ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ, ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ
Την Πέμπτη 20/12 η αστυνομία εισέβαλε στον χώρο της εδώ και 22 χρόνια κατάληψης «Βίλα Αμαλίας» συλλαμβάνοντας τον κόσμο που βρισκόταν μέσα. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 28/12, με πρόσχημα την πάταξη του παραεμπορίου πραγματοποιείται επέμβαση στον ραδιοφωνικό σταθμό «ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης-98fm» στην ΑΣΟΕΕ όπου κατάσχεται το υλικό εκπομπής , ενώ παράλληλα συλλαμβάνονται 16 μετανάστες μικροπωλητές που κατέφυγαν στο κτίριο για να βρουν άσυλο. Στις 9/1 πραγματοποιείται επανακατάληψη της Βίλας, όπου και συλλαμβάνονται 93 σύντροφοι. Την ίδια στιγμή αντανακλαστικά πραγματοποιείται κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜ.«ΑΡ.», η οποία και καταστέλεται, ενώ στη συνέχεια, εκδικητικά γίνεται εισβολή των μπάτσων και στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά. Τέλος, την εικόνα συμπληρώνει η εκκένωση της Λέλας Καραγιάννη στις 15/1 , η οποία και επανακταλαμβάνεται μερικές ώρες αργότερα.
Η απάντηση του κόσμου απέναντι στην γενικευμένη επίθεση του κράτους και αφεντικών ήταν άμεση, με αποκορύφωμα την πανελλαδική πορεία στις 12/1, όπου δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές εξέφρασαν την αμέριστη στήριξή τους στους κοινωνικούς χώρους καθώς και την αλληλεγγύη τους προς τους συλληφθέντες.
Η στοχοποίηση των καταλήψεων Βίλα Αμαλίας και Σκαραμαγκά δεν θα μπορούσε να είναι τυχαία. Πέρα από την έντονη πολιτική τους δραστηριότητα και παρουσία στη γειτονιά, έχουν αναμφίβολα αποτελέσει τα τελευταία χρόνια ένα ουσιαστικό εμπόδιο στην εξάπλωση των φασιστικών επιθέσεων εναντίων των μεταναστών, από την πλατεία Αττικής στην πλατεία Βικτωρίας. Ακόμα, η στέγαση στη Βίλα της τυπογραφικής κολεκτίβας Ρότα η οποία είχε συμβάλλει δραστικά στη διάδοση του λόγου διαφόρων πολιτικών συλλογικοτήτων, όπως και στην περίπτωση της κατάληψης Δέλτα και της αντίστοιχης τυπογραφικής ομάδας, αποτελεί ένα σημαντικό παράγοντα για την επιλογή του στόχου από πλευράς κράτους. Οι παραπάνω ενέργειες δεν αποτελούν κάτι καινούριο σε σχέση με τις διαθέσεις που έχει επιδείξει η κυβέρνηση. Η επαίσχυντη σύλληψη των 11 εργολαβικών απεργών του ΑΠΘ μέσα στο χώρο του πανεπιστημιακού ασύλου, η εκκένωση της κατάληψης Δέλτα, η σύλληψη 3 συνδικαλιστών κατά την επίσκεψη Φούχτελ και η καταστολή της απεργίας στο εργοστάσιο της χαλυβουργικής, είναι μόνο μερικά παραδείγματα που αποδεικνύουν πως ό,τι δεν χειραγωγείται, καταστέλεται.
Για εμάς, η κατάληψη μιας ανεκμετάλλευτης έκτασης δεν καταστρατηγεί το δημόσιο συμφέρον. Αποτελεί ουσιαστικά μια πολιτική πράξη εναντίωσης στην υπάρχουσα κατάσταση. Ταυτόχρονα, δίνει στο χώρο το χαρακτήρα της ελεύθερης έκφρασης, της ισότητας, της ανταλλαγής απόψεων της δημιουργικότητας που οι σύγχρονες κοινωνικές δομές μάς έχουν στερήσει. Πρόκειται δηλαδή για την επαναοικιοποίηση του χώρου ο οποίος γίνεται πλέον ένας ζωντανός οργανισμός και διαμορφώνεται ανάλογα με τις ανάγκες των συμμετεχόντων. Η ιστορία έχει δείξει ότι όλα τα άδεια κτίρια, είτε μένουν στην αχρηστία από πλευράς των φορέων (δήμοι, πανεπιστήμια) είτε πωλούνται σε μεγαλοϊδιώτες ώστε να γίνουν ξενοδοχεία, κέντρα διασκέδασης κτλ. Οι ανεγέρσεις σχολείων, μουσείων, νοσοκομείων ή ό,τι άλλο επικαλλούνται στα λογύδριά τους για το κοινό συμφέρον, είναι προφανές ότι στην Ελλάδα της κρίσης δεν υπάρχει περίπτωση να συμβούν.
Η κατάληψη αναντίρρητα πολεμάται για ένα βασικό λόγο. Ανέκαθεν υπήρξε ένα ισχυρό όπλο των αδυνάτων απέναντι στις περιφράξεις και την εκμετάλλευση που γεννούσε το σύστημα. Σήμερα συνεχίζει να είναι ένα δυνατό μέσο.
Χωρίς αμφιβολία πέρα από κοινωνικούς χώρους και στέκια, ένα άδειο κτίριο μπορεί να αποτελέσει στέγη, ένα σπίτι για όποιον δεν έχει τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει οικονομικά. Για εμάς η παροχή κατοικίας δεν είναι φιλανθρωπία, όπως το αντιλαμβάνονται οι μπουτάρηδες- καμίνηδες και λοιποί, αλλά κάτι αυτονόητο. Σε κάθε εργαζόμενο-άνεργο αντιστοιχεί δικαιωματικά μια κατοικία και αυτό δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς. Έχει προσφέρει για αυτό, και ο ίδιος του οφείλει να το διεκδικήσει με οποιοδήποτε τρόπο εάν του στερηθεί.
Το ίδιο ισχύει και για τη σίτιση. Οι καταλήψεις γης προτάσσουν το προφανές: Σε καιρούς κρίσης και φτώχειας όλη η ανεκμετάλλευτη (δημόσια και μη) γη πρέπει να αξιοποιηθεί, όχι για το συμφέρον των αφεντικών, αλλά για το συμφέρον της κοινωνίας. Το δημόσιο πρέπει επιτέλους να γίνει κοινό.
Τέλος οι καταλήψεις στους χώρους εργασίας δεν αποτελούν ούτε φετίχ ούτε γίνονται από μια μερίδα γραφικών επαναστατών. Απαντούν όπως και τα παραπάνω σε μια ανάγκη. Η αυτοδιαχείρηση των μέσων παραγωγής είναι η μόνη διέξοδος επιβίωσης των εργαζομένων σε επιχειρήσεις που κηρύττουν πτώχευση ή μετακομίζουν γιατί δεν προσφέρουν τα αναμενόμενα κέρδη στα αφεντικά (όπως πχ το εργοστάσιο της ΒιοΜε, ή το κίνημα στην Αργεντινη).
Από όλα τα παραπάνω καταλήγουμε στο εξής: Παράνομοι δεν είναι οι καταληψίες αλλά όλοι εκείνοι που οδηγούν τον κόσμο στην εξαθλίωση και τη μιζέρια. Κέντρα ανομίας δεν είναι οι κοινωνικοί χώροι αλλά η βουλή, τα δημαρχεία, τα κέντρα αποφάσεων, τα γραφεία των αφεντικών. Παραβάσεις δεν είναι οι συνελεύσεις αλλά τα νομοσχέδια κατάργησης του βασικού μισθού, οι αυξήσεις του πετρελαίου και του ρεύματος, η ποινικοποίηση των ελευθεριών, η άρνηση καταβολής των δεδουλευμένων. Είναι αδιανόητο μετά από τόσα σκάνδαλα και υποκρισία (βλέπε παπακωνσταντίνου, τσοχαντζόπουλους, ψωμιάδηδες, παπαγεωργόπουλους και πολλούς άλλους) να δεχόμαστε μαθήματα ηθικής και καθωσπρεπισμού από τους αστούς και τους λακέδες τους.
Τα πράγματα είναι απλά. Ξέρουν ποιοι είμαστε, ξέρουν τι κάνουμε και για αυτό μας φοβούνται. Προς όλους τους ξεφτίλες μπάτσους-δημοσιογραφίσκους-πολιτικάντηδες-αφεντικά έχουμε να δηλώσουμε το εξής : Όλα είναι κλεμμένα, όλα μας ανήκουν. Η κοινωνία τους καταρρέει και έχει έρθει η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Ας φροντίσουμε αυτές οι μέρες να είναι οι τελευταίες τους.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ
ΕΣΕ Θεσσσαλονίκης
