Για όλους τους λόγους του κόσμου… απεργία!
Από που να πρωτοξεκινήσουμε; Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου το να ζεσταθείς 1 ώρα την ημέρα στο σπίτι σου θεωρείται πολυτέλεια. Η αγορά των βασικών αγαθών είναι ένας διαρκής βραχνάς που ολοένα γίνεται και πιο επίπονος, αφού κάθε εβδομάδα οι τιμές στα ράφια είναι αλλαγμένες, φυσικά πάντοτε προς τα πάνω. Το αυτοκίνητο μόνιμα παρκαρισμένο όχι γιατί επέλεξες να το γυρίσεις στην γυμναστική, αλλά επειδή το 2ευρω του λίτρου σου κάθεται βαρύ και δεν μπορείς να το χωνέψεις. Δυστυχώς όλα αυτά δεν είναι λαϊκισμός με στόχο το συναίσθημα, αλλά η καθημερινή πραγματικότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας και των εργαζομένων.
Γινόμαστε θεατές του ίδιου έργου με το κόστος ζωής μας διαρκώς να αυξάνεται, αλλά οι μισθοί να μένουν σταθεροί. Ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες βρισκόμαστε στην κατάσταση όπου περιμένουμε την ελεημοσύνη των κυβερνώντων να αποφασίσουν μαζί με τα αφεντικά μας, τα πόσα ψίχουλα θα μας πετάξουν ως αύξηση του μισθού μας. Κουραστήκαμε να γίνεται η επιβίωσή μας προεκλογικό χαρτί των εκάστοστωτε κυβερνήσεων ή αντικείμενο συζήτησης στα τηλεπαράθυρα. Οι αμοιβές μας δεν αντικατοπτρίζουν ούτε στο ελάχιστο το σύνολο της αξίας που εμείς παράγουμε μέσω της εργασίας μας. Νομοτελειακά τα αφεντικά μας θα ψάχνουν διακρώς τρόπους να αυξάνουν τα κέρδη τους και πάντοτε εμείς ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες θα είμαστε ο πιο εύκολος για αυτούς στόχος. Σε αυτό έρχονται να κουμπώσουν οι νόμοι της κάθε κυβέρνησης, με αποκορύφωμα το ν. Χατζηδάκη, που στρώνουν το δρόμο για μεγαλύτερη εκμετάλευση και διακρή υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης.
Ήρθε και έδεσε το γλυκό με το νέο ασφαλιστικό, όπου όχι μόνο θα δουλεύουμε μέχρι τα 67, αλλά η συνταξή (προς το παρόν η επικουρική) των νέων εργαζομένων θα γίνεται με το ζόρι, με το στανιό κομμάτι επενδύσεων στον τζόγο του χρηματιστηρίου. Όλα αυτά εάν είσαι τυχερός/η μέσα στην ατυχία σου και βγεις στην σύνταξη, διότι μέσα σε όλα τα άλλα διαρκώς τα εργατικά ατυχήματα πληθαίνουν. Βλέπεις για τα αφεντικά η ασφάλειά μας είναι ένα κόστος που δεν πρόκειται ποτέ να ενδιαφερθούν να πληρώσουν. Τα μέσα ατομικής προστασίας σε κάθε χώρο δουλείας, όταν φυσικά υπάρχουν, είναι πλήρως απαρχαιομένα και παρατημένα που σου προκαλούν περισσότερο άγχος παρά ασφάλεια. Οι προδιαγραφές ασφαλείας είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου αφού η συντήριση και ο έλεγχός τους στην καλύτερη των περιπτώσεων γίνεται επιδερμικά. Ακόμη και στην εξαιρετικά σπάνια περίπτωση που όλα τα απαραίτητα μέτρα τηρούνται, κάνενας άνθρωπος δεν μπορεί να υπερνικήσει την κούραση και την εξάντληση που έρχεται μετά από τα 10ωρα και τα 12ωρα που τα αφεντικά μας υποχρεώνουν να δουλεύουμε και αυξάνουν εκθετικά τους κινδύνους των ατυχημάτων.
Ξέρουμε εξαρχής ότι όλο αυτό το παραμύθι δεν θα έχει ποτέ εμάς στην πλευρά των ευνοημένων και εάν δεν πάρουμε την τύχη στα χέρια μας δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει υπέρ μας. Η όλη κατάσταση δεν πρέπει να μας απογοητεύει, αλλά να μας κάνει να αντιληφθούμε ότι ο μόνος δρόμος είναι η αντίσταση και οργάνωση με συλλογική δράση σε όλους τους χώρους δουλειάς. Απαιτούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια και να πάψουν οι ζωές μας να καθορίζονται από τις ορέξεις και επιθυμίες άλλων.
Άμεση αύξηση μισθών και μείωση των ωραρίων
Απεργιακή Πορεία Τετάρτη 6/4 στις 10,30 στο Εργατικό κέντρο Ιωαννίνων
ΕΣΕ Ιωαννίνων
