ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ: ΑΣ ΜΗ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
Είναι δύσκολο να γράψεις για τον COVID 19 από τη Μαδρίτη, μία από τις πόλεις που δέχτηκε το σκληρότερο χτύπημα στον κόσμο. Ο απολογισμός των νεκρών μόνο στην περιοχή είναι μεγαλύτερος από αυτόν όλης της Κίνας. Οι επίσημες αρχές λένε για αργή βελτίωση, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι οι άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν κάθε μέρα. Άνθρωποι που γνωρίζω από τη γειτονιά μου έχουν πεθάνει. Άλλοι είναι σοβαρά άρρωστοι, συμπεριλαμβανομένων και συντρόφων της ένωσης. Είναι δύσκολο. Όλοι θέλουμε να τελειώσει.
Αισθήματα απομόνωσης και απογοήτευσης είναι κοινά στο lockdown. Τα παιδιά είναι κλεισμένα μέσα για περισσότερο από ένα μήνα. Το άγχος και η αγωνία τους εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους. Το λιγότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Η καραντίνα επιβλήθηκε σκληρά και πραγματικά δεν τη γλυτώσαμε. Πολλές οικογένειες ζουν σε συνωστισμένα διαμερίσματα ή με έλλειψη υγιεινής και τη βιώνουν ακόμα χειρότερα. Είναι πράγματι σκληρό και όλοι θέλουμε να τελειώσει.
Οι δουλειές και οι ζωές μας έχουν εξαφανιστεί. Περισσότεροι από 3.000.000 εργαζόμενοι στην Ισπανία είναι προσωρινά απολυμένοι, 800.000 θέσεις εργασίας καταστράφηκαν μόνο το Μάρτιο. Κρίσιμοι τομείς της οικονομίας (τουρισμός, ξενοδοχεία) καταρρέουν και η προοπτική είναι μαύρη. Η εικόνα είναι παρόμοια σε όλο τον κόσμο. Αυτό θα γίνει ακόμα δυσκολότερο και δε φαίνεται ότι θα τελειώσει γρήγορα.
Εν τω μεταξύ, τα ζητήματα της κοινωνίας μας που αντιμετωπίζαμε πριν την τρέχουσα κρίση είναι ακόμη εδώ. Ανισότητα, φτώχεια και εκμετάλλευση υπάρχουν ανεξέλεγκτα στην οικουμένη, το καθεστώς εξουσίας και η λαϊκίστικη ξενοφοβία δεν έχουν φύγει. Επίσης, η υπερθέρμανση του πλανήτη και οι συνέπειές της συνεχίζουν να επιταχύνονται.
Όταν αυτό τελειώσει, όταν ο COVID 19 τελικά φύγει, χρειάζεται να γυρίσουμε στο έργο της επαναδιόρθωσης αυτού του θρυμματισμένου κόσμου. Τα χρόνια που περάσαμε και η συλλογική εμπειρία είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης. Τώρα είναι προφανές ότι το να αγνοούμε ή να απαρνιώμαστε αυτά τα παγκόσμια ζητήματα είναι επικίνδυνο για εμάς. Μπορούμε να προσπαθήσουμε τόσο σκληρά να τα κρατήσουμε έξω από το μυαλό μας, να συνεχίσουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα, αλλά θα ξανάρθουν να χτυπήσουν την πόρτα μας.
Δεν υπάρχει επιστροφή στην κανονικότητα. Δε θα ‘πρεπε να γυρίσουμε στην κανονικότητα. Δεν πιστεύουμε ότι το κράτος και οι πολιτικοί (οποιοδήποτε κράτος και πολιτικοί ) θα μας δώσουν ασφάλεια, γιατί είναι προφανές ότι δε θα το κάνουν. Σε όλη τη φιλελεύθερη οικονομική μπούρδα της αιώνιας ανάπτυξης δεν τσιμπάμε, γιατί δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο. Δεν ανταλλάσουμε τις ζωές μας με ανούσιες εργασίες για ατέλειωτες ώρες. Δεν παραδίδουμε τις συλλογικές μας αποφάσεις, κάνοντας ικανούς τους γραφειοκράτες να εκλέγονται στην κάλπη…
Ο φόβος είναι δυνατός και η πανδημία τρομάζει. Υπάρχει πιθανότητα πολλοί να είναι έτοιμοι να παραδώσουν δικαιώματα και ελευθερίες, ελπίδες και φιλοδοξίες στις υποσχέσεις για ασφάλεια και υγεία. Αλλά ο μόνος τρόπος να γιατρέψεις το φόβο είναι η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας, στη συλλογική μας δύναμη, την αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη ο ένας στον άλλο. Για να κάνουμε την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη αποτελεσματικές, να νιώσουμε αυτή τη ζεστασιά στις ζωές μας, να δεθούμε για να αντιμετωπίσουμε τα παγκόσμια ζητήματα πρέπει να χτίσουμε δυνατές οργανώσεις, που θα μας φέρουν κοντά. Αυτές μπορεί να είναι σωματεία βάσης, σύνδεσμοι ενοικιαστών, ομάδες ενάντια στην επιστροφή της λιτότητας, επαναστατική καμπάνια για το περιβάλλον, φεμινιστικές συλλογικότητες, ή οτιδήποτε άλλο. Όλα αυτά και πολλά άλλα απαιτούνται για να εξοπλίσουν τις ευκαιρίες στην επαναστατική βάση που χρειαζόμαστε. Μόνο ο λαός σώζει το λαό.
Λοιπόν, δε γυρίζουμε στην κανονικότητα. Αυτή την εποχή γίνετε μαχητές!
Miguel Perez, ICL’ s secretary
1. Κοινωνικός έλεγχος και αυταρχικά καθεστώτα
Τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει ένας αυξανόμενος αριθμός των αυταρχικών καθεστώτων, που αναμειγνύει λίγο ή πολύ τις πολιτικές ελευθερίες με την καπιταλιστική αγορά. Παραδείγματα αυτής της εκτίμησης είναι η Κίνα, υπάρχουν όμως και άλλα, όπως η Ρωσία, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία κλπ. Την ίδια στιγμή ο λαϊκισμός βρίσκεται σε άνοδο παντού. Όχι μόνο στις αναπτυγμένες χώρες όπου η αιτιολογία του μεταναστευτικού χρησιμοποιείται συχνά σα γενική μετατόπιση του πολιτικού φάσματος της δεξιάς, αλλά επίσης και σε μέρη όπως η Ινδία.
Εν τω μεταξύ, κράτος και εταιρείες επιτηρούν τους πολίτες, ενώ οι καταναλωτές έχουν δεχθεί αυτήν την κανονικότητα σε όλο τον κόσμο.
Η κρίση του COVID 19 φέρνει κι άλλες επιπτώσεις σε αυτές τις εξελίξεις. Είναι ειλικρινά προφανές ότι η ικανότητα να περικοπεί η διάδοση της ασθένειας είναι πολύ διαφορετική ανά τις χώρες. Πιθανώς καμιά δεν το έχει πετύχει όπως η Νότια Κορέα, ίσως και η Κίνα λαμβάνοντας υπόψιν τα δεδομένα και την επίσημη διαχείρισή τους. Σε αντίθεση με Ιταλία, Ισπανία και Η.Π.Α. που είναι στον αντίποδα και περιμένουν υψηλότερο αριθμό θανόντων από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.
Υπάρχουν πολλές αιτίες γι’ αυτό και κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Μία εις βάθος συζήτηση είναι πέρα από το σκοπό αυτού του κειμένου. Όπως και να έχει, αυτό που μπορεί να λεχθεί με σιγουριά είναι ότι πολλοί θα επισημάνουν την επιτήρηση και τον έλεγχο που πολλά ασιατικά κράτη επιβάλλουν στους πολίτες. Επίσης το γεγονός ότι μια αυταρχική κυβέρνηση σαν αυτή της Κίνας μπορεί γρήγορα να εισάγει και να επιβάλλει σκληρότερα μέτρα στην αρχή της έξαρσης.
Ένα πιθανό αποτέλεσμα της υγειονομικής κρίσης γενικά είναι μια διαδεδομένη αποδοχή του πιο αυταρχικού καθεστώτος και βέβαια περισσότερη κρατική επιτήρηση. Ήδη υπάρχουν φωνές που δείχνουν αυτή την κατεύθυνση. Η χρήση από τη μεριά της εξουσίας της Νότιας Κορέας της αναγνώρισης προσώπου, εφαρμογών παρακολούθησης, εγγραφών κινητού τηλεφώνου κ.ά. για την εύρεση μολυσμένων ανθρώπων, μπορούν να κάνουν αυτές τις εξελίξεις πιο εύπεπτες σε πολλούς στο μέλλον. Όταν η ζωή βρίσκεται σε κίνδυνο οι συζητήσεις αδρανούν και ο φόβος γίνεται ισχυρό κίνητρο.
Αλλά αυτά τα εργαλεία επιτήρησης είναι κάποια από αυτά της ραχοκοκαλιάς του σύγχρονου εξουσιαστικού συστήματος. Τα άλλα είναι δοκιμασμένα στο χρόνο, όπως η φυσική καταστολή των αντιπάλων. Σε συνδυασμό με την εθνικιστική πολιτική σε ραγδαία αύξηση, τον ξενοφοβικό λαϊκισμό, την άθλια συντήρηση, τις ψευδοκομμουνιστικές δικτατορίες και τις θεοκρατικές κυβερνήσεις, το βαρέλι πυρίτιδας είναι έτοιμο να εκτιναχθεί από στιγμή σε στιγμή.
Φαίνεται ότι πρέπει να πάρουμε στοιχεία από τους εξεγερμένους στο Hong Kong για το πως πρέπει να διαφυλάξουμε τα κινήματά μας ενάντια στη μαζική επιτήρηση και την κρατική καταστολή.
2. Ανακαλύπτοντας τους παλιούς τρόπους
Δεν τίθεται ερώτημα ότι η υγειονομική κρίση πρόκειται να επιβάλλει παγκόσμια οικονομία. Αυτό που έχει ήδη ξεκινήσει, θα το δούμε να επεκτείνεται τους επόμενους μήνες. Οι προβλέψεις είναι φρικτές. Δε χρειάζεται να είσαι βραβευμένος με νόμπελ οικονομίας για να καταλάβεις ότι εκατομμύρια εργάτες χάνουν τις δουλειές τους και εταιρείες που πτωχεύουν σε όλο τον κόσμο μπορούν γρήγορα να οδηγήσουν σε κατάρρευση τράπεζες, χρηματιστήρια και εν γένει τον οικονομικό κόσμο.
Η προοπτική αυτή τρομάζει τις κυβερνήσεις, πατώντας στα χνάρια της ύφεσης του 2008. Ήταν τόσοι πολλοί εκείνοι που ήταν έτοιμοι να τζογάρουν τις ζωές των πολιτών τους για χάρη της διαφύλαξης της οικονομίας. Σκεφτείτε τις Η.Π.Α., το Ηνωμένο Βασίλειο κ.ά. Απέτυχε αυτό και όλοι έτρεξαν να πάρουν τα check επιταγών των τρισεκατομμυρίων πακέτων. Το χρήμα που δεν μπορούσε να βρεθεί στην περίοδο των τελευταίων ετών των περικοπών και των αυταρχικών μέτρων ξαφνικά βρέθηκε και είναι έτοιμο να μοιραστεί γενναιόδωρα. Οι σύντροφοί μας από την USI στην Ιταλία έχουν ήδη επισημάνει τα αποτελέσματα των περικοπών στο σύστημα υγείας στη χώρα τους και τις επιπτώσεις στην τρέχουσα κρίση. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για άλλες χώρες.
Αυτό το έχουμε ξαναζήσει. Μετά το 2008 το οικονομικό κραχ εν μέσω πανηγυρικού καλέσματος για την καπιταλιστική μεταρρύθμιση, εκατομμύρια χρησιμοποιήθηκαν για τη διάσωση των τραπεζών και άλλων επιχειρήσεων. Οι συζητήσεις ξεθώριασαν γρήγορα από τη μνήμη, οι ιδιοκτήτες μεγάλων εταιρειών μάζεψαν το χρήμα, ευχαρίστησαν και άφησαν τους εργαζόμενους να σηκώσουν το βάρος της δικής τους διάσωσης μέσα από περικοπές και αυταρχισμό. Τίποτα δε συνέβη πέρα από τις χειρότερες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης για τους εργαζόμενους.
Πολύ πιθανόν όλα αυτά τα δις από τα πακέτα διάσωσης να χρησιμοποιηθούν για να σωθούν οι αντλήσεις πετρελαίου, οι αεροπορικές πτήσεις, η ναυσιπλοΐα, οι σταθμοί παραγωγής ενέργειας από άνθρακα, η κτηνοτροφία βοωειδών στα τροπικά δάση, τα εργοστάσια παραγωγής φτηνού πλαστικού, οι γιορτινές φιέστες, οι εταιρείες παραγωγής hitec υλικού, “παρέχοντας” όλο και πιο εξελιγμένα προϊόντα … όπως και πριν.
Πράγματι, αυτό είναι το πλάνο. Ας επιστρέψουμε στην κανονικότητα όσο πιο γρήγορα γίνεται, προσποιούμενοι ότι ο COVID 19 δεν υπήρξε και αγνοώντας τα παγκόσμια προβλήματα που υπήρχαν. Όμως, αυτή η πανδημία έχει δείξει ότι κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα η προσέγγιση ότι οι κοινωνίες μας είναι καλές δε λειτουργεί πραγματικά. Βγαίνοντας έξω στην καθημερινότητα και την εργασία, το να ελπίζουμε ότι οι ειδικοί και οι πολιτικοί θα μας κρατήσουν ασφαλείς, δεν είναι μια βιώσιμη στρατηγική. Δεν ήταν ποτέ, αλλά τώρα κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Η υγειονομική κρίση είναι ένα κάλεσμα αφύπνισης για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε σε βαθιά σκατά!
3. Χρηματοδοτώντας την επόμενη κρίση
Κάποιοι έχουν επισημάνει τα πλεονεκτήματα της κρίσης για το περιβάλλον. Τα επίπεδα μόλυνσης είναι χαμηλά, τα ζώα και τα φυτά αξιοποιούν φυσικούς χώρους έρημους από ανθρώπους στη διάρκεια της καραντίνας. Οπωσδήποτε, εάν ο καθένας τείνει να θεωρεί αυτές τις εξελίξεις καλά νέα, μέσα σε μια ανθρωπιστική κρίση είναι μάλλον κοντόφθαλμος. Το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό.
Αυτές οι αλλαγές είναι μόνο προσωρινές. Κράτη και κυβερνήσεις έχουν ήδη σχέδια για τη χαλάρωση της περιβαντολογικής προστασίας, να απορρίψουν δηλαδή σχέδια αειφορίας, χάριν της οικονομικής ανάκαμψης. Αυτό σημαίνει νέοι σταθμοί παραγωγής ενέργειας με άνθρακα, για να προωθήσουν γρήγορα φθηνή ενέργεια για τα εργοστάσια ή περισσότερες εξέδρες άντλησης πετρελαίου και επιδοτούμενα καύσιμα για τις αεροπορικές πτήσεις και τη ναυσιπλοΐα, για να αναφέρουμε μόνο λίγα. Ακόμα, υπολογίζοντας τη μειωμένη ζήτηση εξ’ αιτείας της οικονομικής ύφεσης, η κρίση στην υγεία θα μπορούσε να είναι πολύ επιβλαβής για το περιβάλλον.
Το θέμα είναι ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη κι η κατάρρευση του περιβάλλοντος συνεχίζονται αμείωτα. Δε σταμάτησαν με την καραντίνα, γιατί κανείς δε δίνει σημασία. Οι πάγοι συνεχίζουν να λιώνουν με αργούς ρυθμούς, η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει και τα δάση καίγονται. Κάποιοι μελετούν τη σύνδεση τη αύξησης της πανδημίας με την καταπάτηση του ανθρώπινου πληθυσμού σε φυσικές περιοχές και τον υποβιβασμό τους.
Όμως η επείγουσα περιβαντολογική συνέπεια δεν είναι μόνο η ερήμωση του πλανήτη. Οικονομική ανισότητα, φτώχεια και εκμετάλλευση συνεχίζουν να είναι πληγές για όλες τις κοινότητες παγκοσμίως. Τα αποτελέσματα της υγειονομικής κρίσης μπορεί να είναι καταστροφικά για αυτές. Όχι μόνο όσον αφορά στην πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα, παρ’ όλο που αυτός είναι σίγουρα ένας παράγοντας. Για παράδειγμα, ο COVID 19 έχει ήδη διασπαρθεί πολύ και είναι θανάσιμος στις ξεπεσμένες κοινότητες, κυρίως μαύρων, στις Η.Π.Α.. Αλλά όπως και στην περίπτωση των προηγουμένων κρίσεων είναι πιθανό η ορμή της αναχαίτισης της παραγωγής να γεννηθεί από τους εργάτες ανά τον κόσμο. Από τη Βόρεια στη Νότια Αμερική, από την Ευρώπη στην Ασία υπάρχει μια εργατική τάξη που θα αισθανθεί (ήδη αισθάνεται) τα αποτελέσματα της οικονομικής κατάρρευσης.
Αν η κρίση του 2008 είναι κάτι που πέρασε, δουλειές και βιοπορισμός θα χαθούν, οι μισθοί θα υποχωρήσουν, οι εξώσεις και η έλλειψη στέγης θα αυξηθούν και οι εργασιακές συνθήκες θα χειροτερέψουν. Φτωχότερες κοινότητες στις αναπτυσσόμενες χώρες αντιμετωπίζουν την προοπτική της πείνας, ενώ ο κοινωνικός αποκλεισμός μπορεί να εξαπλωθεί σε όλα τα μέρη του κόσμου. Εν τω μεταξύ αφεντικά και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων θα λάβουν γενναιόδωρες επιδοτήσεις από τις κυβερνήσεις και από τα χρήματα των φορολογουμένων και σίγουρα θα βρουν τρόπους να τα τσεπώσουν. Χωρίς αμφιβολία η ανισότητα ανυψώνεται μετά από κάθε οικονομική κρίση.
4. Μόνο ο λαός σώζει το λαό
Οι σύντροφοί μας από τη FORA Αργεντινής το είπαν καθαρά (https://www.icl-cit.org/argentina-about-coronavirus-and-the-working-class/). Μη δίνετε υπέρογκα ποσά σε πακέτα στήριξης στα αφεντικά μας. Δώστε στους εργαζόμενους τα χρήματα και θα φροντίσουμε τους εαυτούς μας και τις κοινότητές μας!
Αντιμέτωπες με την προοπτική της οικονομικής και οικολογικής καταστροφής οι κοινότητες μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα για να στήσουν εναλλακτικούς τρόπους διαχείρισης των πόρων, όχι ανάλογα με τα ενδιαφέροντα των μετόχων, αλλά με ανάλογα με εκείνα των ανθρώπων, που σέβονται το περιβάλλον και πολεμούν την ανισότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Σ’ αυτή τη χρονική στιγμή κανείς δε διαφωνεί με το ότι ο κόσμος έχει ανάγκη ένα καλύτερο σύστημα υγείας, κατάλληλη στέγαση και υγιεινή για όλους, εγγυημένη πρόσβαση στην εκπαίδευση, βιώσιμες μορφές ενέργειας, ευπρεπή συνθήκες διαβίωσης.
Κανένα από αυτά δε θα επιτευχθεί με τη διάσωση ανταγωνιστικών εταιρειών, που έχουν κέρδος από τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη διανομή bonus και μερισμάτων. Ούτε δίνοντας χρήματα στους καταναλωτές, ώστε να μπορούν να βγαίνουν έξω και να ξοδεύουν. Το “πήγαινε και ψώνισε μόνος σου κάτι ωραίο”, προσέγγιση που ακολουθεί τη διαχείριση του Trump στο πρόσωπο ενός πεθαμένου συστήματος κρίσης, είναι το καλύτερο παράδειγμα της νοοτροπίας της αγοράς, που υποβιβάζει τα κοινωνικά προβλήματα σε ατομικές καταναλωτικές επιλογές. Σα να ξορκίζεις τον ιό αγοράζοντας καινούρια ρούχα ή αυτοκίνητα.
Όχι. Κοινωνικά και δομικά θέματα απαιτούν κοινωνικές και δομικές λύσεις. Τίποτα από αυτά δε θα συμβεί αν οι κυβερνήσεις διεκπεραιώνουν ανεξέλεγκτα και πετούν τρις για να σώσουν μια ασθενή οικονομία άμεσα ή διαμέσου της ενθάρρυνσης των καταναλωτών να ξοδεύουν. Δραστικές και διαρκείς αλλαγές πρέπει να γίνουν. Τόσο δραστικές που θα μπορούσαν να είναι επαναστατικές. Ένας επαναστατικός μετασχηματισμός χωρίς κράτος, κυβερνήσεις, ιδιοκτήτες εταιρειών ή πολιτικούς, που είναι απρόθυμοι ή ανίκανοι να εφαρμόσουν.
Στους επόμενους μήνες και χρόνια, εξαρτάται από εμάς τους εργαζόμενους παγκοσμίως, να σχεδιάσουμε μια διέξοδο. Αναλογιζόμενοι τα πολλά ζητήματα που πρέπει να διαχειριστούμε, αυτό φαίνεται τρομακτικό. Συνεργαζόμενοι χτίζοντας ολοκληρωμένα αποκεντρωμένα κινήματα, βασισμένα στην αλλεγγύη και στην αλληλοβοήθεια, εξελίσσοντας δυνατές οργανώσεις, διεθνής συνδέσμους και δίκτυα, είναι κάτι που η συλλογική ευφυία εκατομμυρίων ανθρώπων μπορεί να κατορθώσει. Είμαστε μια ισχυρή δύναμη. Με εργαλεία τη διάθεσή μας για διασύνδεση, επικοινωνία και μοίρασμα, τίποτα δε μας σταματά. Στην τρέχουσα κατάσταση νοιώθουμε φοβισμένοι και καταβεβλημένοι για το μέλλον, είναι φυσικό, αν βλέπουμε μόνο στους πολιτικούς ή επιχειρηματίες τη λύση. Εμείς οι εργάτες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι μετανάστες είμαστε σε θέση συλλογικά να χαράξουμε ένα δρόμο μπροστά. Το να πιστέψουμε στη δική μας ικανότητα και δυνατότητα είναι το μόνο εμβόλιο ενάντια στο φόβο.
Ωστόσο, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια χρειάζονται κατάλληλες οργανώσεις για να πάνε πέρα από την ατομική δράση φιλανθρωπίας και να γίνει κοινωνική δύναμη από μόνη της, μ’ ένα απεριόριστο δυναμικό για μετασχηματισμό. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να στηριχτεί στις επιλογές των καταναλωτών, όπως οι εταιρείες “πράσινου” ξεπλύματος και οι κυβερνήσεις θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε. Απαιτούνται ριζοσπαστικές οικολογικές ομάδες να αναλάβουν δράση. Η γυναικεία ισότητα δεν έρχεται μόνο περνώντας νόμους. Μια κατάλληλη κουλτούρα απαιτείται από γυναίκες και άνδρες καταπολεμώντας το σεξισμό στην καθημερινή ζωή. Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο επιθετικός εθνικισμός δε θα φύγουν μέχρι να τους κυνηγήσουμε από τους δρόμους μας.
Τέλος, οι φονικοί ιοί της ανισότητας, της φτώχειας και της εκμετάλλευσης θα συνεχίσουν να κυριαρχούν στη διεθνή τάξη, όσο εμείς επιτρέπουμε να εξουσιαζόμαστε από τις δυνάμεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Με σεβασμό, αναρχοσυνδικαλιστικά και επαναστατικά σωματεία, που είναι τα εργαλεία στη διάθεσή μας, πρέπει να αντεπιτεθούμε και να υπερασπιστούμε τα εργατικά δικαιώματα. Αυτό θα είναι κρίσιμο τους επόμενους μήνες της οικονομικής επιβράδυνσης, αλλά οι εργαζόμενοι δεν είναι έτοιμοι να αντέξουν το βάρος της κρίσης για ακόμα μια φορά. Όχι μόνο αυτό. Αυτοί είναι επίσης βασικό κομμάτι κάθε κινήματος για κοινωνική και οικονομική μεταμόρφωση. Τμήματα των επαναστατικών συνδικάτων στους χώρους εργασίας από τη βάση, από αυτούς τους εργάτες που μπορούν να ανασχηματίσουν την παραγωγή, να την κάνουν να εξυπηρετεί τις πραγματικές τους ανάγκες. Είναι δομικά στοιχεία μιας οικονομίας που προστατεύει τη ζωή, τις ζωές μας και όχι το κέρδος.
Μόνο ο λαός σώζει το λαό. Εμείς οι ίδιοι θα σώσουμε τους εαυτούς μας. Τα κοινά και παγκόσμια ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι πολλά και πολύπλοκα. Χρειαζόμαστε όλοι να είναι στο τραπέζι. Τώρα δεν κοιτάμε τον άλλο δρόμο. Αυτή τη φορά γίνε μαχητής.
International Confederation of Labour
Διεθνής Συνομοσπονδία Εργασίας
(Διεθνής αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση στην οποία συμμετέχει και η ΕΣΕ)
