28 και 29 Ιουνίου 2011
Γενική Απεργία
Τρίτη 28 Ιουνίου, 10:30 στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων
Τετάρτη 29 Ιουνίου, 10:30 στο Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων και στις 7 στην Κεντρική Πλατεία
Τα βιβλιοπωλεία ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ έχουν απολύσει 18 εργαζόμενους από 1/1/2011. Αρνούνται, επίσης, να εφαρμόσουν την κλαδική σύμβαση εργασίας. Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου οργανώνει διαρμαρτυρίες απαιτώντας την επαναπρόσληψη του Χαράλαμπου Αρμπιλιά, την καταβολή των επιδομάτων ταμείου και ξένης γλώσσας και το σταμάτημα των απολύσεων.
ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑ NEWSTAND ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ
Καμία εργοδοτική αυθαιρεσία δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη!
Δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη τους, δεν θα πληρώσουμε την κρίση τους!
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
3 του Μάη 2010
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΑΠ’ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ…
Την Δευτέρα 2 Μάη, 6 διανομείς – ντιλιβεράδες, εργαζόμενοι σε κεντρικό φαστφουντάδικο των Ιωαννίνων, δέχτηκαν τις απειλές του αφεντικού ότι θα απολυθούν από την δουλειά τους, ακριβώς μία μέρα μετά την απεργία της Πρωτομαγιάς στην οποία συμμετείχαν. Το γεγονός αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου μίας ασταμάτητης σύγκρουσης δύο τελείως διαφορετικών κόσμων. Του κόσμου των αφεντικών και του κόσμου των εργαζομένων.
Ο εργοδότης από την μία, έχοντας στο πλευρό του τους νόμους, αλλα και την τρομοκρατία που ασκεί το ενδεχόμενο να μείνει κάποιος στο δρόμο, κερδοφορεί από την εκμετάλλευση της εργασίας και ψάχνει τον τρόπο να βγάλει όλο και περισσότερα, πληρώνοντας μισά ένσημα για δεκάωερες βάρδιες, χωρίς να δίνει υπερωρίες, μη καταβάλλοντας δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων και έχοντας κάποιους εργαζόμενους στα “μαύρα”.
Οι εργαζόμενοι από την άλλη, βιώνουν συνθήκες δύσκολες, διανέμοντας τα πακέτα στους δρόμους της πόλης με χίλιους δυο κινδύνους, παίρνοντας μισθούς πενιχρούς, χωρίς ασφάλιση της προκοπής, χωρίς βεβαιότητα για την δουλειά και την ζωή τους. Δουλεύουν σε επισφαλείς συνθήκες εργασίας. Έχουν όμως τον αγώνα και την αλληλεγγύη.
Αφού διεκδίκησαν το δώρο του Πάσχα, απείργησαν την Πρωτομαγιά όχι τιμώντας “φολκλορικά” τους νεκρούς του Σικάγο, αλλά διεκδικώντας στο σήμερα την αξιοπρέπεια ως εργάτες. Με την είδηση των απολύσεων, δεκάδες αλληλέγγυοι συγκεντρώθηκαν έξω από το μαγαζί και απαίτησαν την επαναπρόσληψη των εργαζομένων. Την επόμενη μέρα το αφεντικό απέσυρε τις απολύσεις.
125 χρόνια μετά τις άγριες συγκρούσεις στο Σικάγο, οι εργαζόμενοι ακόμη αγωνίζονται για να μην δουλεύουν 10 και 12 ώρες.
125 χρόνια μετά από κείνον τον Μάη, οι εργαζόμενοι ακόμα παλεύουν για μισθούς που να τους επιτρέπουν να ζουν με αξιοπρέπεια.
125 χρόνια μετά κι οι εργάτες ακόμα διεκδικούν το δικαίωμα τους στην απεργία.
125 χρόνια μετά και τα αφεντικά – μικρά και μεγάλα – συνεχίζουν με το ίδιο ασύδοτο πάθος το κυνήγι του κέρδους εις βάρος της εργατικής τάξης.
125 χρόνια μετά τα αφεντικά, ακόμη χρησιμοποιούν τα ίδια βίαια μέσα για να κρατούν τους εργάτες φοβισμένους. Τον κίνδυνο της απόλυσης και της ανεργίας, τους ρουφιάνους και τα τσιράκια, τους απεργοσπάστες, την διάσπαση.
Κι όμως 125 χρόνια μετά υπάρχουν εργάτες που δεν μασάνε!
Με την ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ… ως αφορμή
Αν και δεν χρειάζονται αφορμές για να μιλήσεις για το θέμα της εργασίας ή αλλιώς της μισθωτής σκλαβιάς.
“Το 8ωρο είναι ένας συναισθηματισμός που πρέπει να εγκαταλειφθεί”, έλεγε πριν λίγο καιρό ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, χαμογελώντας αστραφτερά στους αμήχανους τηλεθεατές που γύρισαν αμέσως κανάλι για να ανακουφιστούν με την είδηση πως ο μηχανισμός στήριξης θα ξαναενεργοποιηθεί αν χρειαστεί (που θα χρειαστεί) το 2013 . Σίγουρα αυτοί οι κάποιοι που αγωνίστηκαν τον προηγούμενο αιώνα, για να μην αποτελούν αυτοί και οι απόγονοι τους το γρανάζι στις ορέξεις και τις μηχανές των αφεντικών, αξίζουν όλες τις τιμές και την προσοχή μας, αλλά δεν χωρούν στο σύγχρονο κόσμο. Ανήκουν στο “κάποτε”. Τώρα τα νέα ήθη απαιτούν άλλα: να συνδέσεις τη μοίρα σου με τη μοίρα της εταιρίας ή του μαγαζιού που δουλεύεις, να επιθυμείς την προκοπή των αφεντικών σου άρα και την δική σου, να μην μιλάμε για τυχοδιωκτισμό των αφεντικών (όταν πχ. κλείνουν μια εταιρία) αλλά για χαμηλή παραγωγικότητα των εργαζομένων… Και αν τους κάνεις, και για πόσο θα τους κάνεις; Οι όροι για να ζήσει κάποιος σε αυτόν τον κόσμο γίνονται ολοένα και πιο επιθετικοί. Και για να επιβιώσει αρκεί να “κοιτάζει τη δουλίτσα του”. Κυριολεκτικά και μεταφορικά…
Απ’ την άλλη μεριά ο “κόσμος της εργασίας” όπως αποκαλούνται πια οι εκμεταλλευόμενοι, είναι κατακερματισμένος. Κουρασμένος από τα ξεκάθαρα ξεπουλήματα των αγωνιστών εργατοπατέρων, θολωμένος από τις λαμπερές βιτρίνες, όμηρος δανείων, μοιρολάτρης, αμπαρωμένος πίσω από κάγκελα και πόρτες ασφαλείας, καχύποπτος με τον μετανάστη γείτονα, αγανακτώντας μόνο μπροστά στον δέκτη της τηλεόρασης …οι εργαζόμενοι ως κοινωνική δύναμη “χάθηκαν” από το προσκήνιο της ιστορίας, χωρίς όμως να χαθούν στο ελάχιστο όλα αυτά που βιώνουν: εκμετάλλευση, αναξιοπρέπεια, αφεντικά, ταμεία ανεργίας, εργατικά ατυχήματα, απολύσεις, ταπεινώσεις, οχτάωρα και υπερωρίες, έλεγχος… Οι εργαζόμενοι μάθανε καλά το μάθημα τους: κοινά συμφέροντα μεταξύ τους δεν έχουν. Αυτά υπάρχουν μόνο για τα κράτη και τα αφεντικά για να καθορίζουν από κοινού την μοίρα όλων. Και τα αφεντικά είναι ωμά: τόσα χρόνια καλλιεργούσαν την αντίληψη της προσωπικής βόλεψης του καθενός, βάζοντας τον ανθρωποφάγο ανταγωνισμό ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους, τώρα με ευκολία οι κυρίαρχοι του κόσμου προχωρούν πιο βαθιά. Τίποτα δεν μπορεί να σώσει κανένα. Αν το όνειρο για το δημοσιοϋπαλληλίκι, για σταθερότητα, καλό μισθό, ασφάλεια, την “καλή δουλίτσα”, έθρεψε χιλιάδες μικροαστικές φαντασιώσεις, τώρα ήρθε ο καιρός να αποσυρθεί από τα μυαλά όλων.
