψουν λοιπόν τις μαλακίες ότι νοιάζονται για την ανθρώπινη ζωή και την υγεία! Είναι οι ίδιοι που δεν έκαναν τίποτα τόσα χρόνια, για την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, όπου τσακίζονταν καθημερινά οι εργάτες κι οι εργάτριες. Είναι οι ίδιοι που μας βάζουν να δουλεύουμε ως τα 70 για να μπορέσουμε να συμπληρώσουμε μια σύνταξη της πλάκας. Είναι οι ίδιοι που τα έχουν φροντίσει όλα με τέτοιον τρόπο, ώστε να μα δίνουν τόσα, ίσα ίσα για να μην πεθάνουμε της πείνας και πάψουμε να είμαστε εξαρτήματα της παραγωγής κέρδους των λίγων.
Ας κόψουν λοιπόν τις μαλακίες ότι νοιάζονται για την περίθαλψη! Γιατί είναι οι ίδιοι που δίνουν εκατομμύρια για F-16 και περιπολικά αντί για κλίνες ΜΕΘ και ασθενοφόρα. Είναι οι ίδιοι που δεν έκαναν προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, αλλά γέμισαν τον τόπο με μπάτσους στις γειτονιές να επιτηρούν την κοινωνία και να χτυπούν διαδηλωτές ενω έστειλαν στρατό να επιτίθεται στα σύνορα και όχι μόνο, στα αδέρφια μας, του μετανάστες/ριες εργάτες/ριες. Είναι οι ίδιοι που μετέτρεψαν την υγεία σε εμπορευματικό προϊόν και έστρωσαν το δρόμο στις ιδιωτικές εταιρίες να κερδοφορούν ασύστολα! Είναι οι ίδιοι που κοίταζαν αλλού, όταν τα περισσότερα μικρά αφεντικά κολλούσαν στους εργαζόμενους 3 ένσημα το μήνα ή και καθόλου, υποσκάπτωντας έτσι την κοινωνική ασφάλιση και κατ´επέκταση την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Ας κόψουν τις μαλακίες ότι νοιάζονται για την κοινωνία! Μόνο για τα κέρδη τους νοιάζονται! Και βλέπουν καθαρά, πως όταν διαμορφώνονται καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όταν ο φόβος νοτίζει την κοινωνία, κάποιοι πάντα βγαίνουν κερδισμένοι. Γιατί η κοινωνική πειθαρχία ρίχνει τις αντιστάσεις, κι έτσι ρίχνει τα μεροκάματα. Τρίβουν τα χέρια τους που ο κορωνοϊός τους έδωσε την ευκαιρία να φλυαρήσουν με διατάγματα, κόβοντας μισθούς, νομιμοποιώντας απολύσεις, ελαστικά ωράρια, εκ περιτροπής εργασία, επιδόματα πείνας. Πετούν την σκούφια τους που βρέθηκε στο δρόμο τους μια υγειονομική απειλή, για να στρατιωτικοποιήσουν την κοινωνική ζωή, να απαγορεύσουν την κυκλοφορία και τις συγκεντρώσεις, να περιορίσουν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και να επιβάλλουν ψηφιακή σιγή νεκροταφείου.
Η εξουσία έχει βάλει τα δυνατά της για να κυριαρχήσει ο φόβος του θανάτου. Μα είναι ιστορική ευθύνη, τώρα πιο πολύ από ποτέ, να μην καταντήσουμε να φοβόμαστε να ζήσουμε. Είναι αδύνατον οι εργάτριες κι οι εργάτες να εμπιστευτούν το κράτος και τα αφεντικά. Εμπιστευόμαστε μόνο τη δύναμή μας, την συλλογική οργάνωση, την θέληση και τον αγώνα για ζωή, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη κι ελευθερία.
Δεν έχουμε ανάγκη ούτε το κράτος προστάτη, ούτε την ψευτοκοινωνική του έκφανση. Δεν ψαρώνουμε με τις τζούφιες ευαισθησίες των εταιριών. Δεν σερνόμαστε άκριτα πίσω από τις νουθεσίες των ειδικών. Δεν ελπίζουμε τίποτε από τις φανφάρες των κομμάτων και των εργατοπατέρων.

ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΕΡΑ! ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΔΕΙΧΝΟΥΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ-ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ- ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Είτε δουλεύουμε είτε όχι, είτε κάνουμε τηλεργασία, σταματάμε την παραγωγή. Οργανωνόμαστε σε σωματεία, κάνουμε συνελεύσεις, συζητάμε, ενημερωνόμαστε και περνάμε στη δράση. Η Πρωτομαγιά του 2020, δεν θα είναι επέτειος ή γιορτή των εργατών. Πρέπει να γίνει μήνυμα προς την εξουσία. Πρέπει να διεκδικήσουμε ξανά τον δημόσιο χώρο. Πρέπει να καταλάβουν πως το εργατικό κίνημα παραμένει ζωντανό. Για να μην αφήσουμε τα αφεντικά και το κράτος, να ισοπεδώσουν ξανά τη ζωή μας.

28 Απρίλη 12:00

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους υγειονομικούς

Στην είσοδο του νοσοκομείου Χατζηκώστα

1Η ΜΑΗ 2020
Απεργιακή συγκέντρωση 10.30
Στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Το τελευταίο χρονικά διάστημα, λόγω των έντονων μέτρων προστασίας για την πρόληψη της διάδοσης του κορονοιού έχει μπει σε μεγάλο βαθμό στην καθημερινότητά μας η τηλεργασία. Η εργασία από το σπίτι είναι μια μέθοδος η οποία ήδη χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, ιδίως από μεγάλες εταιρίες. Τώρα όμως, σχεδόν όλο το  εργατικό δυναμικό της χώρας που δεν κάνει χειρωνακτική εργασία, τη διεκπεραιώνει από το σπίτι του. Σε αυτό το πλαίσιο τα δημοσιεύματα περί μιας νέας εποχής όπου η τηλεργασία είναι από τις βασικές μορφές εργασίας, δίνουν και παίρνουν. Μπορεί η τηλεργασία να συμφέρει πολύ τα αφεντικά μια και δε δαπανούν πολλά χρήματα ούτε για μέσα παραγωγής, ούτε καν για χώρους στέγασης της επιχείρησης, ενώ ο έλεγχος των εργαζομένων γίνεται όλο και πιο εύκολος μια και είναι αποκλειστικά ηλεκτρονικός. για τους εργαζόμενους/-ες όμως δεν ισχύει το ίδιο. Όσο και να μας πλασάρουν πως με αυτό τον τρόπο έχουμε εμείς την δυνατότητα να προσδιορίζουμε τον τόπο και το χρόνο της εργασίας μας, παράλληλα η δουλειά γίνεται ένα με το σπίτι, ενώ απομονωνόμαστε από τους συναδέλφους μας και την κοινωνία, ιδίως αυτή την περίοδο.

Και στην τηλεργασία όμως οι εργαζόμενες/-οι έχουμε δικαιώματα:

Μπορεί ο εργοδότης μου να με υποχρεώσει να εργάζομαι μέσω τηλεργασίας;

Η τηλεργασία έχει οικειοθελή χαρακτήρα για τους ενδιαφερόμενους, εργαζόμενο και εργοδότη. Εάν ο εργοδότης προσφέρει μια θέση τηλεργασίας στον εργαζόμενο, ενώ δεν είναι στην αρχική συμφωνία, ο εργαζόμενος μπορεί να τη δεχθεί ή και να την αρνηθεί, χωρίς να διαταράσσεται με κανένα τρόπο η εργασιακή σχέση μεταξύ των δύο μερών.

Τι ισχύει για την άδεια ειδικού σκοπού;

Κάθε εργαζόμενη/-ο δικαιούται άδεια ειδικού σκοπού η οποία και μπορεί να έχει διάρκεια από 3 ημέρες έως… Κατά την άδεια ειδικού σκοπού μπορεί κανείς να συνεχίσει να δουλεύει με τηλεργασία αν είναι εφικτό και αν εργαζόμενος και εργοδότης συμφωνήσουν.

Ποια τα δικαιώματά μου ως τηλεργαζόμενη/-ο;

Στην τηλεργασία ισχύουν οι ίδιοι όροι που ισχύουν και για την διεκπεραίωση της συγκεκριμένης εργασίας και μέσα σε επαγγελματικές εγκαταστάσεις και ορίζονται από το νόμο και από συλλογικές ή ατομική συμβάσεις εργασίας. Ο/ Η εργαζόμενη δικαιούται ένα ρεπό τουλάχιστον την εβδομάδα καθώς και τουλάχιστον 11 ώρες ανάπαυσης την ημέρα.

Ποιος φροντίζει για τα υλικά τα οποία χρείαζομαι για τη διεκπεραίωση της εργασίας μου;

Ο εργοδότης είναι υπεύθυνος να προμηθεύει στον/στην εργαζόμενη το απαραίτητο λογισμικό που είναι απαραίτητο για την εργασία της. Επίσης, οφείλει να συντηρεί και να αντικαθιστά το υλικό αυτό σε περίπτωση φθοράς.

Το αφεντικό μου έχει πρόσβαση στο χώρο εργασίας μου;

Ο εργοδότης μπορεί να έχει πρόσβαση στο χώρο εργασίας προκειμένου να ελέγχει αν τηρούνται οι κανόνες ασφάλειας και υγιεινής κατά την εργασία. Όταν ο χώρος εργασίας είναι το σπίτι μας, όπως συνηθίζεται σε αυτή τη μορφή εργασίας, πρέπει να ειδοποιεί πριν την εμφάνισή του.

Ποιες ώρες μπορώ να δουλεύω κατά την τηλεργασία και πως προσδιορίζεται ο όγκος της δουλειάς;

Στην τηλεργασία τις ώρες εργασίας καθορίζει κατά κύριο λόγο ο/η εργαζόμενος. Είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί ότι ο όγκος εργασίας που αποδίδεται πρέπει να είναι ίσος με αυτόν που αποδίδεται και στους/στις εργαζόμενες που βρίσκονται εντός της επιχείρησης. Επίσης, ο εργοδότης δεν έχει κανένα δικαίωμα να μην επιτρέπει την επικοινωνία μεταξύ των όσων εργάζονται από το σπίτι σε σχέση με όσες εργάζονται εντός της επιχείρησης.

Πολύ σημαντικό είναι επίσης να έχουμε στο μυαλό μας πως οι εργαζόμενες/-οι υπό καθεστώς τηλεργασίας, ακόμη και σε αυτή τη χρονική συγκυρία, συνεχίζουμε να μπορούμε να οργανονώμαστε στα σωματεία μας, να διεκδικούμε τα δικαιώματα μας και να απεργούμε!