Η 8 Μάρτη, παγκόσμια ημέρα των γυναικών, έχει αποτυπωθεί πλέον στο μυαλό των ανθρώπων σε διάφορα σημεία του πλανήτη, ως μια ημέρα που οι άντρες πρέπει να χαρίσουν στις μητέρες και συζύγους τους δώρα, ενώ η αγορά γεμίζει από ταμπέλες προσφορών αποκλειστικά για γυναίκες. Στην πραγματικότητα όμως, αυτή η μέρα δεν ξεκίνησε σαν μια γιορτή της γυναίκας και του καταναλωτισμού αλλά αντίθετα, σημείο εκκίνησής της αποτέλεσαν αιματηρές κινητοποιήσεις εργατριών, όταν το 1857 εργάτριες σε εργοστάσιο κλωστουφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, κατέβηκαν μαζικά σε διαδήλωση απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και μισθούς ίσους με αυτούς των αντρών συναδέλφων τους. Αναμφίβολα, το πλαίσιο στο οποίο ωρίμασαν οι προϋποθέσεις για την ανάδυση του γυναικείου κινήματος, ήταν οι άθλιες συνθήκες εργασίας και επιβίωσης Μετά απο δύο χρόνια οι ίδιες γυναίκες δημιούργησαν το πρώτο σωματείο γυναικών, ενώ το 1908, 15.000 γυναίκες κατέβηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους..
Τόσα χρόνια αργότερα, οι διεκδικησεις και οι συνθήκες στους χώρους εργασίας δεν έχουν αλλάξει και τόσο. Τα αφεντικά προσπαθούν καθημερινά να αρπάξουν και να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούν με το μικρότερο δυνατό κόστος, μέσα στο οποίο συγκαταλλέγονται και οι μισθοί μας, η συνεχής μείωση των οποιών συνδυάζεται με εξαντλητικά ωράρια, επισφάλεια και διαφόρων τύπων απειλές, με κυριότερη αυτή της απόλυσης. Την ίδια στιγμή, σε έναν κόσμο που κράτος και καπιταλισμός προσπαθούν επίμονα να μας πείσουν πως έχει επιτευχθεί η ισότητα μεταξύ των φύλων, για το επονομαζόμενο “ασθενές φύλο”(μια ακόμη καταφανής υποτίμηση) τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Όλα τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να πρέπει παράλληλα να αντιμετώπισουν σε μεγαλύτερο βαθμό την ανεργία, τους χαμηλότερους μισθούς σε σχέση με αυτούς των άντρών συναδέλφων τους αλλά και τις σεξιστικές συμπεριφορές από αφεντικά και πελάτες, οι οποίες πολλές φορές δεν περιορίονται στη λεκτική έκφραση τους.
Σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, δεν είναι περίεργο ότι το 1977 ο ΟΗΕ αποφάσισε να κυρήξει τη συγκεκριμένη μέρα, παγκόσμια ημέρα των γυναικών και ο καπιταλισμός να σπεύσει να της αφαιρέσει κάθε αγωνιστικό χαρακτηριστικό που τη συνόδευε. Με λίγα λόγια πλέον η μέρα αυτή έχει ντυθεί προσεκτικά με ευγενικές χειρονομίες προς τις γυναίκες, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της “ισότητας των δύο φύλων” και της ύπαρξης αλληλοσεβασμού. Όπως πάντα, έτσι και εδώ, το σύστημα βρίσκει διάφορους τρόπους να καταστείλει αγώνες και κινήματα που εναντιώνονται σε αυτό και ποιος καλύτερο τρόπος από να τα αφομοιώσει. Πολλές φορές μάλιστα όπως και σε αυτή την περίπτωση, βγάζει και άμεσο υλικό κέρδος, μια και τα καταστήματα γεμίζουν από άντρες και γυναίκες που αγοράζουν δώρα και πίνουν ποτά στο όνομα της υπόθαλψης της έμφυλης καταπίεσης. Σίγουρα αυτό γίνεται καλύτερα αντιληπτό από όσες από εμάς, αυτή τη μέρα, για μια ακόμη φορά εργαζόμαστε εξαντλητικά πολλές ώρες, προκειμένου να εξυπηρετήσουμε όσους και όσες πέφτουν στην καλοστημένη παγίδα εορτασμού της ημέρας.
Όλα τα παραπάνω, είναι απλά δείγματα της πατριαρχίας που επικρατεί στη σύγχρονη κοινωνία και η οποία δημιουργείται και τρέφεται συνεχώς από τον καπιταλισμό, αποτελώντας πλέον ένα από τα ισχυρότερα όπλα του -αν όχι το ισχυρότερο- ενάντια στην εργατική τάξη και όσες/όσους αντιστέκονται στην εξουσία του. Η εικόνα της γυναίκας, όπως έχει δομηθεί με βάση τα πρότυπα που δημιουργούνται από το σύστημα δίνει τεράστια κέρδη στο κεφάλαιο και κάνει ακόμη ισχυρότερη την κάθε εξουσία. Ο διαχωρισμός αυτός με βάση τα κοινωνικά φύλα, μεταξύ όσων αποτελούμε την εργατική τάξη, μπορεί να ξεκινάει από όσους μας εξουσιάζουν αλλά δε μένει εκεί. Όπως είναι λογικό, διυσδίει ανάμεσα μας δημιουργώντας τριγμούς στο εσωτερικό, με αποτέλεσμα να συγκρουόμαστε και να αναπτύσσονται σχέσεις εξουσίας μεταξύ μας, αφήνοντας στην ησυχία τους κράτος και αφεντικά, ενώ παράλληλα με αυτές τις συνθήκες καθίσταται αδύνατο να δημιουργηθεί ένα ενωμένο εργατικό κίνημα που θα μπορέσει να διεκδικήσει όσα του κλέβουν και να σπάσει την καθημερινή καταπίεση που υφίσταται. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο ίσως κέρδος που αποκομεί ο καπιταλισμός από αυτόν τον τόσο έντονο και βαθιά ριζομένο κοινωνικό διαχωρισμό.
Για να μπορέσουμε λοιπόν να αντισταθούμε στην εκεμτάλλευση που μας επιβάλλεται, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε όλες και όλοι πως όσο εμείς οι ίδιες/-οι συνεχίζουμε να αναπαράγουμε τους διαχωρισμούς (φυλετικούς, έμφυλους) που ο καπιταλισμός μας επιβάλλει για να μας καταστείλει, το μόνο που θα καταφέρνουμε στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι μικρές προσωρινές νίκες, οι οποίες δε θα είναι κτήμα όλων μας. Πρέπει να αντιληφθούμε πως μόνο συλλογικοποιώντας τις ανάγκες και τις διεκδικήσεις μας θα μπορέσουμε να αποτελέσουμε έναν υπολογίσιμο εχθρό των από πάνω, μόνο αν οργανωθούμε ενωμένοι στους χώρους εργασίας, τα σωματεία, τις σχολές και τα σχολεία μπορούμε να ελπίζουμε στην καλυτέρευση των ζωών μας.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΜΑΡΤΗ 2019
Στην ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ στις 18:00
ΕΣΕ Ιωαννίνων,ICL International Confederation of Labour Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση
Διεθνης Συνομοσπονδία Εργασίας
Στο πλαίσιο διεθνούς συντονισμού αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων
