Ένα ιστορικό

Τόσο στη Μηχανιώνα όσο και στα άλλα λιμάνια της Ελλάδας η πλειοψηφία των αλιεργατών είναι αιγυπτιακής καταγωγής, και έρχονται στην Ελλάδα με διακρατική συμφωνία. Συμφωνία δηλαδή που περιλαμβάνει τις υπογραφές από 3 υπουργεία, το Οικονομικών, το Εξωτερικών και το Εργασίας. Οι αιγύπτιοι λοιπόν αλιεργάτες της Μηχανιώνας (και όχι μόνο) βρίσκονται πολλά χρόνια στην χώρα μας και πρόκειται για εξειδικευμένους εργάτες: η δουλειά που κάνουν δεν είναι εύκολο να γίνει από οποιονδήποτε, απαιτεί εμπειρία, είναι επίπονη και συχνά επικίνδυνη.

Στη Μηχανιώνα τώρα οι αλιεργάτες αμείβονται με μερτικό.

Υπολογίζονται δηλαδή τα έσοδα-έξοδα της τράτας και ότι μένει μοιράζεται (όχι φυσικά σε ίσα κομμάτια, καθότι ο πλοιοκτήτης/εργοδότης παίρνει μεγαλύτερο συμφωνημένο μερίδιο, που κατά περιπτώσεις φτάνει και το 50%). Τα προηγούμενα χρόνια το μερτικό ενός αλιεργάτη έφτανε και τα 1200-1300 ευρώ (όχι φυσικά για πενθήμερη-οκτάωρη δουλειά αφού μια μηχανότρατα μπορεί να μπαρκάρει και για 24ωρα). Με πρόσχημα όμως την οικονομική κρίση οι πλοιοκτήτες, μέσω της Πανελλήνιας Ένωσης Πλοικτητών Μέσης Αλιείας, άρχισαν να μειώνουν τα μερτικά. Το μερτικό έφτασε τα 300-400 ευρώ, κάτι που ξεσήκωσε τους αλιεργάτες, αφού ούτε τα νοίκια στην Μηχανιώνα δεν βγαίνουν, πόσο μάλλον να σταλθούν και κάποια χρήματα στις οικογένειες τους πίσω στην αίγυπτο.

Οι αλιεργάτες λοιπόν κατέβηκαν σε απεργία. Οργανώθηκαν και οργανώνονται μόνοι τους αλλά είχαν από την αρχή την έντονη συμπαράσταση του ΠΑΜΕ που π.χ. τους κάλυψε για την πρώτη απεργία τους μέσω της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων που ηγεμονεύει. Εδώ θα πρέπει να πούμε ρητά ότι το ΠΑΜΕ στηρίζει, προτείνει, βοηθά, αλλά δεν καθορίζει 100% το τι θα γίνει με την απεργία. Οι αιγύπτιοι έχουν τη δική τους κοινότητα, τη δική τους κουλτούρα και κυρίως τη δική τους γλώσσα. Ότι και να προτείνει δηλαδή το ΠΑΜΕ, ξεκινά η κουβέντα στα αραβικά, και εκεί είναι δύσκολο να χειραγωγήσει. Αντίθετα, η προσωπική μας επαφή με αλιεργάτες έδειξε ότι αυτοί είναι έντονα χειραφετημένοι, γνωρίζοντας τον πολιτικό ρόλο των κομματιών που τους συμπαραστέκονται.

Τώρα: η απεργία συνεχίζεται μέσω του νεοσύστατου σωματείου Αιγυπτίων αλιεργατών Μηχανιώνας. Τρεις φορές έχει βγει παράνομη και καταχρηστική αλλά συνεχίζεται με άλλα αιτήματα κάθε φορά. Οι αλιεργάτες είναι αποφασισμένοι, μπαίνουν στην 4η εβδομάδα.

Εμείς, ως συνέλευση αλληλεγγύης που συστάθηκε στην Θεσσαλονίκη, θεωρήσαμε εξαρχής πολύ σημαντικό να τους στηρίξουμε. Έχουμε οργανώσει πορεία, συναυλία οικονομικής ενίσχυσης, εκδήλωση ενημέρωσης κ.α. Θεωρούμε πολύ σημαντικό αυτό τον αγώνα για όλους μας γιατί

n Πρόκειται για απάντηση συναδέλφων εργαζομένων στα «βάρη της κρίσης» με οργάνωση και με αγωνιστικότητα.

n Πρόκειται για ΔΥΣΚΟΛΗ απάντηση, απάντηση συναδέλφων που δεν έχουν τις ίδιες θεσμικές καλύψεις που έχουμε εμείς, οι ελληνικής ιθαγένειας εργαζόμενοι: έρχονται μεν με συμφωνημένο διακρατικό τρόπο, αλλά παραμένουν «ξένοι», έχουν να αντιμετωπίσουν συνέχεια θεσμικές τρικλοποδιές, εκβιασμούς τόσο από το ελληνικό όσο και από το αιγυπτιακό κράτος, ακόμα και δυσκολίες στην γλωσσική επικοινωνία.

n Πρόκειται τέλος για έναν αγώνα που ξεσκεπάζει το καθεστώς στις μικρές επαρχιακές πόλεις, δηλαδή τη σύμπλευση των δυνατών (εργοδοτών/πλοιοκτητών) με την τοπική εξουσία (δήμο, νομαρχία, δημόσιες υπηρεσίες), με το λιμεναρχείο και την αστυνομία, με παράγοντες της κοινωνικής ζωής της πόλης. Οι συνάδελφοι αλιεργάτες δεν έχουν απέναντι τους όλη την κοινωνία της Μηχανιώνας, ζουν χρόνια εκεί και έχουν αναπτύξει σχέσεις. Αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν το δίκτυο οικονομικής και θεσμικής εξουσίας της πόλης. Και έχουν απέναντι τους και το ήδη υπάρχον «σωματείο αλιεργατών Μηχανιώνας», ένα σωματείο εργοδοτικό, που περιλαμβάνει τους ελάχιστους ελληνικής καταγωγής αλιεργάτες οι οποίοι συνασπίζονται με τους πλοιοκτήτες. Ένα σωματείο-σφραγίδα που όμως συμμετέχει στον υπολογισμό των μερτικών των αλιεργατών και νομιμοποιεί το κλέψιμο εις βάρος των αιγυπτίων αλιεργατών. Ο αγώνας τους λοιπόν αναδεικνύει και αυτή την πτυχή, τον ρόλο του εργοδοτικού-γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και το πως οι εργοδότες εκμεταλλεύονται τις εθνικές διαφοροποίησεις εις βάρος μας.

Τα γεγονότα

Η Πανελλήνια Ένωση Πλοιοκτητών Μέσης Αλιείας από των Οκτώβριο και με το γνωστό πρόσχημα της οικονομικής κρίσης αρνήθηκε την καταβολή του δώρου Χριστουγέννων και μείωσε τους μισθούς των Αιγύπτιων αλιεργατών κατά 60% και πλέον αυτοί βρίσκονται στην κατάσταση να δουλεύουν σε μια δύσκολη και επικίνδυνη εργασία για 300-400 ευρώ το μήνα. Ο τρόπος υπολογισμού των παροχών τους έχει να κάνει με τον υπολογισμό των κερδών των ιδιοκτητών των σκαφών και στη συνέχεια με την απόδοση μερτικού. Στον έλεγχο της σωστής απόδοσης δεν επιτρέπεται να λαμβάνουν μέρος οι ίδιοι, αλλά τον έχει αναλάβει τοΣωματείο Αλιεργατών Μηχανιώνας, που δεν το εμπιστεύονται. Γι΄αυτό το λόγο προχώρησαν εδώ και τρία χρόνια στη σύσταση δικού τους σωματείου, που όμως δεν αναγνωρίστηκε μέχρι πρόσφατα.

Μετά από όλα αυτά προχώρησαν σε απεργία και περιφρούρησή της με αποκλεισμό της προβλήτας, εμποδίζοντας έτσι τα σκάφη να κινηθούν, με τα εξής αιτήματα:

-·Να ασφαλίζονται ξανά στο Ι.Κ.Α. αντί για τον Ο.Γ.Α. Μέχρι το 2004 οι αλιεργάτες ήταν ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ, αλλά, για να ικανοποιηθεί το αίτημα των πλοιοκτητών (οι οποίοι ήθελαν να γλιτώσουν τα ασφάλιστρα), ψηφίστηκε ένα νόμος με τον οποίο όλοι οι εργάτες γης (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι αλιεργάτες) υπήχθησαν στον ΟΓΑ. Έτσι οι αλιεργάτες χάνουν τη μισή κύρια σύνταξη και την επικουρική, χάνουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις υπόλοιπες παροχές του ΙΚΑ, ενώ δεν καλύπτονται σε περίπτωση εργατικού «ατυχήματος». Ταυτόχρονα πολλοί εργοδότες δεν καταβάλλουν τις εισφορές.

-·Να λάβουν το δώρο Χριστουγέννων

-·Να αποκτήσουν έλεγχο στον υπολογισμό του μερτικού από μέλος του σωματείου τους δηλαδή από το σύλλογο Αιγύπτιων Αλιεργατών Νέας Μηχανιώνας

– Να εισπράττουν από την επιστροφή του ΦΠΑ

Στον αγώνα αυτό είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι. Κάθε μέρα βρίσκονται όλοι μαζί και συζητάνε τις εξελίξεις και τον τρόπο συνέχισης της απεργίας και των δράσεων τους παίρνοντας συλλογικές αποφάσεις.

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια τους « παλιά δύσκολα μαζευόμασταν και εύκολα σκορπούσαμε, τώρα εύκολα μαζευόμαστε και δύσκολα διαλυόμαστε».

Εργοδοτική τρομοκρατία

Οι εργοδότες από την πρώτη στιγμή κινήθηκαν δικαστικά για να χαρακτηριστεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική. Αυτές οι λέξεις όμως βρίσκονται στα κιτάπια των νόμων και όχι στο λεξιλόγιο και τους αγώνες του κόσμου της εργασίας. Επίμονα αρνούνται να καταβάλουν το δώρο των Χριστουγέννων και προσπαθούν να δημιουργήσουν απεργοσπαστικούς μηχανισμούς και κλίμα τρομοκράτησης. Προχθές κάποιοι από αυτούς σάλπαραν με απεργοσπάστες και πέταξαν τους αλιεργάτες έξω από τα καΐκια, (που αποτελούν και το χώρο διαμονής των αιγυπτίων). Απειλούν συγχρόνως ότι θα διώξουν όλους τους Αιγύπτιους αλιεργάτες και θα τους αντικαταστήσουν με νέους μετανάστες, τους οποίους θα πληρώνουν με λιγότερα ψίχουλα. Προκειμένου να κατοχυρωθούν και θεσμικά για να υλοποιήσουν τις απειλές τους επιδιώκουν η πρόσληψη των εργατών να γίνεται μετά από έγκριση του εργοδοτικού Σωματείου Αλιεργατών Μηχανιώνας που ελέγχεται από την ΠΑΣΚΕ. Γι’ αυτούς εμείς οι εργαζόμενοι είμαστε αναλώσιμοι και εμπορεύματα για δημοπράτηση στα σκλαβοπάζαρα. Ο τέλειος κόσμος που προσπαθούν να επιβάλουν περιγράφεται στη συμφωνία που προτάθηκε για υπογραφή: «οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες δεν πρέπει να έχουν καμία σχέση με κανένα ελληνικό πολιτικό κόμμα ή όργανο που σχετίζεται με εργασιακές υποχρεώσεις και δικαιώματα». Έχουν μάλιστα συντάξει μια λίστα ονομάτων και ζητούν «στείλουν επιστολή προς τον εργατικό ακόλουθο της Πρεσβείας, εξηγώντας τις απόψεις τους σχετικά με ορισμένους συγκεκριμένους Αιγύπτιους αλιείς και τα προβλήματα που δημιούργησαν». Τα προβλήματα αυτά είναι ο ίδιος ο αγώνας και είναι φανερή η προσπάθεια τρομοκράτησης και διάσπασης. Προκειμένου να κατοχυρώσουν και να συντηρήσουν αυτό το κλίμα ζητούν να απολύουν «σε περίπτωση οποιασδήποτε ανάρμοστης συμπεριφοράς ή οποιωνδήποτε ενεργειών σχετίζονται με τις υποχρεώσεις των Αιγύπτιων αλιέων». Στο πλάι των αφεντικών συνεπέστατος στο ρόλο του ο δήμαρχος της Μηχανιώνας , οι δυνάμεις καταστολής και τραμπούκοι ακροδεξιοί.

Όλοι εμείς

Στον αγώνα αυτό δεν θέλουν, ούτε πρέπει να είναι μόνοι. Η αλληλεγγύη όλου του κόσμου της εργασίας και όχι μόνο στην απεργία τους είναι επιβεβλημένη, χωρίς προσπάθεια καπήλευσης και ετεροπροσδιορισμού. Είμαστε όλοι συναγωνιστές ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στην τρομοκρατία της εργασιακής μας πραγματικότητας, ενάντια στην πραγματικότητα της μισθωτής σκλαβιάς που μας έχει επιβληθεί. Κάθε κομμάτι που αντιστέκεται είναι μέρος του ευρύτερου ταξικού αγώνα και τα αιτήματα των συγκεκριμένων εργατών είναι αιτήματα όλων μας. Είναι αιτήματα για αξιοπρέπεια και κοινωνική απελευθέρωση.

Στην οικονομική και συστημένη τους κρίση την απάντηση την δίνουν οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες με τις κινητοποιήσεις τους. Δίνουν το παράδειγμα και για τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε όλοι μας, χωρίς διαχωρισμούς εθνικούς, επαγγελματικούς και άλλους . Κρίση εσείς;- απεργία και αγώνες εμείς!

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΓΩΝΑΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Κείμενο ενάντια στην επισφαλή και την μαύρη εργασία

«Οι επισφαλώς εργαζομενοι είναι η σιωπηλή πλειοψηφία της Ελληνικής νεολαίας ανάμεσα στα 25 και στα 35, οι οποίοι δουλεύουν πολύ, πληρώνονται λίγο, είναι υπερχρεωμένοι και ανασφάλιστοι». ΙΝΕ/ΓΣΕΕ

Με τον όρο επισφαλής εργασία γίνεται συνήθως αναφορά σε μορφές απασχόλησης που παρουσιάζουν ελάχιστες διασφαλίσεις για τον εργαζόµενο, ως προς το να υπάρξει ή να διατηρηθεί σε ένα κοντινό μέλλον ένα «αποδεκτό» επίπεδο διαβίωσης, πράγµα που οδηγεί σε ένα βαθύ αίσθηµα αβεβαιότητας για το μέλλον και ένα αίσθηµα επισφάλειας. Βασικά στοιχεία αυτής της συνθήκης είναι τα εξής:

1) η μεταβίβαση του οικονομικού ρίσκου ολοένα και περισσότερο από τους εργοδότες στους εργαζόμενους,
2) η μείωση του χρόνου κατοχής μιας θέσης εργασίας και η εξάρτηση της απασχόλησης και της αμοιβής ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες,
3) η ανασφάλεια είναι ζημιογόνα για τα οικονομικά οφέλη του εργαζόμενου, λόγω της επίτευξής τους μέσω μιας σχέσης απασχόλησης που στηρίζεται στον καιροσκοπισμό, την καχυποψία και την απουσία δέσμευσης, και
4) η υπερφόρτωση τόσο των ατόμων όσο και της ευρύτερης κοινωνίας με μεγάλα βάρη και δαπάνες λόγω της ύπαρξης και διεύρυνσης των τάξεων των ανασφαλών εργαζομένων.

Αναγνωρίζοντας μεν αυτές τις νέες συνθήκες στο χώρο της εργασίας, τις συνθήκες της επισφάλειας, διαπιστώνει κανείς ότι δεν μπορούμε να μείνουμε μόνο σε αυτό και ότι οφείλουμε να μιλήσουμε για όλες της προεκτάσεις που έχει σε κάθε πτυχή της ζωής, Να μιλήσουμε δηλαδή για τη συνολικότερη «επισφαλοποίηση» των ζωών μας η οποία, πέρα από την αβεβαιότητα της εργασίας, αφορά μια συνολικότερη στρατηγική του κεφαλαίου που επηρεάζει τις ζωές μας, όπως είναι ο μετασχηματισμός του εργασιακού μοντέλου που βάζει σε αμφιβολία ακόμα και τους εργαζόμενους με μία σταθερή εργασία (βλ. ρύθμιση για 65ωρο), όπως είναι η συρρίκνωση του λεγόμενου κράτους πρόνοιας κ.α.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, με τον όρο επισφάλεια δεν μπορούμε παρά να αναφερόμαστε σε όλους. Σίγουρα αναγνωρίζουμε ότι η «επισφαλοποίηση» χτυπά κυρίως την πόρτα των νέων, αλλά όχι αποκλειστικά.. Επίσης, δεδομένη για εμάς πρέπει να θεωρείται η αντιρατσιστική προσέγγιση του ζητήματος της επισφάλειας, με τους μετανάστες να αποτελούν κατεξοχήν επισφαλή φιγούρα. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε το ζήτημα στην ολότητά του, ως κοινωνικές σχέσεις που μετασχηματίζονται επηρεάζοντας τις εργασιακές, οικογενειακές, κοινωνικές, διαπροσωπικές σχέσεις . Οι συμβάσεις εργασίας, οι υπερωρίες, η κινητικότητα από μια δουλειά και μια ειδικότητα σε άλλη, οι αλλαγές στην ασφάλιση, το να μένει κανείς με τους γονείς τους ως τα 30 ή να συγκατοικεί, το να κάνει φίλους από διάφορες δουλειές ή να έχει αποσπασματικές σχέσεις, όλα αυτά εντάσσονται σε αυτό που ονομάζουμε «επισφαλοποίηση» και επηρεάζουν όλο το φάσμα της ζωής. Ζώντας μέσα σε αυτές τις συνθήκες και έχοντας επιλέξει το δρόμο της σύγκρουσης με το καπιταλιστικό σύστημα, βλέπουμε πως απέναντί μας έχουμε το κράτος και τα αφεντικά και όχι την «παλιά γενιά» εργαζομένων. Η κριτική που μπορεί να γίνει στην τελευταία, είναι ότι ως ένα βαθμό επαναπαύτηκε σε αυτά που κέρδισε, εγκλωβίστηκε, ενσωματώθηκε και αφομοιώθηκε, και όχι στο ότι «έχει πολλά» και δεν δέχεται να τα δώσει πίσω.

Σε αυτή τη διαδικασία «επισφαλοποίησης των ζωών μας» υπάρχουν κάποια ζητήματα που επανακαθορίζονται, που επανακαθορίζονται για τα ίδια τα υποκείμενα. Εμείς εντοπίζουμε κάποια από αυτά τα ζητήματα, παρακολουθούμε τις τάσεις με τις οποίες τείνουν να επανακαθοριστούν και σε κάποιες τάσεις βρίσκουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μερικά παραδείγματα:

• Ψευτοδίλλημα. Μόνιμη-σταθερή δουλειά για 40 χρόνια ή εναλλαγή στις εργασίες;

Το «ιδανικό» της μόνιμης-σταθερής δουλειάς, αν και δεν έχει ατονίσει τελείως (και αυτό φαίνεται από τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, τους διαγωνισμούς των τραπεζών, τα φροντιστήρια και τους 90.000 υποψήφιους στις πανελλαδικές εξετάσεις κ.α.) έχει αμφισβητηθεί, δεν είναι δηλαδή ένα «ιδανικό» για όλους, δεν είναι μια δεδομένη κοινωνική συνείδηση. Υπάρχει μια σειρά ιστορικών λόγων για αυτό, για την «αμφισβήτηση της μόνιμης-σταθερής εργασίας» στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, όπως π.χ. το ότι στην ελλαδική αγορά εργασίας ήταν πάντα αναπτυγμένη η άτυπη εργασία και ειδικά η «μαύρη» εργασία. Με άλλα λόγια, πολλοί εργαζόμενοι έχουν την εικόνα του «άτυπου εργαζομένου» εμπεδωμένη. Σκεφτείτε μόνο τη λέξη «μεροκάματο», τι σημαίνει, και πόσο εδραιωμένη είναι σαν έννοια μέχρι σήμερα. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι χώρα του τριτογενή τομέα (2 στους 3 εργαζόμενους). Η ραγδαία ανάπτυξη του τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, έχει δημιουργήσει επαγγέλματα που συνδέονται ευκολότερα με τα άτυπα εργασιακά καθεστώτα (ενώ στο δευτερογενή τομέα, στη βιομηχανία, είναι πιο εδραιωμένο το μοντέλο του 5μερου-8ωρου). Ακόμα, η μόνιμη-σταθερή εργασία γέννησαν μια σωρεία αγώνων το ‘70 και το ‘80. Γιατί λοιπόν να την προάγουν περισσότερο τα αφεντικά; Για αυτούς και για άλλους λόγους π.χ. επιθυμία κάποιου μέρους της νεολαίας αλλά και πολλών γυναικών να δουλεύουν ευέλικτα, η «μόνιμη-σταθερή δουλειά» έχει αμφισβητηθεί τόσο «από τα κάτω», όσο κυρίως «από τα πάνω», από το κεφάλαιο.

Από την άλλη μεριά, η εναλλαγή στις εργασίες που είναι σίγουρα μια «πιο πλούσια εμπειρία ζωής», επιβάλλεται σήμερα μονομερώς και πολύ βίαια, «από τα πάνω», και δεν είναι παρά σπάνια μια επιλογή των εργαζομένων. Πού πρέπει να σταθούμε λοιπόν ανάμεσα στις δύο τάσεις; Τι να επιλέξουμε άραγε από το δίπολο «μόνιμη-σταθερή» ή «ευέλικτη-προσωρινή» εργασία; Το συγκεκριμένο δίλημμα είναι πλαστό. Όπου και αν βρεθούμε, είτε ως «σταθεροί» είτε ως «προσωρινοί», είμαστε αναγκασμένοι να παλέψουμε συλλογικά για καλύτερες συνθήκες, έχοντας πάντα ως μακροπρόθεσμη προοπτική και όραμα την απελευθέρωση από τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας. Καμιά «σταθερότητα» ή «προσωρινότητα» δεν μπορεί να αφήσουμε να γίνει ο καταλυτικός παράγοντας (θετικός ή αρνητικός) για την οργάνωση και τον αγώνα μας.

• Περισσότερο κράτος, «κράτος πρόνοιας», «κράτος ασφάλειας», ή μορφές κοινωνικής αυτό-οργάνωσης, μη γραφειοκρατικές, μη ιεραρχικές;

Όχι μόνο δεν απαξιώνουμε αλλά στηρίζουμε τους αγώνες που π.χ. ζητάνε ένα αυξημένο επίδομα ανεργίας, χρήματα για την Υγεία κ.τ.λ. Μας ενδιαφέρει όμως περισσότερο να στοχοποιούμε την εργοδοσία και λιγότερο να ζητάμε ένα κράτος-προστάτη. Γιατί πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το «περισσότερο κράτος» δεν θα στραφεί ξανά εναντίον μας; Πώς είμαστε σίγουροι ότι δεν θα επαναληφθεί η «κρατικοποίηση του ‘80», όταν δηλαδή όλες σχεδόν οι μορφές αυτόνομης κοινωνικής οργάνωσης (εργοστασιακά σωματεία, επιτροπές γειτονιάς, ομάδες γυναικών κ.α.) που ξεπήδησαν στην μεταπολίτευση και ήταν ριζοσπαστικές, ενσωματώθηκαν στις κρατικές δομές και «αφυδατώθηκαν»; Αν επαναπαυτούμε πάνω στο «καλό κράτος» ή τον «καλό εργοδότη»…αργά ή γρήγορα θα βρεθούμε πάλι μόνοι μας…αδύναμοι…

• Ατομική κινητικότητα ή συλλογική οργάνωση όπου και αν βρισκόμαστε;

Ας δούμε την κινητικότητα στην αγορά εργασίας σήμερα. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι κινούνται στην αγορά εργασίας (και όχι μόνο) ατομικά, εργαλειακά, εφήμερα. Η κινητικότητα από δουλειά σε δουλειά πάει πακέτο με τη συνεχή εναλλαγή διαφορετικών εργασιακών χώρων και την εξατομίκευση του εργαζόμενου, αφού ο ίδιος δεν μπορεί να μείνει σε ένα συγκεκριμένο χώρο για αρκετό διάστημα, ώστε να έρθει σε τριβή με τους συναδέλφους του, να μεταφερθεί η εμπειρία του παρελθόντος και να δημιουργηθεί ένα συλλογικό όραμα για το παρόν και το μέλλον. Παράλληλα, ο εργαζόμενος επιδιώκει κυρίως να πετύχει το ιδιωτικό του όνειρο. Δουλεύει σήμερα εδώ, αύριο εκεί, κακοπληρωμένος, «συμβασιούχος», ανασφάλιστος, ελπίζοντας πως αυτό είναι απλά προσωρινό και κάποια στιγμή θα βρει και αυτός κάτι καλύτερο. Η «επισφαλοποίηση» όμως είναι μια αντιφατική διαδικασία που εμπεριέχει διαφορετικές δυναμικές καταστάσεις. Δηλαδή, ενώ από τη μία φαίνεται ότι η συνεχής κινητικότητα προκαλεί ανασφάλεια, άγχος για το αύριο, δυσκολία να σχεδιάσεις το μέλλον και να έχεις σταθερές αναφορές, από την άλλη φαίνεται να εμπεριέχει και το στοιχείο της δημιουργικότητας, της ενεργητικότητας, και καμιά φορά τα κενά διαστήματα μεταξύ εργασιών αφήνουν χρόνο στον εργαζόμενο για αναστοχασμό στο περιεχόμενο της εργασίας αλλά και της ίδιας της ζωής. Πέρα από το θετικό ή αρνητικό ρόλο της κινητικότητας στους εργαζόμενους (ρόλος που εξαρτάται από ένα πλήθος παραγόντων), το στοίχημα είναι σίγουρα το να υπάρχει συλλογική αυτό-οργάνωση σε κάθε χώρο, σε κάθε δουλειά, να αφήνουμε πίσω μας μια παρακαταθήκη ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΠΟΜΕΝΟΥΣ.

Σήμερα λοιπόν που το μοντέλο της κλασσικής συνδικαλιστικής οργάνωσης είναι γερασμένο και ανήμπορο να εμπνεύσει τους εργαζόμενους, αρκετός κόσμος εφαρμόζει διαφορετικές μορφές οργάνωσης και αγώνα στους εργασιακούς του χώρους .ΜΗ ΔΙΣΤΑΖΕΙΣ !ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ/Η

– ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

– ΑΝΤΙΕΡΑΡΧΙΚΑ, ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

– ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

– EΝΣΗΜΑ, ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Το περσινό βίαιο ξέσπασμα του Δεκέμβρη, που λάμβανε χώρα σε όλη τη Ελλάδα για πολλές μέρες μετά την δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου ανέδειξε ότι μπορεί η δολοφονία αυτή να έβγαλε χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο, αλλά οι λόγοι γι΄αυτό το ξέσπασμα ήταν πολύ περισσότεροι. Ολοένα αυξανόμενη καταστολή, εργασιακή ανασφάλεια, εκπαίδευση υποταγμένη στα συμφέροντα των αφεντικών οδήγησαν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας να συγκρούονται με τις ένοπλες συμμορίες του κράτους και να θρυμματίζουν την απαστράπτουσα βιτρίνα του σύγχρονου νεοελληνικού καπιταλισμού.

Ταυτόχρονα, ήταν φανερό ότι η παρουσία των εργαζομένων στις εξεγερτικές διαδικασίες ήταν τουλάχιστον ελλιπής. Η αιτία αυτού του γεγονότος σίγουρα δεν είναι μονοοήμαντη. Η για δεκαετίες αγκύλωση των εργαζομένων μακριά από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις αλλά και η λογική της ανάθεσης της λύσης των προβλημάτων στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατείες αποτέλεσαν εμπόδιο στην ανάπτυξη μιας συνειδητής και ολικής ταξικής σύγκρουσης με τα αφεντικά και το Κράτος. Χαρακτηριστική ήταν η στάση της ΓΣΕΕ, τρεις μέρες μετά την δολοφονία και εν μέσω της μεγαλύτερης εξέγερσης μεταπολιτευτικά, που ανέστειλε τις συγκεντρώσεις για την γενική απεργία της 9ης Δεκέμβρη! Χαρακτηριστική και στάση του ΠΑΜΕ, που ενώ κόπτεται για την παρέμβασή του στους χώρους δουλειάς, δεν κήρυξε ούτε μια στάση εργασίας, δεν εξέδωσε ούτε ένα ψήφισμα και περιχαρακώθηκε σε άμαζες συγκεντρώσεις μακριά από τις εχθροπραξίες. Οι συνδικαλιστές των θεσμών, της ζητιανιάς, των κρατικών παροχών και της υποχώρησης ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ! Εξυπηρετούν μόνο ένα σκοπό: Να απορροφήσουν τους κραδασμούς της σύγκρουσης των εργαζομένων με τα αφεντικά.

Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο αποθαρρυντικά. Δεν μπορεί να κρύψει κανείς ότι τόσο στην διάρκεια του Δεκέμβρη όσο και μετά, δημιουργήθηκαν εργατικές αντιστάσεις που έρχονται σε ρήξη με την ως τώρα κατάσταση του ταξικού πεδίου. Πολλά πρωτοβάθμια σωματεία, των οποίων ο προσανατολισμός κινείται σε αντιγραφειοκρατική κατεύθυνση, με οριζόντιες/αυτοοργνωμένες δομές αλλά και επιθετικές προς την εργοδοσία διεκδικήσεις, προχώρησαν σε δυναμικές και ουσιαστικές δράσεις, όπως η κατάληψη του κεντρικού κτιρίου της ΓΣΕΕ, από την Γενική Συνέλευση Εξεγερμένων Εργατών ή τις πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης μετά την επίθεση στην αγωνίστρια Κ.Κούνεβα.

Ταυτόχρονα, σε πολλά σημεία της χώρας, πραγματοποιήθηκαν καταλήψεις Εργατικών Κέντρων και άλλων δημοσίων κτιρίων(μεταξύ αυτών και του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων τον Γενάρη), αναδεικνύοντας ότι η ανάπτυξη ενός ανατρεπτικού ταξικού κινήματος δεν ήταν πρόσκαιρη αλλά συνεχίζει να ταράζει τα νερά της υποτιθέμενης κοινωνικής ειρήνης και κανονικότητας.

Ένα χρόνο μετά, γίνεται διακριτό ότι ο Δεκέμβρης άφησε μεν μια παρακαταθήκη, που συνίσταται στο συνδυασμό μιας διαφορετικής οργάνωσης των εργαζομένων μέσα κι έξω από τα σωματεία με μια πιο επιθετική πρακτική στους δρόμους, άφησε δε κάποια ζητήματα ανοιχτά. Πρώτον, κάθε κοινωνική αντιβία συμπυκνώνει την βία που δεχόμαστε καθημερινά στην δουλεία, στο σχολείο, το δρόμο και την επιστρέφουμε σε αυτούς που την ασκούν καθημερινά. Επομένως η εναντίωση στα αφεντικά, στους χαφιέδες, στις κάμερες στην αστυνομία δεν είναι απλά ένα ακόμη αίτημα. ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ.
Επιπλέον, είναι αδιανόητο να αφήσουμε στην τύχη τους εκατοντάδες συλληφθέντες παριστάνοντας ότι «δεν συμβαίνει τίποτα». Για εμάς η αλληλεγγύη σε κάθε συλληφθέντα είναι αυτονόητη, η απαίτηση για ολική αμνήστευση όλων ανεξαιρέτως των διωκόμενων, ντόπιων και μεταναστών, μαθητών και εργαζόμενων, είναι επιβεβλημένη. Μέσα στο πλαίσιο του κοινού μας αγώνα οι συλληφθέντες είναι ένα κομμάτι από εμάς. Οι συλληφθέντες είναι οι αιχμάλωτοι ενός κοινωνικού αγώνα που ξεκίνησε από την εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή και την εναντίωση στην αστυνομική βία και γρήγορα εξελίχθηκε σε μια γενικευμένη κοινωνική σύγκρουση η οποία μπορεί να μην άγγιξε τόσο το εργασιακό καθεστώς, άνοιξε όμως όλη την βεντάλια των κοινωνικών ζητημάτων.

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ

ΟΛΙΚΗ ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΩΚΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2009
18:00 ΑΚΑΔΗΜΙΑ
(Συμμετοχή στο μπλοκ της ΄΄Συνέλευσης για την οργάνωση της αντιπειθαρχίας΄΄)

Η ΕΣΕ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:
-ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ/
ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ
-ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΠΟ
ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
-ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
-ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
-ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ